Het is iets dat ik van me af moest schrijven en omdat er in de media geen woord over gesproken wordt: hier mijn ongezouten mening over het extreem atheïsme. Begrijp me niet verkeerd, ik heb helemaal niets tegen het atheïsme - ik heb iets tegen extreem atheïsme, net zoals ik iets heb tegen extreme islam en extreem christendom. Enjoy yourselves en dring niet terug jullie ongezouten mening ook in dit topic of in de reacties neer te gooien.
Klik hier voor de column.
Begrijp me niet verkeerd, ik respecteer en adoreer alle geloven — wie je ook ben en wat je ook doet. Van sommige geloven houd ik meer dan van andere, maar het kan me gestolen worden wie waarin gelooft en eerlijk waar, soms krijg ik het gevoel dat ik ook nood heb aan een geloof, en meer specifiek een godsdienst. Het enige dat me tegenhoud is dat ik mezelf er niet kan toe zetten te geloven in een schepping en ik het een belediging naar gelovigen zou vinden mezelf dan gelovig te noemen. Maar daar ga ik het nu niet over hebben, en evenmin zal ik het hebben over het hot topic moslimextremisme. Mijn column gaat over iets waar met geen woord over gerept wordt in de media: extreem atheïsme.
Atheïsme wordt gedefinieerd als de afwezigheid van het geloof in één of meerdere goden. Desalniettemin is het een geloof - het is een geloof in het afwezig zijn van een god en heel vaak resulteert dat in het geloof in de wetenschap. Ik heb mezelf heel lang bestempeld als een atheïst, maar enkele jaren terug heb ik die mening aangepast. Vanaf dat moment noemde ik mezelf een agnost. In alle eerlijkheid, in ben geen agnost. Ik ben meer een apatheïst: het kan me weinig schelen of er een god bestaat of niet, ik stel me de vraag niet. Ik wil mijn leven leven zoals ik het leef en of een god daar nu mee te maken heeft of niet, het kan me weinig schelen. Als het zo is, ben ik hem dankbaar dat hij (of zij) me zo'n mooi leven gegeven heeft en als hij of zij niet bestaat, wel, dan ben ik nog steeds heel tevreden dat ik zo'n mooi en vreedzaam leven heb.
Ik ben echter niet zo'n fan van het extremere atheïsme als de maatschappij van me verwacht. Tot die conclusie ben ik gisteren gekomen toen ik naar het programma "terug naar eigen land" aan het kijken was, op VIER. Zes bekende Vlamingen trekken naar het Midden-Oosten (Irak) en Oost-Afrika (Somalië). Ik heb me vooral gefocust op de BV's die naar Somalië gingen: Margriet Hermans, Jean-Marie Dedecker en Ish Aït Hamou. De eerste twee respectievelijk overtuigd atheïsten en de laatste een moslim.
In tegenstelling tot wat de media ons wil laten geloven, namelijk dat moslims hun opinie je strot in willen duwen, was Ish wel de laatste om zijn mening iemands strot in te duwen. Hij genoot van de omgeving, hij zag de horror en hij begreep. De eerste twee, echter, hebben het hele programma bijna niets anders gezegd dan dat het voor hen te ver gaat dat een volwassene gelooft in "een sprookje", dat het bestaan van een god niet mogelijk is en dat je "toch spontaan atheïst moet worden als je zo'n oorlogsgebied ziet"? Dat op zich ben ik gewoon om te horen uit de mond van extreme atheïsten — en vergeet de extreme alsjeblieft niet in mijn zin te lezen. Er bestaan evenzeer gematigde atheïsten als er gematigde moslims bestaan en die respecteer ik ook — ze vormen dan ook de overgrote meerderheid van het geloof. Zoals ik al zei: het kan me gestolen wie waarin gelooft.
Waar ik het echter moeilijker mee heb, is het ontbreken van enige empathie bij extreme atheïsten. Ik zeg niet dat dit bij de twee voorgenoemden het geval is, maar die indruk kreeg ik wel en het raakt me diep in mijn hart. Hetgeen dat zo gerespecteerd wordt in deze maatschappij (de zogenaamde kritiek op het geloof - wat op zich niet verkeerd is, het is broodnodig, maar NIET op die manier), hetgeen dat zo aangemoedigd wordt, is een hart van steen. "Ze hebben de oorlog zelf over zich uitgeroepen" of "maar wat kunnen we eraan doen?" zijn slechts enkele voorbeelden van zaken die me raakten. Wat kunnen we eraan doen? Wat kon Mahatma Gandhi doen zonder geweld? Wat kon Martin Luther King doen zonder geweld? Wat kon Nelson Mandela doen na 27 jaar in de gevangenis? Wereldlijke dingen. Niet op hun eentje, maar niemand heeft je ooit gezegd dat je het op je eentje moest doen.
De westerse maatschappij is teveel gefocust op wat we op ons eentje kunnen bereiken. Gandhi, Mandela en King hebben ook volgers moeten zoeken, moeten vechten (al dan niet met geweld) voor wat zij het goede achtten. Maar wat doen wij? Wij proberen niets anders dan wat de politiek ons voorschotelt, want "op ons eentje lukt het toch nooit". Wat de kern van het extreem atheïsme is, is denken het jammer is voor hen, maar dat wij er niets aan kunnen doen. En dat is waar het fout loopt. Als we er iets aan wilden doen, hadden we het al lang gedaan. En niemand dwingt je naar Syrië te trekken om daar mee te vechten met de rebellen, men vraagt je alleen mee te voelen en te geloven dat het mogelijk is. Dat is waar het extreem atheïsme, het enkel rationeel denken, misloopt. Gandhi en Mandela hebben ook niet bereikt wat ze wilden bereiken door rationeel te denken — ze hebben gedaan. Gedaan waar ze in geloofden, ze hebben het gedaan uit hun hart. Dat is wat een godsdienst mensen biedt — het geloof dat het goed komt. Er is helemaal niets mis met het laten leiden door je hart in plaats van telkens weer door je hoofd. Soms is het nodig het rationele opzij te zetten om te bekomen wat je wil bekomen. Want, eerlijk waar, wie had ooit verwacht dat Mandela president van Zuid-Afrika ging worden? Dat een zwart persoon president van Amerika kon worden? Ik niet, als ik er met mijn hoofd over nagedacht had. Ik wel, als ik er met mijn hart in geloof.
[ bericht aangepast op 5 maart 2016 - 14:20 ]
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
