Kerstavond struggles - Stamcafé

Elke Kerst opnieuw wordt men omgeven door vrienden en familie, een hele gezellige dag (of avond, het is te zien wanneer je het viert), maar toch blijft er bij mij altijd op een bepaald moment wel iets tegenzitten. Elke Kerst opnieuw begin ik na te denken over mezelf en stromen er tranen, en ik moet dit even van me afschrijven.
Het voorbije jaar heb ik niet bijster veel meegemaakt, maar voor mezelf is het wel een vrij zwaar jaar geweest met het twee keer veranderen van school, vrienden die ik moest missen en gewoon struggles met mezelf. Het begin van het jaar was namelijk zwaar kut en toen ben ik met mezelf dingen beginnen doen die ik nooit had mogen doen, maar dat terzijde. Waar ik vanavond aan dacht, is hoe ik de beste wil zijn. Hoe ik mezelf moet bewijzen, hoe ik wil dat mensen me zien staan. Niet in de vorm van aandacht zoeken, maar in de vorm dat ik in iets wil uitblinken of, zoals ik reeds zei, de beste wil zijn. Ik besef heel goed dat ik niet de beste hoef te zijn, maar toch is het iets waar ik blijf naar streven en dat me ergens ongelukkig maakt. Ik heb mezelf altijd vergeleken met mijn zus: Ik moet beter piano kunnen, ik moet beter toneel kunnen, ik moet betere punten halen (nou is me dat wel nog niet echt gelukt), ik moet liever zijn, socialer zijn, et cetera. Maar ook gewoon bij mezelf: Ik moet de beste zijn in mijn toneel, in mijn schrijven, in mijn piano, in school, in whatever. Ik moet veel socialer zijn, moet dit, ik moet dat. Ik moet perfect zijn en stop niet met naar perfectie streven tot ik het heb.
Het is een belachelijke gedachte, niemand is perfect en ik moet niet alles beter kunnen, niet in alles de beste zijn, maar het is een gevoel dat blijft hangen en ik krijg het niet weg en ik weet niet wat ik eraan moet doen.

Ik weet dat jullie ook niet met dé oplossing om dit tegen te gaan kunnen komen aanzetten zomaar uit het niets, maar zoals ik zei, ik wou het gewoon even van me afschrijven. Bedankt om dit te lezen.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ik weet precies hoe je je voelt en ik zou willen dat ik de oplossing zelf al had gevonden.. In ieder geval wil ik je wel een knuffel geven, want ik weet zeker dat jij daar heel goed in bent c:

\(^.^)/

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

Ik herken me hierin.

Ik hoop dat je ondanks dit toch een prettige kerst mag hebben.

*hug*

26 - 02 - '16

Ik denk dat echt heel erg veel mensen dit begrijpen. Ik herken me er ook wel een beetje in, al vergelijk ik me niet echt met anderen. (Ik wil opnieuw en opnieuw beter zijn dan mezelf, if that makes sense.) Je gedachten zijn dus zeker niet abnormaal - volgens mij voelt iedereen zich wel eens zo. Als de gedachte blijft plakken, onthoud dan alsjeblieft heel erg goed dat mensen niet gemaakt zijn om met elkaar te vergelijken. We zijn wie we zijn, met al onze talenten en imperfecties en tekortkomingen en angsten en aspiraties en ideeën. Ik vind het al oneindig cool dat je überhaupt piano kan spelen, kan schrijven en aan toneel doet. Ik schrijf zelf ook, maar die andere twee zouden me in geen miljard jaar lukken. In plaats van te focussen op wat je niet kan, kun je je misschien proberen te richten op wat je wel kan, want toneel en piano zijn echt gave talenten, of je er nu goed of heel goed in bent. Enne, "goed" is een relatief begrip. Meestal ben je beter dan je zelf gelooft. Knuffel van mij! ^^

Ik hoop dat de Kerstdagen een beetje meegevallen zijn, en zo niet, dan ben je er alweer bijna vanaf. (;

I'm living a charmed life. ~ Rainbow Rowell

I know the feels.

Voor perfectie reiken is onmogelijk; ik heb mezelf uitgehongerd gewoon om dat extra kilootje eraf te krijgen, ik stak twee vingers in mijn keel zodat het leek alsof ik at.

Ik schreeuwde van binnen: stop.
Ik was uitgeput, uitgehongerd etc.

Uiteindelijk heeft mijn moeder het kunnen opmerken en het duurde een lange twee à drie jaar voordat ik besefte dat ik genoeg ben zoals ik nu ben. Niemand kan perfect zijn maar sommige mensen blijven ervoor reiken.

We accept the love we think we deserve. [ Atlas went Amavi ]