|
Het was een vroege ochtend geweest. Ondanks dat ze de vorige avond laat eindelijk pas helemaal gesetteld waren in het Italiaanse stadje Venetië, was Delphine de volgende ochtend alweer vroeg wakker. Ze had liggen draaien en doen in bed, haar hoofd malend met de plannen die verder gevormd moesten worden. Uiteindelijk was ze tussen de lakens vandaan geglipt zachtjes en voorzichtig om Mirza niet wakker te maken. Ook hij had zijn rust nodig na een lange reis en een drukke dag waarin alle wagens, kramen en tenten op hun plekken geïnstalleerd werden.
Zorgvuldig had Delphine de krakende planken in de wagen weten te vermijden terwijl ze zich op haar tenen door de knusse ruimte heen wist te verplaatsen. Ze had gemakkelijke kleding aangetrokken, geen jurk of rok zoals de meeste vrouwen om haar heen deden, maar een strakke legging waarin ze zichzelf gemakkelijk kon bewegen. De afgelopen dagen had ze de touwen gemist om in te klimmen, een van de momenten waarop ze volledig tot rust kwam; de tijd om alles te overdenken, maar ook om alles voor heel even te vergeten.
Op weg naar de hoofdtent toe controleert Delphine de dieren, waarbij ze twee van haar favorieten voor het laatst bewaarden: de bengaalse tijgers, twee broertje. Al vanaf jonge welpjes waren de machtige katachtigen bij het circus en Delphine had samen met de verzorgers ervoor gezorgd dat de heren met de fles groot werden gebracht. Nu lagen ze languit gerekt in hun wagen. Een staart dansend buiten de tralies, de ander had zijn grote poot tussen de spijlen door gestoken. Zachtjes ving Delphine de staart tussen haar vingers in, waarop deze zacht er tussen vandaan gleed. Een diep gespin klonk van binnen uit het hok en bij het zien van de brunette klonk er een diepe geeuw, raspend en gepaard met een flauwe grom. Lang bleef Delphine niet, iets wat de twee tijgers gewoon waren en een van de redenen waarom ze uiteindelijk vluchtig een keer half overeind kwamen grote kopjes gevend tegen de dikke ijzeren spijlen aan, waartegen Delphine de palm van haar hand vlak hield.
Goedemorgen Frères*, prevelde Delphine zacht.
Voorzichtig bracht ze haar gezicht wat dichterbij, zodat beide heren haar geur op konden snuffelen. Uiteindelijk klonk het zachte protest nog een klein stukje na wanneer de brunette zich na nog een laatste aai richting de hoofdtent begeeft. Daar aangekomen was het nu nog rustig en stil, op één enkeling na die net als Delphine niet uit had kunnen slapen en de laatste hand aan wat kleine werkzaamheden legde. Ze begroette hem met een warme glimlach, waarna ze naar binnen verdween op weg naar de trapeze.
Uren later zweeft Delphine door de lucht heen. In lange zwaaien liet ze haar lichaam heen en weer bewegen en grepen haar handen de dikke stangen stevig vast. Zonder partner was ze beperkt in de afstanden die ze kon maken, maar het weerhield haar er desondanks niet van om haar eigen onderdelen van de show alvast te oefenen. Ze vergat de tijd die was verstreken, waardoor ze zich niks beseft van het kleine stadje dat de afgelopen uren langzaam verder is ontwaakt net als de rest van het circus. Hoog boven in de tent krijgt Delphine maar weinig mee van wat er zich op de grond afspeelt, tot er een zachte tinteling door haar lichaam heen trekt.
Nog voor ze hem daadwerkelijk gespot heeft is Delphine zich al bewust van zijn aanwezigheid; Mirza. Lang hoeft ze niet te zoeken, haar lichte kijkers vinden hem zodra hij het midden van de tent bereikt. Traag glijdt haar blik over hem heen, nemen zijn aantrekkelijke verschijning vanuit in de lucht onbeschaamd in zich op. Een glimlach krult zich rond haar mond, terwijl de jonge trapeze artist zich in de slot van haar act wikkelt. Een lang robijnrood doek wordt zorgvuldig om haar heen gevouwen in de laatste bewegingen die Delphine hoger de tent in maakt.
Zorg dat je me vangt, klinkt het dan, hard genoeg voor de man om haar te horen.
Ondeugd vult haar poelen, te weten dat Mirza haar blik nu niet kan lezen, maar wel weet wat er in haar omgaat. Hij kent haar stem en de vele klanken die ze uit weet te brengen. Dan laat Delphine het doek vieren, de touwen los waaraan ze zich vasthield, en duikelt ze in geoefende bewegingen terug naar beneden. Precies aan het einde, met de doek uit voorzorg nog om een van haar benen gewikkeld, beland Delphine met een plof in Mirza armen. Haar lange haren vliegen langs haar gezicht, worden bijeen gehouden door een hoge staart te midden van haar hoofd. Een zachte oef weerklinkt als hij haar opgevangen heeft, gevolgd door een kort gegniffel vanuit de brunette zelf.
Hey you, prevelt ze, alvorens haar armen in zijn nek te leggen haar lange benen rond zijn middel gevouwen, met het doek nog ergens tussen hen in. Vederlicht laat Delphine haar lippen langs de zijne gaan in een zweem van een kus, zonder deze daadwerkelijk ook te geven. Plagend, speels doch liefdevol zoals altijd.
* Broertjes.
|
|
