Ik ben een beetje kwaad - Liefde, Vriendschap & Familie

Gister ging ik na het werk nog iets drinken met collega's. Het was al donker en vrij laat toen we gingen. En normaal komt mijn vader me dan tegemoet gefietst. Dus, ook zo gisteren. Toen we thuiskwamen hing mijn vader z'n jas op, en direct erna gingen ze verder tv kijken. Het was niet eens alsof ze vragen gingen stellen van "hoe was je dag?". Oké, to be fair, mijn vader stelde op de fiets wel een paar vragen. Maar goed, ik had nog geen avond eten gehad, dus ik had me een boterham gemaakt, opgegeten. Omdat het al laat was, wilde ik naar bed. Dus ik ging bij mijn ouders staan, zovan, als jullie even kunnen, kunnen jullie dan even de tv op pauze zetten ofzo. Mind you, ze waren aan het babbelen over het programma, terwijl het nog liep. Dus, na een tijdje zeg ik simpelweg "ik ga naar bed". Dan krijg ik het antwoord van "nog een paar minuten wachten". Het is niet alsof ik daar al een paar minuten sta ofzo, het is ook niet alsof ik het prettig vind om te blijven staan en wachten. Dus ik antwoordde zovan "nee, het is oké, ik zeg enkel wel goedenacht". En mijn moeder antwoordde "ga je alvast maar verzorgen". Ik had écht geen zin meer om op te blijven langer dan nodig, dus ik antwoordde "dan blijf ik wel boven" en "echt, het maakt mij niet uit". Toen zette mijn vader de serie op pauze -dat kon dan ineens wel- en begon keihard te schreeuwen tegen mij. Godverdomme en al, en "je denkt ook nooit aan ons". En mijn moeder ging ook mee doen.
Dus ik had zoiets van wtf. Maar ik liet het gewoon langs mij heen glijden. Ik ging door de deur, en ik zei "jullie mogen ook rustiger aan doen hoor". Begon mijn moeder te schreeuwen van "ga maar weg" of zoiets.
En nu ik er aan terug denk ben ik echt laaiend. Ik ben fucking 21. Wat geeft jou het idee dat je tegen mij kunt schreeuwen? En dan nog, ik moet aan jullie denken? Waarom zou ik dat doen als jullie verdomme ook niet altijd aan mij denken? Ik ben fucking moe, ik heb geen zin om naar dat schijtprogramma te kijken, of op jullie te wachten. Ik zei toch dat het zo goed was, waarom gaan jullie er dan drama over maken.
Ugh, ik ben dus nu in een rothumeur. Mijn ouders zijn niet thuis nu, overigens, maar ik wil niet zo gaan werken dadelijk. Oh, en vanavond als ik hen weer zie, dan is alles weer prima, en daar kan ik zo niet tegen. Hou toch eens op met dat geschreeuw tegen mij. Ik ben toch ook rustig tegen jullie? Neem daar eens een voorbeeld aan.
Dus, wat vinden jullie hiervan? Dit kan toch niet?

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Als zij liever nog na het programma hadden willen praten, hadden ze dat wel op een rustigere manier kunnen zeggen vind ik. Jij bent moe en wil gaan slapen, iets wat ik volledig begrijp. Je hebt toch duidelijk gemaakt dat je het helemaal niet erg vond en dat ze rustig mochten verder kijken? Je kan altijd de dag erna, als iedereen minder moe en vrolijker is, wat bijpraten.
Het is vooral het roepen waar ik niet tegen zou kunnen. Daar word ik dus altijd zo woedend van. Gelukkig doen mijn ouders dat eigenlijk nooit en ook vroeger hebben ze dat amper gedaan (to be fair, in mijn puberteit durfde ik dat wel eens te doen). Een boodschap komt veel duidelijker over als je het probleem rustig uitlegt in plaats van te beginnen schreeuwen en vloeken. En de dag erna doen alsof alles plots oké is, vind ik ook zo niet oké! Heb je je er ouders er al eens op gewezen dat je met zo'n gedrag niet akkoord bent? (of doen ze zoiets eigenlijk nooit?)

The soul needs autumn.

Wat een rare reacties van je ouders zeg... ik snap niet echt wat ze daarmee wilde bereiken, maar het had zeker een toontje lager gemogen zeg.
Misschien hebben je ouders een stressvolle dag achter de rug en schoten ze daardoor zo uit hun slof?
Heb er zelf trouwens ook een hekel aan dat het dan na een tijdje weer is alsof er niets aan de hand was. Vooral mijn vader kan dat goed. Dan is er een discussie geweest en dan ben ik nog helemaal aan het nakoken, en dan is hij binnen vijf minuten alweer helemaal bijgedraaid en verwacht hij hetzelfde van mij.

Ouders... soms heb ik het idee dat je als ouder zijnde even niet meer inziet dat je kind misschien al oud genoeg is om dingen zelf te beslissen zonder hun toestemming.

Ja, inderdaad, ik kan er echt niet tegen dat ze doen alsof alles oké is. Dat maakt mij ook kwaad.
En ze moeten maar eens realiseren dat ik 21 ben, en dat ik zelf beslissingen kan maken.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Als ik dit lees, dan lijkt het alsof je ouders al langer met iets opgekropt zaten en dat jouw reactie gewoon de aanleiding was om alle stress eens te laten botvieren. Waarschijnlijk zal het wel niets met jou te maken hebben, tenzij het hen al langer op hun zenuwen werkt dat je ''niet aan hun denkt''. Mijn ouders kunnen soms ook enorm boos worden, omdat ze het al langer stoort maar ze het maar laten gebeuren, dan ontploft uiteindelijk de bom. Mijn broer zit altijd te gamen bijvoorbeeld en we zien hem amper nog, enkel om te eten, waarbij hij soms te verdwaasd in zijn gamewereld zit en amper iets tegen ons zegt. Mijn ouders hebben dat al honderd keren gezegd dat ze er niet tegen kunnen, maar hun rustige toon helpt dan niet en hij blijft maar verder doen. Toen is hij zich zelf eens vergeten te gaan inschrijven op school en toen werden allebei mijn ouders ongelofelijk boos voor wat hij ook helemaal niet in verhouding vond. In dat geval kunnen jullie misschien best eens een goed gesprek met elkaar hebben. Het hoeft echter niet perse door jou te zijn, het kan ook zijn dat ze zelf met iets totaal anders zitten en het probleem die zij hebben gewoon op jou uitwerken. Stress op het werk, stress in de familie, stress in het huishouden..
Hun reactie stond alleszins niet in verhouding met wat jij misdaan zou hebben die avond. (Voor de duidelijkheid, je hebt niets misdaan). Dus ze vlogen gewoon zo uit omdat ze zelf met iets zaten, een bepaalde frustratie met iets. Het kan met jou zijn, maar het hoeft niet perse. Ik denk dat ze gewoon stress van iets anders hadden.

[ bericht aangepast op 19 sep 2016 - 10:20 ]

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.