Gisteren had ik dus een prachtig kerstoptreden met zang, op school. Op het feit na dat het alles behalve prachtig was.
Ten eerste, ik werd twee dagen van te voren gevraagd om me bij een bandje te voegen, om een liedje te zingen wat ik niet kende. In twee dagen een liedje uit je hoofd leren, terwijl je ook al een ander lied moest leren en ook nog vier toetsen had en immens veel huiswerk, gaat gewoon niet. Het liedje had dan ook nog een rottiming waar je snel naast kon zitten. Maar goed, ik deed dus mijn best. En toen was het zo ver. Ik was er compleet niet klaar voor en mijn zangbuddy ook niet, aangezien we nooit gerepeteerd hadden.
Toen kreeg ik enorme dorst door zenuwen, en mijn benen en stem begonnen beiden te trillen. Het was een complete ramp. Het mooiste was nog dat ik nog vijf keer moest. Twee liedjes die beiden uitermate slecht gingen, en dan nog vijf keer.
We zongen verschrikkelijk vals. Je kon het publiek gewoon zien zitten van "oh gosh ik hoop dat dit eindigt". En dan begonnen meiden ons uit te lachen. Heerlijk. En dan was ik ook nog verkouden dus mijn stem had er ook niet al te veel zin meer in. Je tekst niet weten, samen met vals zingen, een verkeerde timing op sommige punten door nooit te repeteren met je bandje en ook nog enorm trillen werken niet goed samen. Als in, helemaal niet.
Wat leuk.
Ik wilde van een klif (of het podium) afspringen maar dat was nou niet helemaal sociaal acceptabel dus ik moest door. En daarbij was het een plat podium, niet hoger dan het publiek.
Ik en mijn vriendin wilden na de eerste keer al stoppen maar we wilden het bandje ook niet in de steek laten dus we gingen nog vijf keer en renden zo snel mogelijk weg naar het dramalokaal waar onze vriendinnen nog waren,waar we onze gevoelens wegdronken met cola en hyperactief (door de cola) door de school rennend in een "Tygo-jas" en een "jezushoed" hopend dat mensen ons niet herkenden. We lachten het gefaal weg maar nu krijg ik blikken en ga ik dit overdenken, als in "Wat als mensen me nu haten met een passie en als ik daardoor nooit meer echte vriendschap vind?" Het klinkt als onzin. Dat is het eigenlijk ook, maar toch denk ik eraan. Mijn hersenen lijken niet te merken dat het misschien allemaal niet zo erg is als het is en omdat ik alles zo overdenk wordt het drie keer erger en dat weet ik maar ik kan het niet tegenhouden en het is eigenlijk een eindeloze spiraal.
Misschien moest ik me meer schamen voor de "Tygo-jas" en de "Jezushoed" waarmee we de geest in de lift op gingen zoeken. Geen commentaar. We moeten een petitie maken om mij nooit meer cola te geven.
Goed. Ik heb mijn verhaaltje gedaan en nu kunnen we door met onze levens. Wat ik ook ga doen. Ik ga er niet vier jaar lang om huilen, maar momenteel baal ik even. Ik heb het eruit gegooid en dat gaat me helpen het te accepteren en het te vergeten, en om mijn gedachten hier vanaf te houden. Lang leve (het vol levenloze mensen) Quizlet!
Om het nog even nuttig te houden, hebben jullie ooit iets meegemaakt waar je je best voor schaamt?
(Ik weet niet of dit in het goede subforum staat oeps)
[ bericht aangepast op 22 dec 2016 - 12:56 ]
"Ik vind Sanne erg aardig, maar er mag wel 80 decibel af."
