Eigenlijk was het vanochtend, maar het was half zeven en dus ben ik daarna weer lekker gaan slapen, dus dat wordt naar mijn termen geclassificeerd onder nacht.. Nu, goed, dat was dus doodeng. Ik werd wakker en voelde helemaal niets meer in mijn rechterbeen. Of tja, eigenlijk wel iets, want zoals we allen weten kan je helemaal niets meer voelen en er toch pijn hebben. Maar vanaf mijn knie tot aan mijn tenen stond mijn been dus helemaal stijf, wat doodeng was want meestal als je been slaapt voel je 't gewoon wat tintelen. Nu kon ik het gewoon niet meer bewegen (mijn knie wel, maar niet mijn voet of mijn tenen, want dat was helemaal stijf, zoals ik al zei).
Dus ik ben er in alle paniek over beginnen wrijven, want ja, stappen ging natuurlijk nogal moeilijk. Op een bepaald moment begon het weer heel pijnlijk te tintelen, maar alles is beter dan een been dat je niet voelt, natuurlijk. Atm is alles weer normaal. Conclusie: paniekaanval onnodig, maar paniekaanval nevertheless. Het was echt doodeng.
Wie hier haat slapende ledematen ook zozeer als ik? 
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
Krullebol
