Ik heb even een afschrijfmomentje nodig - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik zit gewoon even enorm in de put. Voor mijn idee ben ik in een haast uitzichtloze situatie belandt, een soortement van gebed zonder einde.

Met 'even' bedoel ik eigenlijk al wel dik twee jaar. Zolang is deze situatie al gaande. Ik voel me niet fijn thuis. Het is zelfs al zover dat ik naar huis gaan niet meer als thuiskomen zie. Ik zie mijn huis niet meer als 'thuis'. Iedereen leeft thuis een beetje langs elkaar heen, maar mij moeten ze iedere keer weer hebben. Als mijn broertje boven zit voor de hele dag is het prima, maar zodra ik even boven zit wordt er gelijk gevraagd wat er is. Ik word niet met rust gelaten. Iedere keer weer verzinnen ze dingen om me op af te rekenen. Als ik bijvoorbeeld iets niet heb weggezet, terwijl dat niet eens aan mij gevraagd is, wordt er gelijk gevraagd waarom ik dat niet heb gedaan en dat soort dingen.

Ik ben 'negatief' en 'pessimistisch'. Ik kan nooit eens genieten van dingen, ik moet maar blij zijn met wat heb ik heb, bla bla bla. Terwijl het er jaren geleden een dysthyme stoornis/dysthymie is vastgesteld en het dus best wel logisch is dat ik negatief/pessimistisch/somber/whatever ben. Mijn moeder doet geen enkele moeite om zich in te leven in mijn situatie. Ze heeft sinds een tijdje iets met haar voeten en daardoor kan ze ineens veel minder dan eerst. Daar is wel sympathie voor, maar het feit dat ik me bijna 24/7 doodongelukkig voel en met gedachten zit om zelfmoord te plegen, boeit dan weer niet. Nee, ik moet stoppen met die idiote gedachten en vrolijk gaan doen. Nu doe ik dus maar alsof ik vrolijk ben, want als ik zit te huilen gaan mijn ouders weer vragen wat er is. Om vervolgens weer te zeggen dat ik te negatief ben en dat ik moet veranderen.

Zo heeft mijn moeder ineens ook bedacht dat ik maar vrijwilligerswerk moet gaan doen en heeft me daarvoor ingeschreven. Terwijl ik daar niet op zit te wachten. Dan mag ik nog een groter deel van de dag gaan doen alsof ik gelukkig ben en het vreet al zo ontzettend veel energie. Mijn opleiding gaat ook niet echt geweldig. De cijfers die ik haal zijn op zich goed, maar nu is er al sowieso één ding dat ik moet herkansen en de plek waar ik stageloop is ook gewoon kut. Dat vind ik tot daaraan toe, maar als ik al naar een vervelende stageplek moet én het thuis al niet lekker loopt, waar kan ik dan rust krijgen? Bij mijn vriend 1x in de twee weken. Ugh. Ik ben er zo ontzettend klaar mee.

Het liefst zou ik gelijk een pistool pakken en een kogel door mijn hoofd knallen of een mes pakken en mijn polsen doorsnijden. Ik blijf maar in somberheid hangen en mijn ouders doen er onverschillig over; ze doen geen moeite om informatie over mijn problematiek te zoeken of mij te helpen/te steunen of wat dan ook...

Sorry voor mijn gezeur. Ik moet het even kwijt :c

26 - 02 - '16

Nahw. :c
Ik vind het echt rot te lezen dat het niet goed met je gaat. Ik moet wel bekennen dat ik eigenlijk niet zo goed weet wat ik erop zeggen moet. Maar ik hoop voor je dat je toch snel het huis uit kunt en een eigen plekje bemachtigen kunt en dat alles beter voor je wordt. Want dit is allemaal niet leuk. :c

Voor nu geef ik je gewoon een hele welgemeende huggif, en wanneer ik je in het echt zie krijg je gewoon nog een échte stevige knuffel! <3

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Ik geloof oprecht dat je somberheid echt is en ik weet hoe vermoeiend het kan zijn als je in je neerslachtigheid blijft hangen. Het is een soort dikke mist die om je heen hangt, geen wonder dat de situatie geen uitzicht lijkt te hebben, want je ziet geen hand voor ogen. Maar je moet stoppen met de mensen om je heen aansprakelijk te stellen voor hoe je je voelt, en hiermee bedoel ik met name je ouders. Als mensen jouw verdriet niet begrijpen, is dat het frustrerendste wat er bestaat, en daar mag je ook echt wel eens boos en verdrietig van worden. Maar je stapt er niet overheen. Je blijft je ouders verwijten dat ze geen begrip voor je hebben, maar je moet inzien dat dat gewoon héél erg lastig is voor buitenstaanders. Begrijp je zelf wel waarom je je zo voelt? En zo niet, hoe kun je dan van anderen verwachten dat zij dat wel doen? Tegenslagen als die van je cijfers en je stageplek slaan vanzelfsprekend harder in als je je al rot voelde, maar ook hier stap je niet overheen. Het lijkt in mijn ogen alsof je figuurlijk gezien aan het verdrinken bent in een poedelbad en geen enkele aanstalten maakt om boven water te komen. Je lijkt niet gelukkiger te wíllen worden. Ik zou je graag willen helpen door je een handleiding 'hoe word ik weer gelukkig' te geven, maar dat is iets wat je echt zelf moet doen. Je moet zelfstandiger worden, je verantwoordelijkheid voelen voor je eigen geluk. Ik weet dat dit proces allemaal niet soepel verloopt, maar ik denk dat uit huis gaan goed voor je zal zijn. Je bent sterk genoeg om jezelf te helpen Erieka.

i put the fun in funeral