|
|
Nadat de gevangenisdirecteur zijn weg uit zij bed heeft gemaakt, weet hij nog wat fruit naar binnen te werken terwijl hij zichzelf in het driedelige pak hijst. De nieuwe lading gevangenen, welke gisteravond al hun entree gemaakt zouden hebben, lijken nu pas daadwerkelijk dichtbij het eiland te zijn. Het idee dat zijn vertrouwde ritme verstoort wordt geen prettig idee voor Chance, maar iets waar hij mee kan leven, beseffend dat hij de nieuwelingen kan gaan martelen.
Hij wandelt richting het koelkastje dat hij in zijn bezit heeft en haalt er twee flesjes fris it, waarna hij zijn weg begint te maken richting de pier — waar hij een houten pad heen heeft laten leggen. Eenmaal daar, merkt hij de boot al op. Net op dat punt hoort Chance hoe de walky talky een luid geluid maakt, welke hij verveeld uit zijn broekzak haalt. De kleinere variant haalt hij dichterbij zijn oor, gezien er aardig wat stoorzenders op het eiland te vinden zijn, en hij er nu direct naast lijkt te staan.
‘Zoals gepland zijn het vijf gevangenen.’
De woorden klinken door statisch geluid heen, waar hij niet eens op besluit te reageren. De apparatuur bergt hij weer op, waarna hij zich focust op de speedboat die richting het eiland komt. Vanuit zijn ooghoek ziet hij Richard al aankomen, één van de bewakers die al vanaf het begin van het eiland deel is van de welkomst parade. De man begroet zijn baas met een knikje, waarop Chance niets anders kan doen dan antwoorden.
Sinds het akkefietje vorige week heeft de man amper nog maar een woord met hem gewisseld, wat hem niet deert. Het is toch een vreemde vogel, en niet eentje die hij beter wil leren kennen — ondanks dat hij al genoeg verhalen heeft gehoord over de man, en zelfs vanuit zijn eigen mond. De man is nog erger dan Ronan, wat een softie. De gevangenisdirecteur kan zelf niet verwachten hoe zulke types uitgekozen zijn voor dit werk, en wenst hen persoonlijk veel sterkte nu hij de leiding heeft.
Wanneer de speedboat aanmeert blijft Chance zelf staan, terwijl Richard met een vriendelijke glimlach op de nieuwelingen afduikt. De andere twee cipiers die hun weg maken richting hun dienst, en daarbij evenals deel zijn van de welkomst parade, geeft hij ook een knikje. Beide beantwoorden deze op soortgelijke wijze, tot de één besluit te antwoorden.
‘Goedemorgen, hoeveel hebben we er vandaag hé?’
‘Vijf,’ antwoord Chance zelf kortaf, terwijl zijn armen achter zijn rug vouwen. De tassen die de twee mannen bij zich dragen zitten vol met het zogenaamde welkomstpakket, waar enkel en alleen de essentiële dingen in te vinden zijn. Lang weet het Chance’s aandacht niet te trekken, gezien de eerste persoon al uitstapt.
Twee mannen komen eerst, groot en breed, maar zien er verder niet heel imponerend uit. Vervolgens komt er een blondje, tenger en klein, waarna er een brunette lijkt te volgen, waar niet veel aan te zien is, gevolgd door opnieuw een man. Deze zit vol met donkere plekken en lijkt een kras over zijn wang te hebben. Uiteraard glijdt de blik van Chance als eerste richting de twee dames, denkend dat er een akkefietje is geweest tijdens de rit op de boot — welke uiteraard al zo’n acht uur langer heeft geduurd. Het zijn eerder vrouwen die uit zullen halen met hun nagels, waardoor de eerste twee mannen al direct wegvallen voor de gevangenisdirecteur.
Ergens tussendoor valt het hem op hoe de psychologe aangewandeld komt, bij wie hij echter wel even zijn ogen de kost geeft, voor deze terugschieten richting de gevangenen. ‘Goedemorgen Luciana.’ Zijn toon rustiger, haast vriendelijk te noemen, iets dat een gewoonte is rondom de jongedame. Haar op een dwaalspoor zetten rondom wie en wat hij is blijft een van zijn vermakelijkste bezigheden. Hij was misschien ook net iets te goed in zijn rol wanneer nodig, waardoor hij het haar niet eens kwalijk kan nemen. Het heeft niets met haar kwaliteiten te maken, eerder met de zijne. ‘Het is vreselijk dat het zo vroeg is, maar gelukkig kon je erbij zijn.’ Nu weet hij dat ze vandaag sowieso al mee zou gaan richting het werk, of althans dat was de planning, waardoor het ook al een leugen is, ondanks de glimlach rond zijn lippen.
Intussen gaan de cipiers aardig hardhandig om met de nieuwelingen, dwingen hen hun kleding te ontdoen, terwijl de ander een poging tot een welkomstpraatje poogt te maken — al interesseert het Chance niet eens. Toch staat de man met zijn rug recht, intussen een ietwat lege blik in zijn ogen. Zijn ogen volgen kort de grootste man van het stel, welke overduidelijk geen behoefte eraan heeft om te luisteren. Zijn ene wenkbrauw trekt kort op, waarna hij richting Luciana kijkt. 'Ze werken ook nooit mee hé?'
|
