In groep acht heb ik voor het eerst gehoord over HSP ook wel hooggevoelig. Ik verveelde mij en ging toen een test op internet er over maken. Hier kwam uit dat ik het hoogstwaarschijnlijk heb. Op dat moment interesseerde het mij niet zo.
Ongeveer anderhalf jaar daarna kwam ik in contact via internet met iemand die zichzelf er officieel op getest had. Zij heeft mij er heel erg veel over verteld in alles wat zij zei herkende ik mezelf. Hierdoor ben ik nog meer informatie op gaan zoeken.
Vanaf dat moment wist ik het vrijwel zeker dat ik hooggevoelig was maar ik heb het nooit met iemand gedeeld. Ik vond het niet nodig dat andere het wisten en om een label op mezelf te plakken. Daarnaast wist ik het natuurlijk niet zeker. Ik had alleen maar een vermoeden.
Afgelopen zaterdag raakte ik in gesprek op stage met iemand. Hij begon over HS en dat hij hooggevoelig was. Weer herkende ik mij weer in alles wat hij zei. Toen ik uiteindelijk vertelde dat ik denk dat ik ook HS heb was zijn reactie dat hij dat bijna zeker wist. Dit was voor mij een bevestiging dat ik hooggevoelig ben.
Nu maakt mij de naam niet uit, zeer zeker niet. Ik hou niet van labels en ook niet van deze. Het is alleen dat het mij alleen maar tegenwerkt. Ik heb mij altijd al aangetrokken gevoeld op andere mensen hun emotie en ik heb het gevoel dat het juist alleen maar erger wordt. En nee, dit komt niet omdat ik nu zeker weet dat HS ben en dat het tussen mijn oren zit.
Ik dacht altijd dat ik ermee kon leven maar ik kan het eigenlijk dus niet. Ik trek mij alles echt heel erg aan waardoor ik soms hele dagen huil terwijl het niet eens mijn eigen problemen zijn. Maar ook als er iets om mij heen verkeerd gaat dan sta ik zelf op in storten. Als een karakter in mijn boek verdrietig is, dan ben ik dat ook en niet meer op de normale mee leef manier. Nee, echt alsof ik alles zelf mee heb gemaakt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet omdat ik al meer dan twee jaar het gevoel heb dat ik gevangen zit in mijn eigen gevoel.
"Ignite, my love. Ignite."
