Ik heb het eigenlijk ook eerder omgekeerd. Ik kan maanden tot jaren aan een stuk bezig zijn met één iets tot in de diepte uit te graven. Zodat ik niks anders meer zie. Veel ideeën in de breedte heb ikzelf eigenlijk niet. Ik vind het leuker om het onderste uit de kan te halen van één concept dan allerlei mogelijke opties te verkennen.
En je vat het inderdaad niet samen, het zijn eerder Stand Alones. Wat je misschien kunt doen is dat als je een nieuwe inspiratie ervaart, is in plaats van een afzonderlijke stand alone te willen schrijven, dat je het probeert in te passen met je andere ideeën? Of dat je al je ideeën chaotisch wat in het rond laat zwerven in je onderbewustzijn tot ze zich uiteindelijk combineren en construeren tot iets? Klinkt een beetje gek misschien maar zo werkt het toch bij mij. Ik werk niet alles uit waar ik opkom maar ik combineer meerdere fantasieën tot vanzelf iets ontstaat? Misschien moet je niet alles afzonderlijk uitwerken, maar je ideeën combineren zodat je een groot geheel vormt? Kijken hoe je dat interessante idee kunt doen passen in alles wat je al eerder hebt bedacht? In plaats van elk idee te nemen en er apart iets mee te doen?
Ik bedoel een verhaal is lang. Als ik een idee heb wat ik nu niet direct kan gebruiken, kan ik het misschien wel in een latere fase in het verhaal behandelen. Misschien kun je jezelf voornemen om één iets op te bouwen en alle inspiratie binnen datzelfde project/concept te gebruiken en het verfijnen om één iets op te bouwen?
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.
