We zijn een jaar verder en ik realiseer me nu pas hoe weinig ik alles verwerkt heb. Ik kan niet geloven dat we al zoveel dagen verder zijn en ik hier nog steeds de schade van ondervind, terwijl hij mijn bestaan alweer vergeten is. De mentale staat waarin ik terecht kwam kostte me nog niet mijn leven, maar wel mijn beste vriend, met wie ik al ruim een halfjaar geen contact meer heb. Op feestjes en dergelijke is het gezellig, maar als ik hem dan hoopvol whatsapp of hij wat wil doen, dan krijg ik 'zoek het uit' als antwoord.
Het is een beetje of alles stil staat. Ik heb geen school, geen baan, en zo ontzettend veel tijd om te vullen. De gedachte daaraan is zo beangstigend, ik ben een jaar lang met mezelf opgescheept. En dat terwijl ik het de laatste tijd nog geen dag met mezelf uithoud zonder zelfdestructieve dingen te gaan doen.
i put the fun in funeral