Animal Aftermath
– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – —
– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – — – —
|
|
|
[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 20:56 ]
[RPG - [16+] - 100] Animal Aftermath [Speeltopic] - Speeltopics
-
27 aug 2020 - 12:55
27 aug 2020 - 13:05
27 aug 2020 - 20:56
27 aug 2020 - 21:16
28 aug 2020 - 17:58
Dani Reina Verdad
"Please, dance with me in the dark."
• Twenty-seven • Ex prostitute • Home w/ Ajax & dogs • Ouftit •
Haar donkere kijkers staren in de verte, terwijl twee warme lichamen dicht tegen haar aan liggen. Slapend, snurkend. Dani’s vingers strelen ondertussen door de vacht van één van de twee heen, waar haar gedachtestroom eindeloos lijkt te zijn. Voor heel even lijkt ze te genieten van de rust — de kalmte die er heerst een die niet geheel het juiste effect lijkt te hebben, maar genoeg is voor het moment. Tot naderende voetstappen de stilte weten te doorbreken en alle vezels in Dani’s lichaam op scherp stellen. Resoluut veert Dani overeind van de grond waar ze op is gaan zitten. Tot ongenoegen van de twee viervoeters aan haar zijde, waar haar meest favoriete een norse grom laat klinken in een reactie op de plotselinge stemmingswisseling van zijn eigenaresse.
Normaliter keek ze er naar uit om hem te zien, of dit nu minuten geleden voor het laatst is geweest — of enkele uren. Nu stond Dani echter niet helemaal op hem te wachten. Desondanks glijden haar donkere kijkers over de man heen, zodra hij in haar blikveld verschijnt. Hoe ongewoon wellicht voor anderen, voor hen die niet bekend zijn met de wereld waar zij vandaan kwamen, de Latina zou nooit genoegen van hem krijgen. Alles voor hem, en hem alleen — inclusief haar inmiddels zwart geblakende hart.
”Ik ga niet, Ajax,” moppert Dani op een scherpe toon tegen de blonde man voor haar. De uitdrukking op diens gezicht allesbehalve onbekend voor haar. Er zijn geen woorden nodig om duidelijk te maken wat het dit keer is dat hij van haar verlangt — door de jaren heen is ze zo vertrouwd geraakt met zijn gelaat dat elke trek inmiddels duidelijk te lezen is voor Dani.
”Al ga je op je kop staan, of sleur je me aan mijn haren mee — ik ga niet naar die belachelijke meeting toe.”
En ze meent elk woord, van het eerste tot de laatste. Het verzet overduidelijk te lezen in haar gehele houding. Dani vond de therapieën al vreselijk, maar de groepsgesprekken bereikten het toppunt. Wat had het voor nut? Dachten ze nu werkelijk dat daarmee de jaren vergeten zouden worden? Dat het de nare randen er vanaf zou halen? Of de terrors uit haar nachten doen verwijderen? Er is niemand die hen daadwerkelijk kan begrijpen — niemand, tenzij ze er zelf van deel hadden genomen. Los daarvan weigert Dani eveneens op elk front om erover te praten; om details prijs te geven en daarmee wellicht nog meer problemen op te rakelen. Vanaf de eerste dag dat ze weer in vrijheid mocht leven, bleven Dani’s lippen stijf op elkaar.
”Ik ga je slaan als je het waagt,” waarschuwt de brunette Ajax dan — de stap welke hij in haar richting heeft gezet niet onopgemerkt gebleven. Een loos dreigement en niks meer dan dat. Ze weet dat hij het zal doen, haar zonder pardon over zijn schouder heen werpen als het moest. In een instinctieve reactie stapt de brunette daarom dan ook achteruit — haar wijsvinger in een waarschuwend doch wijzend gebaar nog altijd op de lange man gericht. Haar lichaam reageert desondanks; zoals het altijd heeft gedaan en is blijven doen. Zoals het altijd is blijven doen, de laatste tijd echter in synchroon met haar hart.
”Ajax. . .” prevelt de brunette dan, hetgeen waarvan ze weet dat het anders een aardig effect kan hebben, maar waar nu geen direct zichtbare reactie op komt. Een smekende gloed schiet door het bruin van haar ogen heen, terwijl ze nog altijd bij de man vandaan blijft gaan, in plaats van naar hem toe. Zoals ze anders gedaan zou hebben, maar niet wanneer het dit betrof.
Dani heeft geen hulp nodig, evenals de behoefte om met zielenknijpers te praten — dat is wat ze zich telkens op een herhalende wijze bleef voorhouden. Het enige wat ze wil, is de rust waar ze zolang naar verlangd heeft, terwijl ze vocht om zich staande te houden binnen een wereld welke haar compleet ongewoon is geworden.
[ bericht aangepast op 28 aug 2020 - 22:23 ]
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
29 aug 2020 - 8:52
Ajax Masters
"I chose her, for she could still color my life, even with her 'broken' crayons."
Ex pimp ♕ Helps the girls ♕ Lover of dogs & a certain Latina ♕ Outfit ♕ At the farm w/ DaniDe snelle boodschap die Ajax moest maken is wat uitgelopen, en het bericht dat hij Dani nog had gestuurd heeft ook geen antwoord weten te krijgen. Met een diepe zucht loopt hij dan ook via de achterdeur naar binnen, waar hij nog enkele van de honden groet. Al gauw gaat hij echter op zoek naar een zekere Latina, welke hier ergens rond zal moeten hangen.
Lang hoeft hij niet te zoeken, de woonkamer welke ze met twee van de honden lijkt te delen, is zijn eerste zoekplek en tevens de laatste. Zijn ogen scannen de scene af, merken op hoe één van de honden — de lieveling van Dani — wel erg dominant naast haar te vinden is. Met één simpele knip in zijn vingers weet hij beide honden echt bij haar vandaan te krijgen. Het afdruipen een trieste variant van hoe de honden soms kunnen zijn. Zijn ogen richten zich echter zonder teveel twijfeling op de Latina, waarvan hij al weet hoe laat ze het wil maken.
'Ik ga niet, Ajax.'
En daar begint het. Zijn ene wenkbrauw schiet ietwat omhoog, afwachtend over wat ze nog meer van plan is. Ze zitten inderdaad weer mooi op één lijn, nu nog even hetzelfde woord en dan mag hij niet klagen. De frons die zich op zijn voorhoofd en tussen zijn wenkbrauwen begint te vormen een geïrriteerde variant. Waarom geloofd ze nou niet dat het helpt?
'Al ga je op je kop staan, of sleur je me aan mijn haren mee — ik ga niet naar die belachelijke meeting toe.'
Haar algehele houding eerder vijandig en standvastig te noemen dan wat anders, maar Ajax is inmiddels niets anders gewend van Dani — kent de Latina intussen door en door en weet precies hoe het daadwerkelijk bedoeld is. 'We weten beide dat het eerste de tweede optie zou zijn.' Waar normaliter de humor, of zelfs uitdaging, in zijn stem te vinden was is er ditmaal niets van op te merken. De stap die hij haar kant op zet een waakzame, alsof hij daadwerkelijk met een gevaarlijk dier te werk aan het gaan is — eentje die hij collega's bij de dierentuin een aantal keren heeft zien doen.
'Ik ga je slaan als je het waagt.'
'Dat wil ik wel eens zien gebeuren,' bijt hij haar direct toe, nog altijd geen vermaak hoorbaar in zijn toon. De frons op zijn voorhoofd intussen gegroeid, vooral na de stappen die ze achteruit neemt — welke gepaard gaan met een vinger zijn kant op. Alsof dat hem tegen zou houden. Het is daarom dat Ajax haar begint te naderen, vanuit zijn plekje in het deurkozijn naar de Latina toe.
'Ajax. . .'
Dani blijft achteruit lopen, maar Ajax begint al te naderen — weet dondersgoed dat zelfs deze vurige Latina niet tegen hem opgewassen is. Niet nu, niet op deze wijze — nooit niet. Als haar verteld is dat het aangeraden wordt voor het helingsproces weet Ajax wat zijn taak is op dat vlak. En als ze niet voor haarzelf gaat, dan maar voor de andere dames. 'Dani. . .' Zijn toon aardig synchroon aan die van Dani, terwijl hij intussen alle ruimte overbrugt lijkt te hebben.
De blik van de blonde man omlaag gericht om de Latina in zich op te nemen. 'Dani, het is je aangeraden. Doe het nou, de andere dames hebben je ook nodig — zoals ze dat zo lang hebben gedaan.' En er is geen woord aan gelogen. Hij heeft opgemerkt hoe Malikah zich aan Dani gehecht heeft, en zelfs Kesari is aardig verzacht tegenover de dame tegenover hem — welke zelfs zijn hart heeft weten te stelen. Wie had dat gedacht?
In plaats van direct te handelen zoals hij normaliter zou doen, besluit hij haar eerst een serieuze poging te geven. Zijn handen plaatst hij beide in haar hals, dwingt haar met een duim onder haar kin om hem aan te kijken, mocht ze dat nog niet doen. 'Dani, ik meen dit met heel mijn hart —' Ajax streelt haar zacht in haar hals, terwijl hij een zachte zucht slaakt. Zijn blauwe kijkers gericht op de hare. '— maar als je nu niet binnen één minuut in de auto stapt —' Zijn ene arm maakt hij al los van haar hals, welke hij richting de locatie van zijn wagen richt. '— ga ik me niet langer inhouden met straffen. Je denkt dat je tot dusver het te verduren hebt gehad? Oh, wacht maar.' Zijn laatste klanken onheilspellend, een overduidelijk dreigement erin welke hij niet eens tracht te verbergen.
De grip rond haar hals is al wat strakker, wanneer hij nog éénmaal miniem een knikje in de juiste richting geeft. 'Dus wat zeg je ervan, Dani?' Waar zijn stem hem niet in de steek laat, wonder boven wonder, is het wel degelijk zijn lichaam. En dat is juist net niet de bedoeling.
I'm your little ray of pitch black.
31 aug 2020 - 9:29
“Tot morgen!” Opgewekt glimlachend zwaait Luna naar haar nieuw verworven vriendinnen, maar zodra de schoolbus de hoek omrijdt verdwijnt die glimlach van haar gezicht. Ze trekt haar capuchon op en loopt slenterend de straat uit, terwijl het laatste restje energie haar lichaam lijkt te verlaten. Hoezeer ze ook naar deze dag heeft uitgekeken, tegenover zichzelf kan Luna niet langer ontkennen dan dat het één grote afknapper is geweest. De regendruppels die in haar gezicht spatten, zijn dan ook vermengd met tranen – hoewel dat voor anderen nauwelijks zal opvallen.
Zodra Luna het opvangcentrum nadert, laat ze zich op een tuinbankje zakken en staart door de troosteloze regen naar het gebouw, dat al zeker een jaar als haar nieuwe thuis dienstdoet. Haar handen steekt ze in haar zakken terwijl ze dieper wegkruipt in de kraag van haar vest. Al vanaf het moment dat Mason en Juve haar ontvoerden, inmiddels bijna drie jaar geleden, heeft Luna zo ontzettend uitgekeken naar deze dag – de dag om weer terug naar school te gaan, haar oude leventje weer op te pakken en weer een normaal leven te leiden.
Een diepe zucht rolt over Luna’s lippen, terwijl ze algauw tot de conclusie is gekomen dat de oorzaak vooral bij haar zelf ligt en niet zozeer aan haar nieuwe klasgenoten of docenten. Het contrast tussen haar en de meiden in haar nieuwe klas is zo groot. Het kostte haar vandaag dan ook zoveel moeite mee te doen aan de onschuldige kletspraatjes van de meiden over make-up, kleding, ouders, jongens en seks. Vooral door alleen al te denken aan dat laatste woord, voelt ze buikpijn opkomen. Die meiden zijn daadwerkelijk onschuldig, terwijl zij dat allang niet meer is. Ze kan niet giechelig over seks praten, opgewonden bij de gedachte aan de eerste keer of zelfs een beetje opschepperig wanneer ze die eerste ervaring heeft ervaren.
Wanneer het harder begint te regenen, komt Luna overeind en begeeft zich naar het gebouw – doorweekt, en vindt uiteindelijk de ruimte waar ze hun groepsgesprek zullen hebben. Ze is de eerste, ziet Luna. Op hun begeleider na – Levi. Enig gevoel van opluchting schiet door Luna heen wanneer ze hem en niet Ajax aantreft. Al weet ze inmiddels dat het ijdele hoop is, elke keer weer hoopt ze tevergeefs dat het ex-bendelid niet bij hun therapieën aanwezig zal zijn.
Om zichzelf kenbaar te maken, schraapt Luna kort haar keel en loopt verder de ruimte in. “Hoi,” begroet ze haar begeleider en gaat verder zwijgend op een van de stoelen zitten. Ze doet haar capuchon af en veegt met de mouw haar gezicht enigszins droog, waarna ze een poging doet haar haren te fatsoeneren.
Zwijgend houdt Luna de handelingen van Levi in de gaten, terwijl ze een poging doet haar gedachten te ordenen en te bedenken hoe ze deze het beste kan verwoorden – want geheid dat Levi daarnaar zal gaan vragen. Niet voor de eerste keer wenst Luna haar Libanese vriendin hier in plaats van Levi. Niet omdat ze de man niet mag, integendeel zelfs, maar omdat ze met Malikah vrijuit kan praten en ze niet op haar woorden hoeft te letten. De blondine heeft met geen woord gerept over de moord op Mason. Niet tijdens haar periode daar, later bij de therapieën of zelfs maar gedurende de korte gesprekjes met inspecteurs en rechercheurs.
Een nieuwe, diepe zucht rolt over Luna’s lippen waardoor ze zichzelf haast vervloekt. Na een jaar therapieën heeft de blondine al aardig door dat niet alleen woorden iets zeggen, maar ook lichaamshouding. En die diepe zucht zou een mooie opening kunnen zijn voor Levi om het gesprek op gang te laten komen. “Het viel gewoon tegen, oké?!” Haar stem klinkt snibbiger dan de blondine daadwerkelijk bedoelt en ze wendt haar blik van Levi af. Zowel haar houding als haar stem verzachten enigszins, wanneer Luna vervolgt: “Ik had er gewoon zo naar uitgekeken, zeker toen ik nog in… Daar was.” Luna zwijgt eventjes. “Alles weer normaal. Maar dat is het niet en dat zal het ook nooit meer worden. Ik pas daar niet tussen.”31 aug 2020 - 9:44
Malikah El Masry
"I had to forgive people who weren't even sorry, that's strenght."
Ex prostitute ♕ Ex believer ♕ Mother type ♕ Outfit ♕ Kesari's job w/ Kesari
Malikah heeft haarzelf ook vandaag opgesloten in haar huis, terwijl iedere andere dame met wie ze daadwerkelijk nog contact heeft daadwerkelijk dingen lijkt te doen en iets van haar leven lijkt te maken. Terwijl haar belangrijkste keuze zal zijn of ze wel of niet uit bed komt, heeft Kesari er al een werkdag op zitten, is Luna druk bezig met school en zelfs Dani lijkt afleiding te krijgen vanuit Ajax. Intussen is het de Libanese welke haarzelf eenzaam op weet te sluiten in haar huis, overladen door alle emoties. De tranen, welke allang op lijken te zijn, kwamen vandaag niet eens. Niet eentje heeft er langs haar wangen gerold. Ze heeft de zoute smaak vandaag niet mogen proeven op haar lippen, en ze mist het bijna.
Pas wanneer de Libanese haar trouwe vriendin aan ziet komen tikt ze haar glimlach een paar tandjes omhoog, terwijl ze een slok neemt van haar bestelde, en intussen aardig afgekoelde, koffie. De hoeveelheid suiker erin, tezamen met de caffeine zou haar door deze groepsgesprekken heen moeten kunnen slaan. Al heeft ze niet te klagen, al zegt ze het zelf. Eigenlijk is Malikah ergens jaloers op de andere dames — al zal ze dat nooit uitspreken, gezien ze het één voor één gunt. Haar donkere kijkers vinden echter de lichte variant van Kesari, welke een vervelende situatie meegemaakt heeft op haar werk.
'Hoe lang moet je nog, Kes?' Malikah kijkt intussen zelf ook al zoekend rond voor een klok, nog niet geheel gewend aan het idee dat ze een mobiele telefoon aan haar zijde heeft. Waar het toestel de eerste dagen leek te branden in haar broekzak, gebruikt ze hem miniem. Contact met de andere dames en buiten dat om niet. Het idee nog zo vreemd voor haar, ondanks dat ze er helemaal niet zo lang heeft gezeten. Althans, niet zo lang als anderen.
De mouw van haar dikke trui veegt ze wat omlaag, zodat haar hand zich om de mok kan klemmen, terwijl ze weer naar de donkere schone tegenover haar kijkt. De vraag die op het puntje van haar tong ligt eentje die ze niet zelf heeft gesteld de laatste dagen, weken of zelfs maanden. Het onbegrip dat Kesari en Tyrone nog altijd een koppel te noemen zijn voor de Libanese te groot, maar het zal de dame tegenover haar afleiden. 'Heb je nog iets van Tyrone gehoord? Eén deze dagen zou het zijn, toch?' Het glimlachje rondom de lippen van Malikah een oprechte, want ondanks dat ze zelf geen fan is van de ex-leider, is het Kesari die gelukkig lijkt te zijn met het idee dat hij vrij komt.
Na een slok van de afgekoelde koffie werpt de Libanese nog een waakzame blik in het rond. Ondanks dat ze zich in een geheel andere staat bevinden is de onrust binnenin haar niet gekrompen. Haar angsten te hoog om herkend te worden en haar frustraties te hoog om toe te staan hoe iemand haar aan durft te raken. De laatste persoon die deze keuze had gemaakt heeft weg moeten wandelen met een roodgekleurde wang — al was dit achteraf een onterechte handeling vanuit haar, gezien er geen kwade intenties bij van pas waren gekomen. Sowieso is het aantal mensen dat haar daadwerkelijk aan mag raken miniem, en ze ziet daar weinig verandering in komen.
'Ik heb geen zin in het groepsgesprek,' ontglipt Malikah dan met een zucht. Haar ogen glijden direct terug richting Kesari, terwijl ze haar schouders nonchalant op moet halen. 'Kijk jou. . . aan het werk. Luna weer naar school. Volgens mij doen we het wel goed, toch?' Leugens. Noem je dit goed?.
I'm your little ray of pitch black.
2 sep 2020 - 15:55
Dani Reina Verdad
"Please, dance with me in the dark."
• Twenty-seven • Ex prostitute • Home w/ Ajax & dogs • Ouftit •
Het is haast oneerlijk te noemen hoe goed zelfs de honden naar hem luisteren — waar haar trouwe Lobbes eveneens onder zachte brommen bij haar vandaan gaat, in één simpel ogend gebaar van Ajax. De Latina geeft echter niet in, nog niet. En, dit laat ze blijken ook. In haar houding, in haar woorden, in haar stem. Ze heeft er alles voor over om maar niet te hoeven gaan, de man voor haar echter niet van plan om zich gewonnen te geven. Iets wat hij zelden deed, vooral wanneer het haar betrof.
”We weten beide dat het eerste de tweede optie zou zijn.”
Geen enkele vorm van humor, plagerij of uitdaging is kenbaar in de klanken van zijn stem. Ajax meent het oprecht en Dani weet dat hij het zal doen — ze weet het zo verdomd goed. De dreiging welke ze laat klinken treft niet het doel dat ze wil raken, omdat beiden weten dat het een loos dreigement is. Fysiek geweld hetgeen waar ze beide niet van gediend zijn.
”Dani. . .” op een gelijke toon gesproken verlaat haar naam zijn lippen, terwijl Ajax nog altijd dichterbij komt. En hij wint terrein, breekt door de onzichtbare barrière heen en stapt doelgericht op haar af. “Dani, het is je aangeraden. Doe het nou, de andere dames hebben je ook nodig — zoals ze dat zo lang hebben gedaan.”
Voor luttele seconden sluit Dani haar ogen — voelt hoe Ajax’s woorden haar tot in het diepste weten te raken. Ondertussen legt Ajax zacht zijn handen in haar hals, streelt de huid alvorens met zijn duim haar kin omhoog te dwingen zodat ze niks anders kan dan hem aankijken, wanneer ze haar ogen weer opent. Moeizaam slikt de brunette een keer. Het is niet de grip op haar hals die haar iets lijkt te doen, wetende dat Ajax volledig bekend is met haar grenzen. Het zijn de woorden die er toe doen, ondanks dat haar lichaam lijkt te reageren op zijn handelingen.
”Ze hebben me niet meer nodig,” fluistert Dani zacht, haar donkere blik recht op de heldere blauwe poelen gericht. “Niemand heeft me nodig.”
”Dani, ik meen dit met heel mijn hart —” Zachtjes streelt Ajax opnieuw haar hals. “ — maar als je nu niet binnen één minuut in de auto stapt —” Vanuit haar ooghoeken ziet Dani hoe hij een handgebaar in de richting van de auto buiten maakt, maar haar blik wijkt verder geen seconden van hem af. Te gefocust op hem en wat het is dat hij van haar vraagt waar ze hem wel in tegemoet kan komen. “— ga ik me niet langer inhouden met straffen. Je denkt dat je tot dusver het te verduren hebt gehad? Oh, wacht maar.”
Opnieuw slikt Dani een keer, terwijl een huivering door haar heen trekt. De straffen welke hij uit wist delen totaal niet onbekend voor de Latina. Hoe vaak had ze het er wel niet naar gemaakt, bewust of niet? In haar vrije dagen na de inval heeft ze het er zelfs meerdere keren bewust om gedaan, de bevestiging een die ze telkens nodig lijkt te hebben. De angst dusdanig diep in haar geworteld dat ze er niet vanaf lijkt te komen. Niet alleen. Niet zonder hem.
”Dus wat zeg je er van, Dani?”
Subtiel verstevigd Ajax de grip op haar hals iets, de subtiele knik in de juiste richting een die langs haar bewustzijn afgaat daar ze de minimale verandering in zijn lichaam kan zien — kan voelen. Het is direct het eerste dat haar aandacht vangt, tevens de reden waarom ze over gaat op de enige manier van communicatie die ze feilloos met hem weet te spreken. Waar ze niet enkel en alleen haar lichamelijke behoeftes naar hem uit, maar ook het geestelijke.
”Ik ga niet, Ajax,” brengt Dani daarom zacht, doch helder gesproken uit terwijl ze overstag gaat door haar vingers over de hand in haar hals heen te laten glijden — zoekend naar het fysieke contact, enkel en alleen met hem. “Dus als je daar echt zeker van wil zijn. . . zul je me moeten dwingen.”
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
2 sep 2020 - 16:28
Levi Vaince
"I don't have a short temper.
I have a quick reaction to bullshit."
• Twenty-nine • Counsellor • Daycare centre w/ Luna • Outfit •
Levi is vroeger dan anders al aanwezig bij het opvangcentrum. Vandaag de eerste dag voor alle dames binnen zijn behandelende groep, dat ze erop zijn gegaan — de een terug naar school, de ander voor het eerst weer aan het werk, terwijl enkelingen de grote stap nog niet gemaak hebben. Om zichzelf ervan te verzekeren dat hij geen fouten maakt, niet per ongeluk de verkeerde aanspreekt op hun dagbesteding van vandaag, neemt Levi nog één keer alles dossiers door. Het is ergens bijzonder te noemen hoe goed hij het papierwerk inmiddels uit zijn hoofd heeft geleerd, maar dat sommige van de dames nog altijd een groot raadsel blijven. Toch is hij vastberaden om vol te houden — om ze één voor één te helpen met het bereiken van hun doelen. Wellicht dat hij de wereld niet kent waaruit zij zijn ontsnapt, hij weet wel degelijk hoe het donkere leven van de straat werkt. En voor geen goud dat Levi daar ooit nog terug naartoe wil gaan. Vooral niet nu hij Axl heeft.
Het zijn de eerste naderende voetstappen die hem alert weten te maken op zijn omgeving, gevolgd door het korte keelschrapende geluid.
”Hoi,” klinkt het haast toonloos.
Levi kijkt direct op van zijn paperassen en schenkt de jonge blondine een begroetende glimlach, alvorens haar een even vriendelijke ‘Hoi’ terug te werpen. Kort laat hij zijn blik over haar heen glijden — kijkt toe hoe de blondine de regen van haar gezicht afveegt, waar hij bij twijfelt of het misschien meer dan enkel regendruppels zijn. Iets in haar houding weet Levi te vertellen dat er iets scheelt. Toch besluit hij niet om er direct naar te vragen, in plaats daarvan ruimt hij de dossiers op — vouwt ze terug in elkaar en bergt ze zorgvuldig op in zijn tas; om ze later terug te plaatsen waar ze horen, achter slot en grendel.
Net wanneer Levi dan toch wil vragen wat er aan de hand is, is Luna hem voor.
”Het viel gewoon tegen, oké?!” snibt de jonge blondine, haar blik afgewend — een subtiele glimp van de kwetsbaarheid die ze bezit. Het is een schande dat er zoveel misbruik is gemaakt van haar, haar onschuld en als persoon. Hoeveel hij ook gezien mag hebben binnen zijn werk, dit bleef een zaak die telkens een vlam van woede wist te ontsteken.
”Ik had er gewoon zo naar uitgekeken, zeker toen ik nog in… Daar was,” klinkt het vervolgens een stuk zachter, openlijker. Van alles dames die uit het Hotel komen, is Luna een van de weinige die volledig meewerkt. Langzaam staat Levi op vanuit de stoel waar hij eerder op is gaan zitten, degene in de verste hoek van de ruimte zodat hij in alle rust de papieren nog eens door kon nemen. Ditmaal neemt hij plaats op een stoel vlak bij Luna, maar ver genoeg om niet haar persoonlijke ruimte te betreden.
“Alles weer normaal. Maar dat is het niet en dat zal het ook nooit meer worden. Ik pas daar niet tussen.”
”Waarom niet?” vraagt Levi vrijwel direct — zijn hoofd gekanteld, de oprechtheid overduidelijk zichtbaar in zijn gehele gelaat. “Waarom denk je dat je daar niet meer tussen past?”
Hoewel hij zelf ergens de vraag al in kan vullen, is het toch iets dat hij uit haar mond wil horen komen — wetende deels dat het kan helpen de woorden uit te spreken, of ze nu helpen of niet. Eenmaal out in the open zijn ze bespreekbaar en valt er wel degelijk een positieve draai aan te geven. Echter, Levi weet dat hij zich niet in hun schoenen kan plaatsen — dat hij niet in staat is om de pijn volledig te verzachten die alle dames hebben doorstaan. Hij kan hen niet simpelweg verkopen dat hij het begrijpt, want dan zou hij waardeloos zijn in elk facet van zijn werk.
[ bericht aangepast op 2 sep 2020 - 16:39 ]
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
2 sep 2020 - 17:10
Kesari Zahira Dahab
"I've been running with the wolves to get to you. . ."
• Twenty-six • Ex prostitute • her job w/ Malikah • [url=]Outfit[/url] •
Ze had er zin. Sterker nog, ze had er naar uitgekeken. Een normale werkdag, net als ieder ander. Wellicht met hier en daar een enkele tegenslag — een pot koffie die verkeerd is gezet, een ei veel te doorbakken, of een bestelling aan de verkeerde tafel. Alles, behalve hetgeen er nu gebeurd was. Kesari kan de hand nog voelen die tegen haar achterwerk aan geplaatst wordt, of de adem ruiken als het mannelijke gezicht veel te dichtbij het hare komt. Is het dan overal hetzelfde? Haar lichaam bevroor de eerste paar seconden, waar alle mogelijke vluchtroutes door haar hoofd heen schoten. Nu kon ze weg — er was ruimte om te ontsnappen nu er niemand meer was die haar gevangen hield, maar de man die haar de laatste maanden in zijn bescherming hield, degene die haar steeds verder naar zich toe trok, was er niet. En dus raakte Kesari in paniek, gaf de man een veel te harde duw naar achteren en schoot de overvolle keuken in. Het duurde niet lang vooraleer een van haar mede, vrouwelijke, collega’s haar aantrof achterin — haast lijkwit.
Nu loopt de brunette op haar beste vriendin af, welke aan een van de tafeltjes is gaan zitten die ze eerder nog heeft mogen bedienen. Hoewel Lily haar wist te kalmeren, ervan te verzekeren dat Kesari niks verkeerd gedaan had toen ze de man wegduwt, komt ze pas echt tot rust als ze het bekende gezicht van de Libanese ziet. Alleen zij wisten precies wat er door hun hoofden heen gingen, niemand anders.
”Hoelang moet je nog, Kes?” vraagt Malikah, eens Kesari haar tafeltje bereikt heeft.
”Eigen een half uur nog, maar ik kan eerder gaan,” reageert ze, poogt haar stem dusdanig onder controle te houden dat de onrustige trilling enkel miniem opmerkbaar is. “Dus laten we alsjeblieft gaan zodra je koffie op is.”
Met een schuine blik kijkt Kesari naar de donkere schone voor zich. De kringen rondom diens ogen ontgaat haar niet, evenals de veelste bleke tint die haar huid inmiddels heeft aangenomen. Dat het niet goed gaat met haar beste vriendin is iets wat Kesari direct door heeft, maar de vraag stellen naar het waarom is hetgeen ze achterwege laat. De dag van de inval staat nog zover in ieders geheugen gegrift — het schot, de echo, de knal. . Kesari knippert vluchtig met haar ogen om het opkomende beeld van haar netvlies te weren.
”Heb je nog iets van Tyrone gehoord? Eén deze dagen zou het zijn, toch?”
Vrijwel direct weten Kesari’s mondhoeken iets omhoog te gaan. Diep van binnen weet de brunette dat niet iedereen er blij mee is — dat vele het niets eens kunnen begrijpen, of ze nu willen of niet — maar Malikah veinst op geen enkel vlak de oprechtheid die ze uitstraalt. Desondanks in de glimlach maar van korte duur, niet omdat ze niet blij is met het vooruitzicht, maar eerder omdat ze nog altijd geen concreet antwoord heeft.
”Een deze dagen inderdaad, maar ik weet niet precies wanneer,” brengt Kesari uit, een frons tussen haar wenkbrauwen genesteld terwijl ze op eenzelfde waakzame wijze rondblikt. “Ook de opvang laat er niks over los. . “ Een geërgerde geluidje smelt samen met de klanken van haar stem. Wanneer het Tyrone betrof waren er maar weinig mensen die haar wilde helpen. Ergens kon ze het hen misschien niet kwalijk nemen, gelijktijdig deed ze dat toch.
”Ik heb geen zin in het groepsgesprek,” zegt Malikah dan al zuchtend. “Kijk jou. . . aan het werk. Luna weer naar school. Volgens mij doen we het wel goed, toch?”
Zachtjes bijt Kesari in haar onderlip. Malikah doet zo haar best, de brunette kan het zien én horen, maar weet ook tussen de regels in te kijken. Het is daarop waar ze reageert, haar vingers friemelend op de tafel voor haar.
”Is dat echt zo, Mal?” vraagt Kesari. “Want ik heb helemaal niet het gevoel dat het goed gaat.” Heel even kijkt ze op naar Malikah voor haar, waarna Kesari via het grote raam naar buiten kijkt. “Horen we hier wel echt weer terug thuis?”
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
3 sep 2020 - 12:33
Zoals gewoonlijk is de toon in de begroeting van haar begeleider vriendelijk, evenals de glimlach die hij haar schenkt. Terwijl Luna zwijgend gaat zitten, enige ordelijkheid probeert te scheppen in de gedachten die door haar hoofd dwalen ziet ze hoe Levi de papieren in zijn tas stopt, waar hij bij haar binnenkomst in zat te lezen. Terwijl Luna haar gevoelens probeert te verwoorden, neemt Levi in een van de andere stoelen plaats. Hoewel het de laatste maanden absoluut is verminderd, heeft Luna nog altijd het sprankje behoedzaamheid – houdt de bewegingen van Levi in de gaten, nog altijd op haar hoede voor andere bedoelingen.
“Waarom niet?,” reageert Levi vrijwel direct op haar eerdere woorden. “Waarom denk je dat je daar niet meer tussen past?” Luna slaakt een hoorbare, tweede zucht. “Dat denk ik niet. Dat ís zo.” Resoluut komt Luna overeind en stapt naar het raam, onderwijl haar handen opnieuw in de zakken van haar vest te steken.
Het valt niet mee om haar gevoelens onder woorden te brengen, omdat ze maar half kan zeggen wat haar daadwerkelijk dwarszit. “Het is niet dat ze niet aardig waren,” waagt Luna dan een nieuwe poging, al zijn haar woorden richting het raam gericht. Ditmaal haalt Luna haar schouders op, een beweging die Levi moet zien ondanks de naar hem toegekeerde rug. “Ik pas er gewoon niet tussen,” herhaalt ze vervolgens, niet goed wetend hoe ze het anders uit moet leggen. “Ik heb… Ik ben, gewoon niet zo onschuldig als zij zijn. Zij hebben het allemaal niet meegemaakt, terwijl ik…” Mason heb vermoord, maakt ze in gedachten haar zin af. Maar Luna zwijgt. Daarom past ze er niet tussen. Daarom is zij niet zo onschuldig als haar nieuwe klasgenoten.
“Levi, ik heb…” Maar terwijl ze zich omdraait, de woorden al half heeft uitgesproken, klinkt Malikahs stem door haar hoofd. Woorden die de Libanese meer dan twee jaar geleden heeft uitgesproken. “Luna, dit speekt aardig voor zich… Maar dit moet echt tussen ons blijven, begrijp je dat?” Ze kan het niet. Ze mag het niet. Hoewel Luna het afgelopen jaar amper met Malikah over die gevreesde avond heeft gesproken, is er geen dag voorbij gegaan waarin Mason niet in haar gedachten voorbijkwam. Maar Malikah heeft gelijk. Ze wil niet naar de gevangenis. Ze wil niet opnieuw opgesloten worden. Ze wil niet opnieuw dat iemand haar leven bepaalt.
Dus schudt Luna haar hoofd, loopt terug naar de stoelen en gaat op haar vaste plekje zitten. “Niks. Laat maar,” mompelt ze vaag. Maar kan ze dat? Het laten? Ze werpt een korte blik op Levi, en vervolgt aarzelend: “Heb jij weleens iets gedaan dat niet mocht?”7 sep 2020 - 19:26
Ajax Masters
"I chose her, for she could still color my life, even with her 'broken' crayons."
Ex pimp ♕ Helps the girls ♕ Lover of dogs & a certain Latina ♕ Outfit ♕ At the farm w/ DaniHet sluiten van haar ogen een goede reden om dichterbij te treden, om daadwerkelijk haar persoonlijke ruimte te betreden zoals alleen hij dat mag en kan. De handen in haar hals niet verkeerd bedoeld, maar vooral om haar aandacht te trekken. Ajax voelt haar slikken tegen zijn handen aan, waarna haar ogen eindelijk weer openen. Twee chocoladebruine kijkers staren recht in de zijne, waardoor hij zich toch nog af blijft vragen wat ze hier met hem moet — gezien hij dondersgoed weet dat ze beter kan krijgen dan hem. Alleen is hij echt niet degene die dat uit gaat spreken, hoe vaak het ook op begint te borrelen op zulke momenten.
'Ze hebben me niet meer nodig. Niemand heeft me nodig.'
Het kantelen van zijn hoofd, zonder daarbij het oogcontact te breken, op haar woorden een indicatie dat hij het er alles behalve mee eens is — wat voornamelijk gepaard gaat met een ontevreden uitdrukking op zijn gezicht. 'Ik heb je nodig, Dani.' De fluistering eentje die al duidelijk maakt dat hij de woorden niet uitspreekt voor zichzelf, ondanks de oprechte klanken achter zijn woorden. De duim onder haar kin streelt langs de huid, maar haalt deze niet weg en dwingt haar nog altijd in dezelfde positie. De enige persoon tegen wie Ajax zich ooit zo open heeft durven stellen staat tegenover hem, deze prachtige dame welke haarzelf als "gebroken" durft te bestempelen.
Een nieuwe slik na zijn dreiging met straffen, welke hij nog altijd goed kan voelen. Het is hem niet ontgaan dat de Latina er vaak opzettelijk voor kiest, maar ditmaal was niet een van die keren — ze heeft er opzettelijk geen zin in. Toch voelt het goed voor hem dat ze wat meer buiten zal komen, de andere dames ziet en misschien wat succesverhalen hoort. Het idee dat Luna weer naar school wilde gaan al iets dat hem lekker lag, waardoor hij hoopt dat Dani misschien, heel misschien, geïnspireerd kan worden iets van haar leven te maken. Iets waar zij behoefte aan heeft.
Een kleine glimp weet hij op te vangen van een specifieke glans in haar donkere poelen — erkenning. Zij weet evenals dondersgoed wat ze met hem doet, en hij kan de woorden al haast voorspellen die haar mond zullen verlaten, of op zijn minst de boodschap die erbij gemaakt wordt. Ajax' grip wordt daarom niet klemmender, zorgt ervoor dat ze zorgeloos kan ademen en haar bloedtoevoer niet ook aangetast wordt, alles blijft onveranderd — buiten hetgeen om dat ze beide op weten te merken.
'Ik ga niet, Ajax. Dus als je daar echt zeker van wil zijn. . . zul je me moeten dwingen.'
De aanraking die ze zijn hand biedt eentje die niet te missen valt. Zijn wenkbrauwen schieten ietwat omhoog, zichzelf beseffend dat ze inderdaad die kant op gaat. 'Dwingen, hmm?' De woorden klinken meer als een grom dan wat anders, maar gezien hun nabijheid is de kans groot dat ze precies weet wat hij zegt. 'Ik zou het overhalen noemen.' Deze woorden klinken duidelijker, nabij haar oor nadat hij abrupt dichterbij is komen hangen.
Het kastje nabij lijkt een geschikt slachtoffer voor zijn plan, waardoor Ajax haar dwingt de betreffende kant op te lopen, zijn ene hand nog op haar keel en de ander tegen haar middel om haar wat te sturen. Eenmaal voor het kastje tilt hij Dani zorgeloos op, laat het aan haar over hetgeen dat erop te vinden is weg te krijgen voor haar billen erop belanden. Zijn handen schieten echter vrijwel direct naar haar shirt om deze over haar hoofd te trekken, terwijl zijn lippen vervolgens de hare raken. Hem hoor je niet klagen.
Zijn ene hand glijdt opnieuw naar haar hals, waarmee hij haar achterhoofd tegen de muur aan dwingt, terwijl hij met zijn andere krassen begint te maken over haar broek heen — zijn nagels in de huid van haar bovenbenen borend om ze voelbaar te maken door de spijkerstof. Met zijn lippen nog altijd op de hare verdiept hij de kus intussen, waarbij de grip op haar hals ietwat weet te verzachten, maar waar deze al gauw zijn weg naar beneden maakt, enkel en alleen om aan haar broekrand te spelen — plagend en tergend zoals alleen hij dat kan als hij een reactie wil uitlokken. Niet eens een specifieke op het moment, maar iets.
Ajax is er echter zelf nog niet uit of hij haar nu een voorproefje wil geven om de belofte uit te voeren nadat ze terug zijn, of hij haar inderdaad nu moet geven wat ze wil of om haar nu hot and bothered richting hun groepssessie te brengen. De laatste optie lijkt hem onveilig voor Levi en de andere dames. Toch laat hij het open, deels om te zien wat Dani's reactie is — om daarop in te spelen op de correcte wijze.
I'm your little ray of pitch black.
7 sep 2020 - 19:27
Malikah El Masry
"I had to forgive people who weren't even sorry, that's strength."
Ex prostitute ♕ Ex believer ♕ Mother type ♕ Outfit ♕ Kesari's job w/ Kesari
'Eigen een half uur nog, maar ik kan eerder gaan.'
Malikah knikt direct, ergens opgelucht dat ze hier niet nog langer hoeven te zijn. Nadat Kesari al problemen heeft gehad, heeft de Libanese zelf geen behoefte eraan hier lang rond te hangen. Het is echter de trilling, hoe miniem ook, in de stem van haar vriendin waardoor Malikah opkijkt. Ze brengt ze dan met een mager glimlachje uit, geheel vergeten om een vriendelijke begroeting richting de brunette tegenover haar te werpen.
'Dus laten we alsjeblieft gaan zodra je koffie op is.'
Malikah knikt begripvol, neemt vervolgens nog een snelle slok van haar koffie, al heeft ze er al geen zin meer in. 'Ja, we moeten er toch zo heen.' De koffie is niet eens zo vies, maar de zin in wat er gaat komen verpest alles op het moment. Letterlijk alles.
Wanneer de Libanese gevraagd heeft naar Ty lijkt er bij de andere dame een betere uitdrukking te verschijnen, waardoor Malikah het helemaal niet erg vindt om over de ex-bendeleider te praten. Ondanks haar eigen gevoelens, doet hij overduidelijk echt wat goed bij Kesari, en dat is het belangrijkste. Maar ze moet er niet gaan achter komen dat hij alsnog streken gaat uithalen, want nu ze niet binnen de muren van het hotel te vinden zijn is ze helemaal niet meer bang om hen op hun plek te zetten — niet op het moment zelf althans. Het zijn de momenten achteraf, het alleen zijn en het wachten op een straf haast dat haar te pakken weet te krijgen. En dan is de glimlach even snel verdwenen als deze gekomen is, deze heeft zelfs plaatsgemaakt voor een frons.
'Een deze dagen inderdaad, maar ik weet niet precies wanneer. Ook de opvang laat er niks over los. .'
De Libanese knikt begripvol, al is het niet zozeer om te wachten op een geliefde maar de onwetendheid erachter. Het gebrek aan informatie, wat haar gehele leven op het moment is, al kan ze zich niet voorstellen hoe het is om op iemand te wachten. Niet meer althans. 'Mocht ik je ook maar ergens mee kunnen helpen. . .' Naarmate haar woorden sterven ze al lichtelijk af, maar al te bekend met het feit dat ze evenveel te betekenen heeft als Kesari zelf. De verontschuldigende uitdrukking op het gezicht van Malikah eentje die ze af laat dwalen naar buiten.
'Is dat echt zo, Mal? Want ik heb helemaal niet het gevoel dat het goed gaat. Horen we hier wel echt weer terug thuis?'
De woorden vanuit de donkere schone tegenover haar laten het hoofd van de Libanese ietwat kantelen, waarna ze traagjes instemmend knikt — al blijven woorden vooralsnog uit. Na nog een trieste slok van de koffie vist Malikah haar portemonnee uit haar tas en legt ze wat geld neer — voldoende om een aangename fooi erbij te bieden, voor ze deze weer opbergt. 'Jij en Luna wel. . . Dani en ik zijn een ander verhaal. Jullie proberen het nog.' En ondanks dat ze het Dani gunt, meer dan nu overkomt, beseft ze evenals dat de Latina zichzelf vastklampt een een voormalig bendelid. Gezond of goed lijkt het haar niet, maar waarschijnlijk wel beter dan ze haarzelf gunt op het moment.
'Laten we gaan, voor Levi gaat zeuren,' mompelt Malikah dan half, ondanks dat ze dondersgoed weet dat de man aardig wat geduld tegenover hen heeft. Dat heeft hij voldoende bewezen, en het verbaasd haar keer op keer hoe elke begeleider daadwerkelijk met hen omgaat. Toch is ze geen fan, alles behalve.
De Libanese staat op, haakt haar arm om die van Kesari en wandelt naar buiten — na nog een vriendelijke zwaai tegenover Kesari's collega's, puur voor de schone aan haar arm. Met het centrum dichtbij leidt ze Kesari in de juiste richting. 'Denk je dat Dani komt?' Schuins blikt de Libanese op haar beste vriendin, haar ene wenkbrauw ietwat omhoog op vragende wijze.
I'm your little ray of pitch black.
8 sep 2020 - 14:22
Levi Vaince
"I don't have a short temper.
I have a quick reaction to bullshit."
• Twenty-nine • Counsellor • Daycare centre w/ Luna • Outfit •
”Dat denk ik niet. Dat ís zo.”
Levi reageert niet direct terug, deels doordat Luna resoluut omhoog komt van haar stoel en richting het grote raam loopt . Haar gehele houding hierdoor niet goed leesbaar voor de jonge begeleider, maar waar hij haar de ruimte biedt om precies dat te doen waar ze zich goed bij voelt. Zolang ze maar bleef delen wat haar dwars zat — niet alles, maar genoeg om er enige verlichting van te merken op een langere termijn. Althans, dat hoopt hij.
”Het is niet dat ze niet aardig waren,” zegt Luna dan, waarna ze in een simpel ogend gebaar een keer haar schouders ophaalt. Alsof het niet is, maar waar Levi dondersgoed van wat weet dat dát niet het geval is. “Ik pas er gewoon niet tussen,” herhaalt de blondine haar woorden van eerder. “Ik heb… Ik ben, gewoon niet zo onschuldig als zij zijn. Zij hebben het allemaal niet meegemaakt, terwijl ik…”
Een lichte frons nestelt zich tussen Levi’s wenkbrauwen in, terwijl hij geen seconde van Luna wegkijkt. Ook al is haar rug naar hem toe gekeerd en tracht ze haar uitdrukking van hem afgewend te houden — de man is beslist niet dom. Van alles wat hem al ter ore is gekomen, zal het hem niks verbazen als er nog zoveel meer gebeurd is binnen de muren van het verschrikkelijke Hotel.
”Levi, ik heb. . .”
Nog maar aan het begin van haar zin, kapt Luna hem al af. De frons welke verschenen is op het gezicht van hun begeleider, een die zich nog dieper weet te maken. Hij wil het haar vragen — haar bijna smeken te vertellen wat er zich nog meer heeft afgespeeld, wetende dat er iets is wat ze nog niet verteld heeft, maar Levi houdt zich stil. Als hij wil dat Luna zich volledig voor hem opende, dan moest hij haar zelf het tempo laten bepalen. Wat het ook is dat haar er nu van weerhoudt om te spreken, eens zou ze weten hoe er overheen te stappen — wetende dat ze ook Levi volledig kan vertrouwen.
”Niks, laat maar.”
Hoofdschuddend kijkt Luna zijn kant op en hoewel Levi van binnen heel even de drang voelt om het uit haar te trekke, weerstaat hij alles en schenkt de blondine niks minder dan een gerustellende glimlach. Het is goed, het is oké.
“Heb jij weleens iets gedaan dat niet mocht?” klinkt het dan vrijwel meteen, zij het op een aarzelende toon. Het feit dat de blondine zich inmiddels weer naar hem toe gedraaid heeft doet Levi goed — laat hem zien dat Luna zich nog altijd niet volledig voor hem afgesloten heeft en dat de kans kleiner wordt dat dit nog te gebeuren staat. Mede daarom geeft hij toe aan haar vraag.
”Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat niet heb gedaan,” reageert hij met een flauwe doch oprechte glimlach rondom zijn mond. Langzaam buigt Levi vervolgens voorover, plaatst zijn beide ellebogen op zijn knieen en vouwt zijn handen samen zodat hij zijn kin er op kan laten rusten. Er is maar een deel van zijn leven dat hij niet deelt op zijn werk, maar voor de rest is er niks dat hem tegenhoudt om niet even eerlijk naar de meiden toe te zijn.
”Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad en leefde vroeger veel op straat,” vervolgt Levi zijn woorden, waarna ook hij lichtjes één van zijn schouders een keer optrekt. “Je doet wat je moet doen om overeind te blijven staan.”
Met een schuine blik kijkt Levi kort naar Luna op, laat zijn donkere kijkers over haar gelaat heen glijden, alvorens hij naar het grote raam blikt. De kansen die hij verspeeld had in zijn jongere jaren, het leven tussen foute vrienden en vriendinnen, hebben wel degelijk zijn sporen achtergelaten. Levi heeft echter één geluk gehad; iemand die in hem geloofde trof hem op het juiste moment. Het leven dat hij nu leidt daardoor de belangrijkste reden om nooit meer terug te vallen — om andere eveneens te helpen hun weg terug te vinden, wetende hoe belangrijk het destijds voor hemzelf is geweest.
”En, zo heb ik ook hulp nodig gehad om eruit te komen. Om te staan waar ik nu sta zonder bedolven te raken onder het gevoel van schuld en spijt.” Een flauwe glimlach siert zijn lippen als Levi zijn blik weer even naar de kleine blondine laat glijden.
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
9 sep 2020 - 15:28
Dani Reina Verdad
"Please, dance with me in the dark."
• Twenty-seven • Ex prostitute • Home w/ Ajax & dogs • Ouftit •
”Ik heb je nodig, Dani.”
De woorden gonzen nog lang door haar hoofd heen, terwijl het gesprek allang weer verder gaat — Dani’s verzet ongestoord blijft en ze niet toegeeft aan wat Ajax dit keer van haar verlangt. Nooit heeft ze verwacht die vier woordjes uit zijn mond te horen, wetende dat het niks minder dan de waarheid is. De laatste keer dat hij zoiets oprecht tegen haar uitgesproken heeft, resulteerde het in haar vrijheid; vlak voor paniek haar dreigde te overmannen. En toch voelt het niet alsof ze daadwerkelijk vanuit hem komen, hoe raak de klanken ook gemaakt zijn. Alsof de Latina niet kan geloven dat het werkelijk zo zal zijn.
”Dwingen, hmm?” gromt Ajax. “Ik zou het overhalen noemen.”
Op een dwingende wijze en met zijn hand nog in haar hals, duwt Ajax haar in zijn achteruit. Behoedzaam volgt ze hem, in ieder geval nu het nog geheel de andere kant op is dan ze eigenlijk naar toe zouden moeten gaan. Ondertussen vouwt haar hand zich om zijn pols heen voor enige houvast, terwijl ze als vanzelf tegen zijn aanrakingen aanleunt — hunkerend, verlangend. Het duurt niet lang vooraleer Dani het kastje tegen de achterkant van haar benen aanvoelt, waarop ze met een subtiele beweging van haar andere hand de daarop staande spullen tegen de vloer aanveegt. Een flauwe glimlach vormt zich op haar lippen, terwijl haar donkere kijkers geen moment van de man voor haar afwijken.
Hij mocht haar wellicht nodig hebben, zij had hem vele malen meer nodig dan hij vermoedelijk ooit zou doen beseffen. Er zijn geen woorden die Dani weet te vinden, waarin ze het Ajax duidelijk kan maken. De weg die voor hen geopend lijkt te zijn een die geheel onbekend is voor haar, en dus kan ze niks anders doen dan het hem laten zien — hem laten voelen.
Moeiteloos tilt Ajax haar op het kastje, waarna zijn handen direct de zoom van haar shirt weten vast te grijpen. Dani werkt in alles mee, beweegt soepel met hem mee omhoog en wringt zich behendig uit het shirt wanneer deze over haar hoofd heen wordt getrokken. Wanneer zijn lippen de hare raken, slaakt Dani een zachte zucht — steekt haar handen naar hem uit zodat ze hem kan aanraken nu hij zo dichtbij is. De behoefte naar lichamelijk contact dusdanig groot, dat het niet enkel en alleen bedoeld is om hem af te leiden van zijn oorspronkelijke doel.
”Ajax. . “ mompelt de Latina hees zijn naam, terwijl de man op zijn beurt met zijn nagels over het spijkerstof van haar broek heen gaat. Een broek die ze nu vervloekt daar hij eerder in de weg zit, dan comfortabel op het moment. Tintelingen schieten door haar lichaam heen, laten haar buikspieren smachtend samentrekken. Als vanzelf spreid Dani haar benen, verleend de man zo toegang om dichterbij te komen. Echter, is het de rand van haar broek waar hij mee besluit te spelen — tergend langzaam, wederom alsof hij het er om doet.
Dani kreunt zacht, leunt met haar hoofd tegen de muur achter haar aan terwijl ze meegaat op het verdiepen van de kus. Kippenvel rolt over haar huid heen, terwijl haar vingers de blouse van Ajax’s schouders af duwen, waarna ze onder zijn shirt heen verdwijnen om contact te maken met zijn naakte huid — waar de Latina ditmaal haar eigen nagels overheen laat krassen.
”Vergeet die sessies,”mompelt Dani vervolgens zacht, eens de kus verbroken is. “Je weet wat ik echt nodig heb.” Zachtjes veegt ze haar lippen langs zijn gestoppelde kaak af, laat haar tanden gelden door over zijn huid heen te schampen wanneer ze op weg gaat naar het gevoelige plekje in zijn hals. “Ik heb jou nodig,” fluistert de brunette haast onhoorbaar, tot ze haar mond op zijn huid drukt en plagend een keer zuigt.
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
