en dat is af en toe zo vreselijk kut.
Oké, mijn zusje is tien jaar jonger en ze kan ontzettend veel. Ze staat elk jaar op het NK turnen, is dit jaar cum laude over gegaan naar het tweede jaar van het gymnasium zonder ook maar één onvoldoende te halen, uitgekozen om haar school te vertegenwoordigen voor Unicef, hoogbegaafd (maar zonder dat dit haar in haar sociale contacten belemmerd), enzovoort enzovoort. Begrijp me niet verkeerd, we hebben een waanzinnig goede band en ik ben absoluut niet jaloers op haar en gun haar het allerbeste. Ik ben ook echt alleen maar trots op wat ze allemaal al bereikt heeft, maar soms voel ik me er zwaar rot onder. Dat komt niet door haar. Af en toe plaagt ze me wel eens omdat ze zoveel beter is in bijvoorbeeld wiskunde, maar ze geeft altijd toe dat er dingen zijn waar ik dan weer beter in ben. Nee, het komt door mijn moeder.
Ik heb nooit zo ontzettend veel bereikt, deels omdat ik ontzettend onzeker ben en al verkramp bij het idee om te presteren. Ik ben van het VWO naar het VMBO gegaan omdat ik wel kon leren, maar er gewoon de concentratie niet voor had en heel erg werd gepest. Maar mijn moeder kan het echt nooit nalaten om mijn zusje nog even extra op te hemelen. Laatst had ze bijvoorbeeld mee gedaan aan een schrijfwedstrijd en -uiteraard- gewonnen. Iedereen waanzinnig blij, ik ook, maar dan hoor ik m'n moeder zeggen: 'Goh, jij bent wel echt de schrijfster van onze familie' en toen was ik zo vreselijk gekwetst. Schrijven was zo'n beetje het enige wat ik kon en mijn zusje niet, en nou is dat ook al weg. Bij elke voldoende die mijn zusje haalt, moet ik ook meteen aanhoren dat ik zoiets nooit kon. Het lijkt ook wel alsof mijn moeder me niet kent. Vroeger zat ik hele middagen te lezen over het oude Egypte in de bibliotheek. Zusje doet hetzelfde en daar komt mam weer:
'Ja, mensen zoals jij en ik hebben daar natuurlijk geen interesse in.' Ook hebben we beide een iq test gehad en hoewel we maar 4 punten verschillen, doet ze altijd alsof ik achterlijk ben. Een paar jaar geleden zat ik op de opleiding Art&Design, schilderde de hele dag door en ze neemt doodleuk mijn zusje mee naar een kunst museum. Toen ik vroeg waarom ze niet even aan mij had gedacht, zei ze heel onschuldig: 'Nou liéverd, ik wist helemaal niet dat jij interesse in kunst had!'
Ik heb al zovaak geprobeerd om aan te geven dat ik er zo ontzettend moe van wordt maar óf ze reageert nauwelijks, óf ze snapt niet waar ik het over heb óf ze doet alsof ik gewoon jaloers ben en dat is helemaal niet zo. Ik zou gewoon willen dat er ook maar een klein dingetje was waar ik beter in kon zijn en dat in de ogen van mijn moeder ook nut heeft, aangezien ze al mijn "talenten" als nutteloos beschouwd.
Maargoed, ik moest dit een keer van me af schrijven dus bedankt voor het lezen enzo 
[ bericht aangepast op 12 aug 2017 - 20:16 ]
Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"
