Ik wilde dit in het lucht je hart-topic plaatsen, maar ik wil graag even weten hoe jullie hierover denken of een hart onder de riem of iets. Het is gewoon iets wat mij al een hele tijd bezig houd tot het punt dat het er gewoon uit moet. En bij mijn ouders kan ik blijkbaar niet terecht, dus ik hoop bij jullie wel terecht te kunnen.
Djeez, mijn vader moest zich nog eens bedenken óf ik wel naar een intakegesprek voor een psycholoog mocht gaan. Dafuck is dat? Het is niet alsof ik voor de lol naar een psycholoog ga. "Hee, de zon schijnt vandaag. Wat een mooie dag om naar de psycholoog te gaan." Ik ben blij dat mijn moeder hem ervan heeft kunnen overtuigen dat ik dingen niet alleen kan verwerken soms. (Alsof alles wat ik te verwerken heb gekregen afgelopen half jaar niet al genoeg is op zich.) Begint ze ineens dat ik dan oefeningen of iets zou moeten meekrijgen zodat ik niet of drie jaar of vijf jaar weer terug zou moeten. What the fuck voor een beeld hebben mijn ouders van mij en een psycholoog? Het zou toch al genoeg moeten zijn dat ik naar een psycholoog wil gaan? Of niet dan? Wat valt er over na te denken?
In het najaar waren twee sterfgevallen kort bij mij, slechts tien dagen van elkaar, en recent heb ik geen enkel vak gehaald van een opleiding waar ik van houd en waar ik vanaf moet als ik komende examenperiode slecht doe en waarvoor ik mijn trots en gedachten van "ik faal" al opzij moest zetten omdat ik bijna alle vakken dit jaar opnieuw doe. Daarvoor ben ik naar studieadvies gegaan, maar die hebben mijn hoofd alleen maar overhoop gehaald, met vragen wat ik eigenlijk wil in de toekomst. En na een groepssessie over concentratie werd mij getipt dat ik misschien hooggevoelig/HSP was en sindsdien kan ik alleen maar denken: "wat is er mis met mij?" Ik heb er eens naar gekeken en het past inderdaad wel bij mij. Vroeger heb ik het ook al eens voorbij zien komen en zelfs toen dacht ik al dat het wel enigszinds bij mij paste, maar ik heb het toen naast mij neer gelegd, net zoals veel zelfdiagnoses. En ik heb ook altijd al gevoeld dat er iets was, maar ik heb dat altijd al onderdrukt, want het kan net zo goed niet zo zijn. Dat alles buiten het feit dat ik last heb van spanningshoofdpijnen (en daar vanaf wil) en paniekaanvallen (sommige periodes meer dan andere). Dus waarom precies zou ik niet eens één babbeltje mogen doen met een psycholoog?
Bedankt in ieder geval dat jullie de moeite nemen/ genomen hebben dit te lezen.
You could be great, you know, its all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt
Salaryman
