Je komt onverwacht. Als een schaduw die me overvalt. Je besluipt me, laat mijn dromen in nachtmerrie's veranderen. Je zit in me, dus ik kan je voelen. Maar niet manipuleren. Ik kan je niet op mijn manier laten verdwijnen. Op geen enkele manier zelfs. In de nacht wek je me gruwelijk. Je breekt me, telkens weer. Je leeft met me. Je lacht en huilt als ik dat doe. Je lijkt op mij, maar wij verschillen vreselijk. Je zorgt ervoor dat ik er doorheen zit. Jy bent mij en ik ben jou. Als een mes steek je in mijn rug. Alleen jy brengt me naar het einde, de wanhoop nabij. Hoe kan ik je bedanken. Je laat me de wereld zien hoe ze is. Hard en verradelijk, maar toch teder en zorgzaam. Je laat me opletten, op de mensen wie ik moet vertrouwen. Maar ik verafschuw je. Dankzij jou ben ik te snel opgegroeit. Ik ben niet meer het kind dat ik zou moeten zijn. Voor dat haat ik je. Eigenlijk ben je het sterke en het zwakke deel van mij. Ik zweef ergens tussenin. Je hebt me geleerd hoe mooi vrijheid kan zijn. Maar ook hoe pijnlijk liefde is. Dankzij die vrijheid kan ik opgelucht ademhalen. En door die liefde snak ik naar de vrijheid die ik ooit had. De vrijheid waarvan ik nu alleen maar kan dromen. Elke dag heb ik meer nodig. Tot ik eindelijk weer ga slapen. Dan breng je me naar mijn eigen wereld. Naar mijn volledige vrijheid. Als ik overdag goed genoeg verlang ben ik daar ook weer. Mijn eigen psychotische wereld. Ik weet niet meer wie ik ben. In mijn hoofd razen de emotie's als een wervelwind. Misplaatste emotie's. Vandaag is de dag dat ik je probeer los te laten. Om in ieder geval het lijden van de pijn te verlossen. Maar je doet me geen pijn meer mijn tweeling. Niet meer, niet nu want vandaag, vanaf nu.
Vandaag, ben ik weer vrij!
Je blijft in me maar bent geen factor meer in mijn omgeving. Vanaf nu ben je een lastige ziekte waarmee ik leef.
We'll still love each other, forever and always. <3
