[200] RPG: Frontlines • Speeltopic - Speeltopics

---

---

---

Augustus 1916 — Somme, Picardië, Frankrijk, net achter de frontlinies. Een groep jonge, Britse verpleegsters is ingezet om de vele slachtoffers van de Slag aan de Somme te dienen. De bloederige strijd die zich aan de frontlinies afspeelt zorgt ervoor dat de verpleegsters dagelijks te maken krijgen met traumatiserende ervaringen. Maar ze doen hun werk goed en staan zelf bekend als een groep verpleegsters die levens weet te redden in de meest onmogelijke omstandigheden.       Maar plotseling verschuiven de frontlinies zich. Een deel van het Brits-Franse territorium wordt overgenomen door het Duitse leger voordat de groep weg kan komen. Alle gewonde soldaten en mannelijke officieren- en doktoren worden afgemaakt, en de verpleegsters worden gevangen genomen. Ze worden door de Duitsers niet zozeer gezien als oorlogsgevangenen, maar worden aan het werk gezet in een hospitaal aan de andere kant van het front; de Duitse kant.       Ook hier proberen ze te overleven door hun hoofd laag te houden, maar worden ze zich steeds meer bewust van de dubbele moraal waar ze last van hebben: ze verplegen de Duitse soldaten alleen maar om ze weer terug kunnen sturen naar de frontlinies, om Britse soldaten te doden. Om deze reden, en door horrors die ze moeten meemaken aan de hand van de Duitsers, besluiten ze dat ze er alles aan moeten doen om te ontsnappen.

Live for something, rather than die for nothing. War is the only time when men die by the millions and women shrink away by the thousands.

---

They died... So that we might live and save                  whom we can.            OMGEVING Aan de Britse kant van het front werken de verpleegsters in opgezette houten barakken waar patiënten worden behandeld en geopereerd. Er staan meerdere barakken naast elkaar, maar door ruimtegebrek worden gewonden vaak ook buiten neergelegd. Voor de verpleegsters is er één barak waar zij kunnen slapen. De grond eromheen is constant nat en modderig. Dit 'hospitaal' staat zo'n 600 meter van het loopgraven front af. Het Duitse hospitaal is geïmproviseerd in een leegstaand landhuis, 500 meter verwijderd van het front. De faciliteiten zijn hier enigszins beter, maar er is gebrek aan ruimte waardoor vele patiënten her en der door de villa heen worden geplaatst. De verpleegsters slapen in twee aparte kamers die volgestampt zijn met zo veel mogelijk stapelbedden. WERK EN LEVEN De verpleegsters werken vooral overdag, en soms ook s'nachts. Er wordt verwacht dat na nachtrust, ze om 7 uur s'ochtends weer klaar staan om verder te werken. Iedereen werkt sowieso door tot 10 uur s'avonds, met pauze voor lunch en avondeten van in totaal een uur. De nachtploeg werkt hierna nog langer door. Iedereen werkt in principe zes dagen per week, tenzij er sprake is van ziekte of verwonding. Op een dag waarop ze niet werken zijn ze vrij om te doen wat ze willen, maar aangezien ze vlak bij het front zitten en er nauwelijks transportfaciliteiten zijn, blijven ze vrijwel altijd in of rondom de barakken. Eens in de zes maanden hebben ze de kans om 3 dagen vrij te krijgen, en terug de zee over te steken om hun familie te zien. Dit geldt natuurlijk voor Britse verpleegsters aan de Britse kant, de Duitsers zullen hen geen vrije dagen geven om hun familie in Groot-Brittannië te zien. HANDING OM TE WETEN - Er zijn NPC's voor Duitse verpleegsters en Duitse soldaten die zelf bedacht kunnen worden en door iedereen in hun posts verwerkt kunnen worden. - De Britse verpleegsters hebben enkele bezittingen van Brits naar Duits front mee kunnen nemen, dit zijn echter alleen kleine bezittingen. - later wordt meer toegevoegd ROLLEN • Britse verpleegsters: - Frances Murray ~ 20 ~ Aisling Loftus ~ Shireen ~ 1,3 - Annabelle Jones ~ 22 ~ Lize Feryn ~ KLAINEISBACK ~ 1,1 - Joan Powell ~ 24 ~ Natalie Dormer ~ GoodGrief ~ 1,1 - Rosemary Bennet ~ 25 ~ Blake Lively ~ Kenopsia ~ 1,2 - Gwendolyn Johnson ~ 20 ~ Daria Sidorchuk ~ LearnToPlay ~ 1,5 - Alden Bowman ~ 24 ~ Keira Knightley ~ Mismagius ~ 1,4 - Cassandra Lee ~ 24 ~ Alicia Vikander ~ Miall ~ 1,4 - Gereserveerd ~ Ravi • Duitse verpleegsters: - Marthe Schwanhild ~ 21 ~ Lily James ~ IJsvogel ~ 1,4 - Gereserveerd ~ Wheeler - Gretl Münchhausen ~ 25 ~ Laura Carmichael ~ KLAINEISBACK ~ 1,5 - Karla Mengelberg ~ 24 ~ Scarlett Johansson ~ Pukwudgie ~ 1,6 - Gereserveerd ~ Ziegler • Duitse militairen: - Tobias Müller (Robbie Burke) ~ 25 ~ James McAvoy ~ Mignon ~ 1,1 - Michael Moritz ~ 41 ~ Daniel Craig ~ SIave ~ 1,3 - Dominik Buermann ~ 26 ~ Eddie Redmayne ~ Necessity ~ 1,4 - Kurt Bretz ~ 21 ~ Iwan Rheon ~ GoodGrief ~ 1,4 - August Bertel ~ 27 ~ Sam Riley ~ Kenopsia ~ 1,4 REGELS ~ De huisregels van Quizlet gelden hier uiteraard ook. ~ Minimum aantal woorden per post is 200. ~ Ruzies IC, niet OOC. ~ 16+ is toegestaan, mits aangegeven. ~ Maximaal 2 rollen per persoon. ~ Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven. ~ Naamsveranderingen graag doorgeven. ~ Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk!

They may forget your name but they will never forget how you saved their lives.

---

---

---

---

how dare you speak of grace

Het was donker in de ziekenzaal. Dat, in combinatie met de geluiden van stervende mannen, maakte het een nare plek. Overal scheen ziekte en verwondingen te hangen. Het rook er zelfs naar de dood. Dominik hoestte zacht. Hoesten deed hem pijn, maar wat misschien nog belangrijker was, hij wilde geen aandacht op zich vestigen. Hardop hoesten trok de aandacht, en zolang hij stil in zijn bed lag zou hij misschien niet worden gespot door de Dood die hier ergens rondzwierf. In deze plek was het niet moeilijk om je voor te stellen dat de Dood in eigen persoon om de hoek stond af te wachten tot je even niet oplette, om je mee te nemen naar de beloofde plek zonder pijn of lijden. Het klonk ergens wel aanlokkelijk. Geen pijn, geen oorlog. Gewoon niks. De naargeestige stemming was niet verjaagd door de komst van de jonge verpleegsters. Integendeel, zij hadden de stemming juist nog erger gemaakt. Het hoesten hield niet op zoals hij had gehoopt, maar werd alleen maar erger. Zijn ogen begonnen ervan te tranen, maar door de tranen heen zag hij een verpleegster* net naast zijn bed staan. Met al zijn kracht duwde hij zich iets overeind, zodat hij haar voorzichtig tegen haar arm kon tikken om haar aandacht te trekken. “Wasser?” zei hij tegen haar. “Water?” Hij hoopte dat ze een beetje Duits sprak, want iets anders sprak hij niet. *Cassandra

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Ik loop langs de bedden terug, aangezien ik aan het einde van de zaal ben gekomen, en begin in de rij die er tegenover ligt, om weer van voor af aan te beginnen met de verbanden verschonen. Een soldaat waar ik langskom, grijpt mij vast aan mijn arm. Verschrikt kijk ik hem aan, maar hij wijst op iets op de grond. Ik buk en pak het op. Als ik het omdraai, zie ik dat het een foto is. Ik herken de man, ook al ligt hij in een vuil bed, besmeurd met bloed. Hij heeft een meisje en een jongetje op de arm, en zijn vrouw staat naast hem met een baby. Ik geef de foto aarzelend terug. Dan glimlach ik, ook al staan de tranen in mijn ogen. 'Danke' zegt de man. Hij sluit zijn ogen. Eerst denk ik dat hij dood is, maar dan hoor ik zijn adem, en weet dat hij slaapt. Ik glimlach, en leg de deken wat beter over hem heen. als ik verder loop, kom ik aan bij een Duitse soldaat waar Cassandra bijstaat. 'Hey Cassandra, ik kom het verband doen' zucht ik, terwijl ik op een rap tempo met mijn slanke handen de verbanden los haal en ze er daarna voorzichtig afhaal. 'Het kan pijn doen, aangezien het aangekoekt aan je wond kan zijn' zeg ik in het Duits tegen de soldaat. Ik kijk hem niet aan, maar concentreer me op zijn wonden. De losse plukken rood haar die uit mijn knot zijn gekomen vallen langs mijn gezicht. Zodra ik klaar ben, kijk ik Cassandra aan. 'Gaat het? Voor zover het hier kan gaan?' vraag ik bezorgd aan haar.

[ bericht aangepast op 19 sep 2016 - 20:40 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

---

"The Queen will be safe, but God save the rest of us." "It feels like all the people I've ever danced with are dead."

Mijn benedenkomst deed me nog minder goed dan het al met me ging. De donkere ruimte mocht dan wel minder bepakt en benauwd zijn dan de barakken aan het Britse front, maar de geur van dood kwam me des te strenger de neusgaten binnen. Het geluid van de stervenden leek nog overweldigender. Ik had hier geen focus, ik had hier geen bedoeling, geen taak waar ik mee bezig was, en het enige waar ik mijn aandacht naar kon sturen was het gekerm, het gehoest, het gehijg als gevolg van geweld.       Een paar rijen bedden verderop merkte ik hoe één van de meest prominent hoestende patiënten Cassandra naar zich toe had aangetrokken, en haar -naar mijn beste Duits- om water vroeg. Gwen leek haar roeping gevonden te hebben in het verschonen van verbanden, en kwam ook al snel uit bij dezelfde soldaat. De korte woordenwisseling tussen Gwen en Cassandra kon ik niet volgen, maar ik wist niet of dat kwam doordat ze te ver weg stonden, of dat ik er totaal niet bij was. Ook al betrapte ik mezelf erop dat ik naar niets aan het staren was, kon ik mezelf niet stoppen, totdat ik werd afgeleid tot iets dat mijn aandacht wel moest trekken.       Een jonge man* kwam door de twee deuren die naar buiten open stonden binnen gestrompeld, met een hand om zijn bovenbuik heen geklemd. Met zijn andere hand leunde hij nog half naar de grond vallend tegen de deurpost aan.       'Bitte. Hilfe.' Het was gelijk al duidelijk dat hij hevig bloedde, en zwaar in zijn abdomen was geraakt door een of ander wapengeschut. Voor even leek het erop dat iedereen te druk bezig was om hem aandacht te geven, en dat zette mij ertoe om mezelf eindelijk los te maken uit mijn gedachten en naar hem toe te snellen.       Ten eerste was mijn instinct om hem direct te ondersteunen zodat hij kon blijven staan, maar ik had geen idee wat ik tegen hem moest zeggen. Mijn ogen schoten de ruimte rond, en vrijwel meteen vonden ze een leeg bed. Daar zou ik hem naartoe moeten brengen.       'Lopen... Eh, kann sie lopen?' Ik maakte er een totaal potje van in mijn slechtste Duits; dan maar met handen en voeten.       'Hé! Ik heb hulp nodig hier: iemand, maakt dat bed vrij.' sprak ik luid terwijl ik hem met mijn schouder ondersteunend naar het bed toe leidde. *Robbie

---

how dare you speak of grace

Ik zag Frances naar beneden komen. Snel glimlachte ik naar haar, en wende mij nog snel naar de jongen. Ik controleerde nog alle verbanden die ik net aangelegd had, en liep naar het volgende bed toe. Daar was de soldaat al bijna beter, en hij gaf mij een complimentje over mijn haarkleur. 'Bedankt' glimlachte ik. Ik gaf hem snel wat eten en drinken. 'Hé! Ik heb hulp nodig hier: iemand, maakt dat bed vrij.' hoor ik ineens de stem van Frances. Als ik op kijk, zie ik dat ze een soldaat ondersteunt die zijn hand om zijn bovenbuik geklemd hield. Snel rende ik naar haar toe, en haalde het bed leeg. Toen liep ik naar Frances toe en ondersteunde samen met haar de jongen, die er bleek uitzag. ik haalde zijn hand van zijn buik en zag allerlei wonden van verschillende groottes. "Granaat" mompel ik. "We hebben een tang, alcohol, doeken, warm water en verband nodig " zei ik snel. " Ik pak het wel blijf jij maar bij hem" snel rende ik naar de hal en doorzocht de voorraad kast. Ik greep de doeken, gooide ze in een emmer en pakte een flesje alcohol. Ik keek toen rond voor een tang. Toen ik die niet zo 1 2 3 zag vloekte ik binnenmonds. Toen viel mijn oog op een kistje die verstopt lag onder een stapel spullen. Snel trok ik het eronderuit en deed hem open. "Bingo" mompelde ik, terwijl ik de tang greep. Ik rende met de spullen naar een kraan,en liet warm water in de emmer lopen. De doeken liet ik erin, aangezien de wonden daarmee schoongemaakt moesten worden. Ik goot een scheutje alcohol erin. Zo snel mogelijk liep ik terug. Ik legde de doeken tijdens het lopen iets over de rand zodat we er makkelijk bij konden. "Wie wringt het doek uit over de wonden en wie haalt de granaatscherven eruit?" Vroeg ik aan Frances. Mij maakte het niet uit, aangezien ik tegen de meest erge verwondingen kan. Dat was vroeger wel anders, toen werd ik al niet lekker als ik een papiersneetje had.

[ bericht aangepast op 26 sep 2016 - 16:08 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Annabelle Grace Jones

"Death is all around us"


Ik ben een beetje verbaasd en knipper met mijn ogen. Verwacht ze echt van ons dat wij die zware mannenlichamen gaan verplaatsen?

"Nou poppedein, ik zou maar beginnen met sleuren, die blonde leek behoorlijk over haar Rooie te gaan." Grinnikt hij en probeert me een klap op mijn kont te geven. Ik sla zijn arm echter weg en begin dan maar het mannenlichaam van het bed te sleuren onder het geamuseerde oog van de Duitse .

De dode man weegt als lood en stinkt naar bloed, zweet en weet ik veel wat nog meer. Wil ik het zelfs wel weten?

Ik hoor de Duitse verpleegster lachen omdat ik in mijn eentje de man aan het verplaatsen ben. Maar ik wil dit mijn collega's niet aandoen, het is denigrerend en ondankbaar werk. Gewoon een vuil karweitje dat de Duitsers niet zelf willen doen, hoewel het wel hun lijken zijn.

Na even weet ik de man buiten te krijgen, mijn armen voelen nu al als lood en de man zijn mond is bovendien opengezakt en verspreid een onaangename geur.

"Waar verwachten ze zelfs dat we die lijken heen brengen?" Mompel ik gefrustreerd bij mezelf. Ik hoop dat we niet elke dag met lijken moeten gaan sleuren , want dan zijn we op het eind van deze oorlog allemaal kreupel.

[ bericht aangepast op 26 sep 2016 - 16:17 ]

---

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

---

---

Ik haal een keer diep adem en verman me. Ik wil niemand tegen me in het harnas strijken, dus ik moet doen wat ik moet doen. Ik wil het niet, want deze mannen hebben misschien mijn broers en Robbie vermoord, maar ik moet wel...       Ik word uit mijn gedachten gehaald als ik ineens getik tegen mijn pols voel. Geschrokken trek ik die weg en ik draai me om. Een hoestende soldaat kijkt me aan en stamelt wat. Het duurt even voor ik echt hoor wat hij zegt en ik hoor dat hij water wil. Ik zie dat Gwen ook al snel bij me komt en het verband van de soldaat komt verwisselen. Ik knik eventjes naar haar en pak snel wat water uit een van de kannen en schenk het in een bekertje.       'Hier,' zeg ik tegen de soldaat, die het duidelijk even moeilijk heeft. Ik bijt op mijn onderlip en ik glimlach hem kort toe. Het ziet er heel sneu uit. Van die sterke, jonge mannen die hier vastgeklampt liggen aan een bed, die moeite doen om in leven te blijven. En als ze eenmaal genezen zijn, gaan ze terug de loopgraven in, om weer gewond te raken. Of erger: om een verschrikkelijke dood te sterven.       'Gaat het? Voor zover het hier kan gaan?' vraagt Gwen me. Ik was weer in gedachten verzonken en ik kijk op naar de roodharige.       'Alles is prima,' lieg ik glashard. Ik ben er goed in geworden. Het was niet aan ons besteed om te zeuren over de omstandigheden. Wij hadden het nog redelijk goed. We hoefden niet constant te vrezen voor ons leven, we waren relatief veilig waar we zaten, waar we de soldaten verzorgden die ons beschermden, die opkwamen voor ons mooie land.       De stilte duurt niet heel lang. De jongen die ik net water heb gegeven, is even gestopt met hoesten en lijkt nog te moeten bekomen van het verwisselen van het verband. En al snel hoor ik de stem van Frances die om hulp roept. Ik draai me om en zie dat ze een Duitse soldaat ondersteunt, die duidelijk bloedt en ontzettend veel pijn heeft.       Ik bijt op mijn lip en schud het van me af. Het is erg wat er hier gebeurt, hoe mensen toegetakeld worden alleen zodat de regeringsleiders hun zin krijgen. Daarvoor offeren ze jonge levens op, de levens van onze jongens. Ik kijk naar hoe de gewonde man naar het bed wordt gebracht en ik kijk er even naar. Hij ziet er slecht uit, misschien is hij wel dodelijk gewond en zal hij hier sterven.

When the sun has set, no candle can replace it. War would end if the dead could return.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Hey guys. Laten we terug even opstarten hier. Ik zal mijn best doen om een makkelijk reageerbare post te maken zodat we verder kunnen.

Annabelle Grace Jones

"Death is all around us"


Als ik de man naar het veld naast het gebouw heb gesleurd recht ik mijn rug even. Dat was geen lichte karwei. Er komen enkele mannen naar me toe en waarschijnlijk omdat ze medelijden hebben, of omdat ze niet willen dat hun kennis begraven word door een Britse, begraven zij de man.

Ik loop terug naar binnen en wil me eigenlijk alleen maar gaan wassen. Ik voel me echt vies nu, ik ontsmet mijn handen en zorg dat ik zo hygiënisch mogelijk ben.

Ik kijk naar wat mijn collega's aan het doen zijn en help Frances en Cassandra met de man. We leggen hem snel op een bed om de situatie beter te kunnen beoordelen.

"Waar is hij geraakt, moet er geopereerd worden?" Vraag ik terwijl ik de man een pijnstiller toedien. Als hij geopereerd moet worden mag ik hem geen water geven.

Het bloed van de man komt op mijn kleren en handen terecht maar al wat telt nu is hem redden, ook al is hij niet één van onze jongens

De Duitse verpleegster die me daarstraks de opdracht gaf de lijken te verplaatsen trekt me hardhandig naar achter en snauwt iets tegen me, waarna ze snauwt naar mijn collega's dat ze niet zo naar haar moeten kijken.

"Zo popke, het lijkt erop dat jij het vuile werk mag doen voor de troela. Je moet rondgaan met de bedpan." Grijnst een soldaat naar me. Meent ze dit nu?

[ bericht aangepast op 11 dec 2016 - 20:36 ]

---

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

HELLUW? ANYBODY HERE?
*Hoort echo*
Nou... Dit topic was echt heel snel uitgestorven zeg

---

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

                                                            R O B B I E • B U R K E
                                                                                                            tobias müller

Bloed. Overal was bloed.
      Bloed van gevallen soldaten. Engelsen, Duitsers, ik had geen idee van wie. Bloed van Tobias Müller, al een lange tijd opgedroogd, maar nog altijd onmiskenbaar aanwezig op het uniform van de man wier identiteit ik gestolen had. Mijn eigen bloed, klevend aan mijn handen. Ik staarde naar ernaar, mezelf afvragend hoe dit me ooit had kunnen overkomen. Hoe ik het zelf ooit zo ver had kunnen laten komen. Mezelf afvragend of de pijn ooit zou stoppen, maar mezelf op datzelfde moment afvragend of ik in de hel zou komen voor alles wat ik gedaan had. Of ze thuis ooit zouden weten wat mijn uiteindelijke lot zou zijn geweest en of ze om me zouden rouwen of dat ze zonder al te lang te treuren verder zouden gaan met leven. Of ze ooit te weten zouden komen wat voor een lafaard ik was en hoe ik uit angst voor de dood het leven had verkozen door mezelf voor te doen als iemand anders. En of ze dan zouden weten dat ik het allemaal had gedaan om met hen herenigd te worden.
      Om naar huis te gaan.
      Maar thuis was ik nog lang niet.
      Een hees gehoest onderbrak mijn overpeinzingen en toen ik een warme, kleverige substantie op mijn lippen voelde, besefte ik dat ik dit zelf was. Mijn longen brandden en met de pas die ik zette voelde ik de energie meer en meer uit mijn lichaam sijpelen. Ik klampte me vast aan de deurpost, betekenisloos de ruimte in starend waar ik mezelf naar toe had kunnen slepen. Een tal van verpleegsters, allen druk bezig om lotgenoten weer op te lappen, of juist af te voeren. Maar druk waren ze, te druk om op te merken hoe ik op de drempel steeds dichter bij de poorten van de hel kwam.
      "Bitte," fluisterde ik hees, "Hilfe." Ik probeerde een pas dichter te zetten, maar mijn benen weigerden van dienst en zwarte vlekken dansten voor mijn ogen. Er kwam echter hulp. Ik voelde hoe mijn lichaam gesterkt werd door de kracht van een ander en afwezig blikte ik opzij toen ik een stem van plots dichtbij hoorde. "Lopen. Eh... kann sie lopen?" Zelf in mijn belabberde toestand drong het nog meer belabberde Duits van de vrouw tot me door, evenals het hevige Engelse accent. Even opende ik mijn besmeurde lippen, maar meer dan een gekweld hijgen kwam er niet aan. Meer dan een wanhopige blik waarin een smeekbede lag om me alsjeblieft, alsjeblieft te helpen kon ik haar niet geven.
      Nog nooit was ik zo blij geweest om aan een bed te raken. Misselijk sloot ik mijn ogen, maar zelfs dan was mijn beeld nog bevlekt en hield de verzengende pijn in mijn maag stand. Ik had zelfs nauwelijks door hoe er nog een andere verpleegster gesommeerd was, kon slechts nog denken aan de pijn en aan het leven dat ik voor ogen had gehad met Cassandra. Het had perfect moeten zijn, maar in plaats daarvan had de oorlog ons bruut uit elkaar getrokken. Lusteloos opende ik mijn ogen, waarbij ik de zwarte vlekken trachtte te negeren. Dit lukte me niet, totdat een verschijning in mijn blikveld sprong. Was ik dood? Was het doodgaan zo gemakkelijk en snel gegaan dat ik het niet eens door had gehad? Of betekende dit dat Cassandra ook het leven gelaten had? Was ze een engel? Want één ding wist ik zeker: Cassandra, mijn Cassandra, stond op nog geen paar meter afstand.
      De pijn die ik nog altijd voelde vertelde me dat dit de hemel niet was. Mijn lippen bewogen zich van elkaar en hoewel ik haar naam probeerde te vormen, kwam er niets meer uit dan een nieuwe hoestbui die gepaard ging met bloed. Dat was tevens het moment waarop ik realiseerde dat ik haar niet kon kennen. Dat ik haar niet mocht kennen. Ik was Robbie niet, ik was Tobias. Mijn hoop vervloog. Niet alleen realiseerde ik me dat ik nog altijd in leven was, maar tevens besefte ik dat Cassandra niet buiten de klauwen van de oorlog gebleven was en dat datgene wat ik voor ogen had gehad, nu onmogelijk leek.
      Thuis was verder weg dan ooit tevoren.

IN LOVE WE FIND OUT WHO WE WANT TO BE; IN WAR WE FIND OUT WHO WE ARE.

---

She's imperfect but she tries

Annabelle Grace Jones

"Death is all around us"


Ik neem het karretje met water en de bedpan e begin alle bedden langs te gaan. Nadat ik verscheidene keren de bedpan heb mogen leeggooien ben ik het al meer dan zat. Er zit bloed op mijn kleren, ik stink uren in de wind en de Duitse verpleegster lijkt het echt op me gemunt te hebben. Ze houd me nauwkeurig in de gaten, maar ik laat niet merken dat ik dat door heb.

Een hevig gehoest trekt mijn aandacht en ik loop naar de soldaat (Robbie) toe om te vragen of ik kan helpen. Ik vraag hem ook of hij water of de bedpan kan gebruiken. Hij ziet er echt maar miserabel uit, de arme knul.

[ bericht aangepast op 30 dec 2016 - 18:03 ]

---

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

---

"The Queen will be safe, but God save the rest of us." "It feels like all the people I've ever danced with are dead."

Alles ging zo snel, dat het er even op leek dat alles door mijn vingers heen glipte. Deze man was ernstig verwond, zo ernstig, dat ik geen idee had of ik mezelf door de emotionele trauma heen zou moeten zetten om nog hoop voor hem te hebben. Gwen kwam echter al snel op mij af en hielp me om de jongeman naar een bed toe te slepen.       'Granaat.' In één oogopslag kon ik zien dat ze gelijk had. Hij was er slecht aan toe.       Direct begon Gwen een lijst op te noemen van alles dat nodig zou zijn om hem te helpen, waarna ze me zei bij hem te blijven terwijl zij alles bij elkaar zou zoeken. Nadat ik even verwilderd om me heen had gekeken, besloot ik me te richten tot de jongen die op het bed voor me lag. Hij verkeerde duidelijk in hevige pijn, maar dat leek hem er niet van te weerhouden om te spreken, of in ieder geval een poging daartoe te doen.       Zijn lippen vormden een woord, maar geluid produceerde hij niet. Hij had zijn ogen gericht op Cassandra, die het tafereel bekeek in een waas die er ook niet al te helder uit zag. Maar hij leek zijn ogen op haar te hebben vastgezet, alsof een stervende ziel zich aan een laatste beetje leven vastklampte. Waarschijnlijk ijlde hij hevig. Ik zou me ook niet anders kunnen voorstellen, in zijn situatie.       Misschien zag hij zijn geliefde in haar. Hoe vaak dat mij is overkomen kan ik niet meer bijhouden. Ik kon alleen maar hopen dat Edward nooit in een situatie zou hoeven komen waarin hij iemand anders voor mij aan zag.       Gwen kwam al snel terug met alle benodigdheden, wat mij weer afleidde tot de orde van de dag.       'Wie wringt het doek uit over de wonden en wie haalt de granaatscherven eruit?' Ik keek even naar het gereedschap dat voor me lag. Geen tijd om me om mijzelf of Edward te bekommeren. Ik was een werker.       Voorzichtig pakte ik de tang op, waarna ik haar aankeek. Ik zou ze er wel uit halen.       Voordat we echter ergens aan konden beginnen, kwam Annabelle aangelopen met een bedpan. Hoe durven ze haar zoiets te laten doen in een noodsituatie?       'Annabelle. Laat dat vallen, ik heb hier een vochtinfuus nodig. Oh, en voor het geval hij het opgeeft: kunstmatige adrenaline, als die Duitsers hier daar ooit van gehoord hebben.'

---

how dare you speak of grace

---

---

Terwijl ik hevig probeer het misselijkmakende gehoest van de verschillende soldaten te negeren, wordt mijn blik naar de gewonde soldaat getrokken die net binnen wordt gebracht en ik neem hem in me op. Doordat hij met zijn rug naar me toe staat en door enkele verpleegsters op een bed wordt geholpen, kan ik niet zien hoe erg zijn verwondingen zijn. Wel zie ik het lelijke, besmeurde Duitse uniform dat de soldaat aan heeft en ik wil al bijna mijn blik afwenden van de gewonde man.       Toch lijkt mijn aandacht meer door hem getrokken te worden dan ik doorhad, want zodra hij zich omdraait en zijn ogen naar me kijken, verschiet ik meteen van kleur. N-nee. Nee, dat kan niet! Dit kan niet waar zijn!       Ook hij lijkt het door te hebben en een geluid dat tussen een snik en een geschrokken kreet in zit verlaat mijn mond. Ik zou die ogen overal herkennen, ik zou werkelijk waar uit duizenden paren ogen zonder enige twijfel die van hem er moeiteloos uit pikken. Dit moet hem zijn. Robbie. Mijn Robbie. Waarom draagt hij dat afzichtelijke uniform? Hij is toch niet overgestapt?! Hij is niet overgelopen naar de Duitsers, nee, dat kan echt niet!       Zijn lippen willen woorden vormen, maar het enige dat uit zijn mond komt, is gehoest en ik schrik van het bloed dat hij ophoest. Ik wil Robbie niet kwijt... Ik mag het niet. Ik wil naar hem toe rennen en zijn gewonde lichaam in mijn armen sluiten en in zijn nek huilen, maar ik hou mezelf tegen. Natuurlijk mag ik hem niet zo begroeten... Wat zal de rest denken? En hij draagt nog altijd een Duits uniform, al zou hij daar een goede reden voor hebben.       'Annabelle. Laat dat vallen, ik heb hier een vochtinfuus nodig. Oh, en voor het geval hij het opgeeft: kunstmatige adrenaline, als die Duitsers hier daar ooit van gehoord hebben,' regelt Frances, maar ik blijf slechts aan de grond genageld staan. De tranen vechten om naar buiten te komen, maar ik zou vreemd aan worden gekeken als ik hier een potje ga staan huilen. Maar mijn Robbie is geen verrader, hij gaat bijna dood en ik wil hem niet kwijt. Niet nog een keer.       Ik verman me en stap rustig naar de gewonde man toe, mijn ogen blijven in die van hem gehaakt en ik probeer aan te geven dat ik hem herken en dat ik hem het liefst meteen zou willen omhelzen. God, we hadden het zo fijn in Engeland, samen... en iedereen merkte het. Het was ontzettend fijn om bij hem te zijn, we hadden samen de grootste lol en iedereen voelde dat een verloving niet ver weg zou zijn.       Ik schraap kort mijn keel als ik naast het bed sta en ik kijk naar Frances en Annabelle, die zich om de man bekommeren. 'Gaan jullie de spullen maar halen, ik blijf hier bij hem,' zeg ik ze en ik haal diep adem, waarna ik naar ze glimlach. Zij hebben meer verstand van granaatswonden dan ik en zij weten al wat ze nodig hebben, dan kan ik ook best hier blijven wachten...

When the sun has set, no candle can replace it. War would end if the dead could return.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

                                                            R O B B I E • B U R K E
                                                                                                            tobias müller

Er gebeurde veel om me heen, maar het daadwerkelijk meekrijgen deed ik niet. Britse accenten, bezorgde, gespannen gezichten, maar elk gezicht vervaagde naast het hare. Ze zag er slecht uit, Cassandra, maar zelfs nu had ze het gedaante van een engel. Een treurige engel, misschien zelfs wel de engel des doods — als ze dat allemaal al niet waren — maar ongetwijfeld de mooiste van allemaal. Ik hoestte, horend hoe iemand me water aanbood. Mijn keel brandde en het liefst had ik het aangenomen, maar mijn gebarsten lippen weigerden de woorden te vormen.
      Ik zou sterven als Tobias Müller nog voordat ik Cassandra uit zou kunnen leggen hoe ik hier in hemelsnaam verzeild in was geraakt.
      Vaag hoorde ik hoe de jonge vrouw naast me diverse medische termen over haar lippen liet rollen en het maakte me misselijk. Zwarte vlekken dansten voor mijn ogen en inmiddels moest ik veel te veel bloed verloren hebben, maar verdorie, konden ze er niet gewoon... een pleister op plakken? Kunstmatige adrenaline klonk nu niet bepaald als iets wat ik nodig had, want op dit moment had ik adrenaline voldoende. Ik had het idee dat mijn hart overuren draaide, gejaagd sprintend naar het moment dat ik Cassandra in mijn armen zou kunnen sluiten. En dat zou niet lukken als zij allemaal medische foefjes uit gingen halen die me zouden laten sterven.
      "No... nein..." Ik zag dat Cassandra me nu ook had gezien en ik zag aan haar ogen hoe ze me herkende. Moeizaam — veel te moeizaam, nu mijn lichaam zo zwak was — probeerde ik mezelf wat overeind te duwen. Eerst deed ik een poging om mezelf op te drukken door mijn hand op het bed te zetten en mezelf er vanaf te drukken. Dit mislukte echter, dus probeerde ik iets anders. Wanhopig zocht mijn hand naar houvast, en ik vond de kleding van de vrouw die zojuist bevelen had uitgedeeld. Excuses maakte ik niet. Ik had enkel maar aandacht voor háár.
      "C...ca..." Ik kende haar niet. Verdomme, ik kende haar niet.

IN LOVE WE FIND OUT WHO WE WANT TO BE; IN WAR WE FIND OUT WHO WE ARE.

---

She's imperfect but she tries

---

---

'No... nein...' hoor ik Robbie stamelen en ik slik moeilijk bij het horen van het Duitse woord dat zijn lippen verlaat. Is hij overgestapt naar de Duitse kant? Is hij nu de vijand van ons mooie land? Waar we zo hard voor vechten? 'C... ca...' zegt hij met moeite en mijn ogen worden groot. Hij herkent me. Hij zei de eerste letters van mijn naam. Hij weet nog wie ik ben, na al die tijd... Ik heb hem zo ontzettend gemist en het liefst zou ik in zijn armen springen. Maar iedereen hier denkt dat hij een Duitser is. Als ik een teken van herkenning laat zien, zullen ze denken dat ik een verrader ben en zullen ze me meteen wegsturen, zo niet vermoorden.       Toch kan ik niet voorkomen dat er tranen in mijn ogen springen en een kleine, hoge snik mijn mond verlaat. Ik ben zo verliefd op Robbie en na al die tijd zie ik hem weer in levende lijve, kan ik hem weer aanraken en weet ik dat hij nog leeft. Ik hou zoveel van hem en de vlinders in mijn buik fladderen en stoppen niet meer. Verdomme... Ik mag geen teken van herkenning geven. Ik mag niet laten zien dat hij de liefde van mijn leven is, dat we al jaren samen zijn en wachten op het juiste moment. Maar het is nu niet mogelijk.       Ik draai me om en verlaat de ziekenzaal meteen, ik negeer de smekende kreten van de gewonde Duitsers die voor hun leven en hun land vechten. Ik kan het niet aan. Ik wil het niet. Ik ren naar de slaapzaal toe, die we delen met de Duitse verpleegsters en ik pak meteen het kettinkje onder mijn kussen vandaan. Ik wilde het nooit omdoen, omdat ik niet het risico wilde lopen dat ik het kwijt zou raken, maar ik moet Robbie laten weten dat ik hem nooit vergeten ben. Ik voel me verschrikkelijk en tegelijkertijd zo blij. Maar wat doet hij in het Duitse uniform? Wat nou als hij echt is overgelopen naar de vijand?       'I love you...' zeg ik heel zachtjes en ik druk het kettinkje tegen mijn borst aan. Ik ben gek op Robbie. Hij is de enige van wie ik ooit gehouden heb en van wie ik ooit zal houden. Na een tijdje zo te hebben gestaan, open ik mijn ogen weer en hang ik het kettinkje om mijn hals, zodat het een beetje glinstert in het zwakke licht dat hier naar binnen schijnt. Langzaam zet ik weer enkele passen richting de ziekenboeg, waar ik weer binnenstap. Ik wil niet naar Robbie kijken, maar mijn ogen worden naar hem toegetrokken.

When the sun has set, no candle can replace it. War would end if the dead could return.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

sorry kreeg opeens geen berichten meer van dit topic en toen ik wilde reageren kreeg ik opeens een klusjes lijst van mijn moeder die ik eerst even af moest werken

By the way. Ik heb gesigneerde boeken van Lize (mijn face claim) ontvangen en ik ben helemaal blij!!!!

Annabelle Grace Jones

"Death is all around us"


Ik ben blij als ik me eindelijk weer nuttig kan maken en gooi de bedpan Snell onder in de kar. Ik ontsmet mijn handen en. Haast me om alle benodigdheden bijeen te graaien.
Vervolgens ontsmet ik de arm van de man om een infuus te prikken.

"Ken je meer Engels dan alleen 'nee?' Glimlach ik om hem af te leiden van het geprik van de naald.
"Ik ga je een infuus prikken. Hou je arm zo stil mogelijk." Draag ik hem vervolgens op waarna ik een goede ader zoek en het infuus in orde breng.
"Vocht infuus zit op zijn plaats." Zeg ik.

"Moeten we hem onder narcose brengen? Heeft iemand al onderzocht of er nog scherven in zijn lichaam zitten?" Vraag ik mijn collega's. Ik zie dat Frances de pijnstillers in orde brengt en dat Cassandra haar ogen niet van de man af kan houden.

Ik kijk haar vragend aan. Herkent ze deze Duitser? Of doet hij haar misschien aan iemand denken?
Meteen worden mijn gedachten naar James gezogen. Drie maanden heb ik nu al niets meer van mijn geliefde gehoord. En Nigel heb ik ook nog altijd niet gevonden. Ik vraag me af hoe het met mijn broer is en of mijn zusje mijn brieven aan krijgt.

[ bericht aangepast op 16 jan 2017 - 19:28 ]

---

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing