• Jaren geleden is er een huis anubis gebouwt. Nu zijn ze bijna het zelfde huis tegen gekomen in een bos. Niemand wist van het bestaan. Ook dit huis heet het huis anubis. Ze besluiten er een internaat van te maken. Wegens dat met de vorige ook is gebeurt. 6 jongens en 6 meiden worden uitgenodigd om er te wonen. Wat niemand weet is dat er jaren geleden een inbreker zijn buit heeft verstopt. Hij Liet iemand in het bos wonen met aanwijzingen. Eens in de zoveeltijd zou deze man een brief bezorgen bij het huis. Wie vind de schat? Is iedereen te vertrouwen of vertrouw je niemand?
    Rollen

    -Toezichthouder:
    *
    -Keukendienst:
    *
    -6jongens:
    *Samuel August Campbell|| Balloo
    *Robin Tigrisblack || Robind19
    *Isaac Christian Daniel McCartney|| daggers
    *Daan Zwartman||Lostage
    *Noah Huisenga || philia

    -6meiden:
    *Gabrielle Dior Celeste Deveraux||daggers
    *:Jessica Timmermans ||Sorridere
    *Taeghan Hanna Hellever || philia
    *Zoey Lillian de Jong|| Cordis
    *jade belacqeu || reincarnate
    *
    Regels Rpg:

    - de schat vind je niet zomaar.
    - Geen vriendschappen vooraf want niemand kent elkaar
    - Aanwijzingen worden alleen door mij gegeven aan 1 jongen en 1 meisje op hun verdieping
    -Minimaal 150 woorden
    -Geen 16+ normaal alleen in spoiler en met toestemming van de andere.
    -Caracters onder de 18

    Huis regels regels:
    -Na tien uur is het stil en kom je niet van je kamer af zonder reden. Doe je dit wel krijg je extra corvee.
    - Na 7uur geen jongens en meiden bij elkaar op slaapkamer
    - Geen feestjes in het huis.
    -Kelder is verboden terein.
    -Niet binnen roken alleen buiten.
    -Wifi na 11 uur savonds gaat automatisch uit en om 6uur weer aan.
    -8uur ontbijt
    -Alcohol alleen op zaterdag.
    -Kroeg mag je in maar om half 10terug zijn.

    Begin :

    Ieder komt op zijn eigen manier aan. Aan het begin van het erf is een bushalte en een paar km verderop een dorp met station.

    Let op kamerindeling: twee per kamer overleg maar in rollentopic.

    [ bericht aangepast op 28 feb 2015 - 21:25 ]



    Daan Zwartman
    Het was niet lang voordat de deur nog een keer openging en er een 2e jongen binnen liep. Daan zijn verbaasde blik schoot van de ene naar de andere jongen maar na een tijdje trok hij zijn schouders op en keek naar de kleinste jongen die net was binnen binnengekomen en een zachte 'Hello' had gemompeld. Het was nogal een kleine jongen en Daan merkte op dat hij een best wel verlegen uitstraling uitstraalde ook was zijn klank niet helemaal nederlands waardoor Daan al snel merkte dat hij uit een ander land afkomstig moet zijn. 'Hello.' Mompelde daan terug en keek hem nog even aan maar liep daarna naar zijn bed en plofte op de onderste van het stapelbed, aangezien die andere gast al het eenpersoonsbed had ingenomen en het blijkbaar niet echt nodig vond om te onderhandelen over wie dat bed zou krijgen.


    [ heb even de foto veranderd hoor, vond die andere iets te American horror story x3 ]

    [ bericht aangepast op 23 feb 2015 - 14:35 ]


    On wednesdays we wear black



    Noah Huisenga 
    Noah keek op wanneer hij de deur open hoorde gaan. Een jongen kwam binnenlopen en Noah wist meteen al dat er nu nog maar één hoefde te komen. Of misschien niet, al er te weinig jongens waren. Noah bekeek de jongen even onopvallend vanuit zijn ooghoek. Hij zag er... apart uit. Hij besteedde er niet te veel aandacht aan en hij ging verder met het instaleren van zijn laptop. "Beter hebben we hier WiFi," mompelde hij. Niet al te lang na de blonde jongen kwam nog een jongen binnenlopen. Hij zei 'hello' en Noah merkte meteen het vreemde accent in zijn stem op, of nja, het klonk niet nederlands. De klanken waren te zacht uitgesproken. Dat klonk raar. Noah draaide zich even weg van zijn laptop en rechtte zijn rug. Lang was Noah niet, in ieder geval niet extreem lang. 1,75 en trots toch?
    "Hey, ik ben Noah," zei hij met een halfgemeende glimach. Met deze jongens ging hij een kamer delen? De blonde jongen ging op het onderste bed van het stapelbed zitten, wat betekende dat de laatste jongen het bovenste bed kreeg.
    "Ik hoop dat je geen hoogte vrees heb, anders zou ik nog wel met je willen ruilen, op zich," zei Noah en hij draaide zich weer om naar zijn laptop. Alles hier deed moeilijk. De laptop werkte prima mee, internet was alleen verschrikkelijk langzaam, maar daar zou Noah wel nog iets op vinden. Internet was voorlopig in ieder geval iets waar hij op school maar gebruik van zou moeten maken.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Isaac Christian Daniel McCartney
    ''Just smile to life, even when it gets extremely bad.''




    Hij hoorde dat de blonde jongen een 'hello' terug mompelde en uiteindelijk het onderste deel van het stapelbed pakte. Dat betekende dat hij dus boven sliep. Isaac zette met moeite de weekendtas van hem er op en gooide uiteindelijk zijn rugzak er nog achter aan. De andere jongen stelde zich voor als Noah, hij was sowieso langer dan hem en had bruine haren en bruine ogen. ''I'm Isaac.'' zei de kleine jongen. Hij klom zelf gemakkelijk op het bed en schoof eerst de tassen opzij. Boven op ging hij in de kleermakers zit zitten en bekeek Noah kort. ''Nee, ik heb geen hoogtevrees. Het is good zo, toch bedankt..'' stamelde de jongen. God, wat haatte hij die Nederlandse taal. Het was werkelijk moeilijk, zelfs nog moeilijker dan Latijn en met zijn dyslexie zei dat al veel. Of het kwam gewoon door de zenuwen, dat kon ook. Als hij zenuwachtig was kon Isaac ook nog wat slechter Engels praten dan hij gewoonlijk deed.
    Gezien het redelijk warm was trok hij de mouwen van zijn vest weer op en staarde vervolgens het raam uit, nadenkend over woorden. Maar uiteindelijk wist hij geen enkele om te zeggen.

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 18:38 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded




    De openbare bus was nooit handig als je bagage bij had. Zeker niet als je scherpe bochten door ging, maar dat kon ik van te voren niet weten. Misschien had ik achteraf het er toch wel voorover gehad om met de taxi te gaan, maar deze manier scheelde me veel. Ik flikkerde ook al snel en kwam een paar meter later tot stilstand tegen een stoel. Iedereen keek me aan met een dom gezicht en ik ging langzaam weer op mijn plek zitten. Heerlijk begin. Gelukkig kwam ik al snel aan bij de halte en haalde ik het papier uit mijn broekzak waar de routebeschrijving in was. Die ik niet geheel vlekkeloos volgde, maar na een aantal minuten leek ik volgens het papier op de juiste locatie te staan en keek ik van mijn papier omhoog naar het huis. Even bleef ik staan, vervolgens keek ik om me heen of ik wel goed was. Ik had het drie keer gecontroleerd, maar het kon niet missen. De deur stond op een kier, het huisnummer klopte, de straat klopte. Het kon niet anders. Energie kroelde zich op in me en ik ging het huis door. De eerste kamer waar ik in was, was de woonkamer en die liep uit op een zo goed als open keuken, waar niemand te bekennen. Ik draaide me om naar de gang terug en loop naar de trap. Zwijgend loop ik door naar mijn kamer toe en open de deur. Ik liep naar binnen en dropte mijn geluidsbox, gitaartas en sporttas naast mijn bed, wat misschien ietwat slordig was, maar daar kon ik altijd nog naar omkijken. Ik keek op naar de jongen die op zijn bed lag met zijn mobiel in zijn handen. Mijn ogen flitsten gauw over hem heen en ik ging zelf ook op mijn bed zitten. "Hoi" zeg ik rustig en veegde mijn bruine haren aar achteren. ''Ik ben je kamergenoot,'' vervolgde ik, mijn blik op zijn gezicht om zijn reactie goed te kunnen volgen.


    Spencer Reid - 'I know what it's like to be afraid of your own mind.'


    Jessica Timmermans

    Ondertussen vulde de ruimte zich met jongeren. Jessica Had echt geen zin om nog vriendelijk iedereen staan te begroeten. Gewoon omdat ze het niet vol kon houden ze was gewoon niet zo overdreven lief of aardig. Jessica zag en hoorde dat vele naar boven gingen, dus besloot ze het zelfde te doen. Een diepe zucht verliet haar mond op het moment dat ze de grote trap voor zich zag. Ze duwde haar rugzak maar extra goed op haar rug en tilde haar koffer maar op en zo begon ze haar tocht naar boven. Eenmaal op de verdieping zet ze haar koffer neer en loopt de kamer binnen. Tot haar verbazing zat er al een jongedame in de kamer. Er was al een bed geclaimd dus pakte ze het bed onder een van de ramen. Even glimlachte ze naar de dame met haar rode haren. Ze had haar al eens begroet, maar toch deed ze het nog eens." Hey" mompelde ze zacht .Jessica gooide haar koffer op bed en zetten haar rugzak op het bureau tegen over haar bed. Rustig ritste ze haar koffer op en legde haar kleding in haar eigen kast. Ze had maar weinig kleding mee gekregen van haar vader, dus ze hield nog een halve kast ruimte over. Haar koffer schoof ze onder haar bed en haalde uit haar tas haar schoolspullen. Ze legde alles netjes op het bureau neer. De rest van de spullen liet ze in haar rugzak zitten en zet het langs haar bed neer.

    [ bericht aangepast op 26 feb 2015 - 17:31 ]


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body



    Daan Zwartman
    Het bed zakte wat naar beneden boven Daans hoofd maar hij besteedde er niet teveel aandacht aan en liet die twee kamergenoten van hem maar lekker kennismaken, maar hijzelf had daar niet zo veel zin in. Hij zag wel hoe die ene jongen op het eenpersoonsbed hem aankeek met een blik waarmee hij al wel wist hoelaat het was 'oh daar heb je die rare, aparte hoor'. Geweldig dit dacht Daan bij zichzelf, maar goed het was niet alsof hij dit niet allang gewend was van mensen, ach joh het afgelopen jaar heeft hij alleen maar met mensen om moeten gaan die het leuk vonden om over andere mensen gelijk een oordeel klaar te hebben. Om wat rust voor zichzelf te creëren pakte Daan zijn sigaretten, aansteker en muziekspeler uit zijn tas en stapte van zijn bed af wat natuurlijk gelijk kraakte bij het opstaan en zwijgend liep hij naar het grote raam toe waar ook een vensterbank onder zat en waar Daan dan ook op ging zitten, zuchtend steekte hij zijn sigaret op en deed het raam op een kier zodat de lucht niet in de kamer terechtkwam. Het rustgevende gevoel wat deze actie hem bracht kwam al snel en langzaam liet Daan zijn rug tegen het raamportier zakken waarna hij zijn muziekoortjes indeed waardoor de klanken van Nirvana zich door zijn hoofd vulde en hij met een gesloten uitdrukking naar buiten keek.


    On wednesdays we wear black

    Robin tigrisblack

    Rustig zat ik op mijn mobiel. Ik keek op toen de deur open ging. Ik glimlachte toen een andere jongen Binnenkwam.snel deed ik mijn telefoon weg. Toen hij zijn spullen had neergelegd en keek me aan. "hoi" zei hij. "ik ben je kamergenoot " zei hij daarna. Ik stond op en liep naar hem toe. Rustig stak ik mijn hand naar hem uit. "mijn naam is Robin tigrisblack. Je kan me rob, Robin en Robbie noemen.ik luister naar ze alle drie." zei ik vriendelijk naar hem. Ik wou geen ruzie aangezien we met elkaar opgescheept zaten elke avond.ik keek naar zijn gitaartas. "speel je gitaar?" vroeg ik hem. Ik was best wel benieuwt. Gitaar spel vond ik wel mooi klinken. Als het zuiver was teminste. Ik keek de jongen aan en nam hem snel in me op. En glimlachte toen. Ik had erger kunnen hebben bedacht ik mezelf.



    Noah Huisenga 
    Isaac zijn Nederlands klonk niet... Al te best. Het was goed genoeg om het te begrijpen. De andere jongen sloot zichzelf af, door bij het raam te gaan roken. Noah had een hekel aan rokers. Lekker je longen verpesten. Noah Had een hekel aan te veel mensen waarschijnlijk. Hij gaf er niet al te veel om. Zuchtend liet Noah zich in de stoel die bij het bureau stond vallen.
    "Moet ik nog ergens rekening mee houden? Zoals dat sommige mensen niet van roken houden? Of dronken mensen? Allergieën hebben? " vroeg Noah. Hij kon zichzelf weerhouden van de jongen bij het raam een beschuldigende blik te geven. Ach, hij zat ten minste bij het raam. Roken was slechter voor de mensen om je heen dan voor jezelf, dus Noah kon prettig pissig worden als mensen om hem heen rookte. Plus, straks ging de kamer stinken of ontsnapte alle warmte. Nee Noah was geen fan van rokers, maar hij zou vast ook wel zijn irritante trekjes hebben.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Isaac Christian Daniel McCartney
    ''Just smile to life, even when it gets extremely bad.''



    De blonde jongen zat te roken en Isaac trok kort een vies gezicht. Het was niet zijn zaak als iemand rookte, maar hij haatte de stank vreselijk. Daarbij was hij geen fan van aanstekers. Eigenlijk niets waar vuur uit kwam. Langzaam frunnikte Isaac wat aan het laken van het bed en keek daar ook naar. Zodra hij de vraag van Noah hoorde keek hij weer op. ''Naast dat ik vuur haar, niet.'' kwam er uit zijn mond. ''Of je wilt nog meer van dingen that ik haat hebben..'' Langzamerhand ging hij zich eigenlijk wel meer op zijn gemak voelen. Hij vond Noah tot nu toe wel oké, over de andere jongen had Isaac nog niet echt een mening. Met name door het feit dat die nog nies had gezegd, maar ook omdat hij te mysterieus oogde en niet een open persoon leek.


    The monsters running wild inside of me. I'm faded




    Ik stond op toen hij zijn mobiel wegdeed en ook opstond. Hij stak zijn hand uit toen hij in mijn buurt was. Mijn tanden hielden zich vast aan mijn onderlip. Ik was nu lichtelijk uit mijn comfortzone gebracht, gezien ik totaal niet wist hoe ik hem in moest schatten. Ik besloot om zijn hand te schudden en glimlach vriendelijk. "Mijn naam is Robin tigrisblack. Je kan me rob, Robin en Robbie noemen. ik luister naar ze alle drie." Zei de jongen en ik laat langzaam zijn hand weer los. "Aangenaam Robin, ik ben Samuel Campbell maar Sam is ook goed. " Stel ik mezelf voor en bekijk hem even uitgebreid van top tot teen. Hij zag er jong uit maar zeker niet lelijk. Mijn mondhoeken krulden omhoog toen ik zijn blik naar mijn gitaar zag gaan. ""speel je gitaar?" vroeg hij en keek mijn kant weer op. Onverschillig haalde ik mijn schouders en wendde mijn blik af naar mijn grijze Vans, die opeens erg interessant zijn. "Zo nu en dan" zeg ik een beetje ongemakkelijk en krabde een beetje ongemakkelijk aan de achterkant van mijn hoofd. "Ik doe het vooral voor mezelf in m'n kamer, thuis." Ik buig voorover om mijn sporttas open te ritsen en een pakje sigaretten eruit te pakken. Vervolgens haal ik er één uit en doe hem in mijn mond, rits mijn sporttas weer dicht en kom weer overeind. Het zag er misschien een beetje vreemd uit dat ik de sigaret in mijn mond liet zitten zonder deze aan te steken. Zwijgend ga ik op m'n bed zitten, een beetje ongemakkelijk omdat ik niet weet wat ik moet zeggen of vragen.

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 20:31 ]


    Spencer Reid - 'I know what it's like to be afraid of your own mind.'

    Robin tigrisblack

    "zo nu en dan" gaf de jongen antwoord op mijn vraag. "ik doe het vooral voor mezelf in mijn kamer,thuis" zegt hij. Ik knikte kort. Tja sommige mensen zijn hier liever dan ik. En sommige zijn hier liever totaal niet. Ik ben blij om. Beter dan een pleeggezin in mijn ogen. Toen hij ging liggen moest ik lachen om het feit dat hij zijn sigaret niet aan stak. Ieder zijn eigen trekjes. Ik liep naar mijn tas en pakte mijn laptop. ik logde in en checkte mijn mail. Op een antwoord van een vriend. Helaas niks. Ik logde uit en deed hem weg. Er hing een vrij ongemakkelijke sfeer in de kamer. "behalve gitaar spelen heb je nog andere hobbys of andere dingen om rekening mee te houden?" vroeg ik aan hem. Om de stilte te verbreken.

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 21:55 ]




    Hij knikte vlug, met een diepe zucht kwam ik weer overeind en haalde mijn schetsboek uit m'n sporttas. Met mijn schetsboek op mijn schoot, leunde ik tegen mijn kussen aan die ik rechtop had gezet tegen de muur. Ik bekeek mijn vorige tekeningen afkeurend. Het waren allemaal zielige tekeningen. Ik had ze getekend in de periode dat ik mijn moeder miste. Ook al was ik een vaderskind, ik vond het toch egoïstisch om niet verdrietig te zijn om haar dood, ondanks dat ik haar nooit heb gekend. Ik zuchtte en verscheurde de tekeningen. Nadat ik klaar was, gooide ik ze op de grond. Ik wilde niet meer verdrietige tekeningen maken. Nu kon ik een nieuwe start maken, hier. Een vraag mijn kant op, liet me weer terug komen in de realiteit. Ik terwijl ik opkeek en vond de ogen van Robin. "Niet zoveel bijzonders, tekenen, gitaar spelen en gamen." zeg ik rustig en leg het schetsboek bovenop mijn tas. Ik open mijn gitaartas en haal mijn zwarte akoestische gitaar tevoorschijn. Ik keek de jongen iets verderop met een schuin hoofd aan terwijl ik op met mijn hoofd op mijn opgetrokken knieën leunde, waar ik mijn armen omheen geslagen had. "Heb je er iets tegen als wat speel?" vraag ik vriendelijk en leg de gitaar voor mij neer op bed. Ik had geen zin in ruzie op de eerste dag want dan zou dit echt een verschrikkelijk verblijf worden.


    Spencer Reid - 'I know what it's like to be afraid of your own mind.'


    Robin Tigrisblack
    "Heb je er iets tegen als wat speel?" vroeg Samuel. Ik schudde mijn hoofd. Ik vond het niet erg. "zolang je niet vals klinkt" zei ik voor de grap. Ik hoopte niet dat ik hem beledigde. (iedere kamer heeft een privé badkamer) ik liep even snel maar de badkamer. en dropte daar mijn toilettas. Daarna kwam ik de kamer weer in. Ik plofte neer op mijn bed en pakte mijn laptop weer om een potje lol Te spelen. Ik keek naar Samuel "speel je ook lol? "vroeg ik hem. Ik zelf ws er dol op.


    (sorry sorry sorry zo kort. Snel gemaakt voor bus vertrekt anders hhè ik tot morgen geen wifi)




    Nadat hij doormiddel van het schudden van zijn hoofd, het had goed gekeurd dat ik ging spelen. Ik trok even een wenkbrauw omhoog na zijn opmerking maar schoot al snel in de lach. "Ik zal het proberen." grinnik ik. Toen hij in de badkamer was verdwenen zette ik mijn gitaar op mijn schoot en pakte ik hem goed vast. Niet veel later kwam Robin weer terug in de slaapkamer in en ging op zijn bed zitten. Ik keek weer naar mijn gitaar terwijl ik bedacht dat we voorlopig nog met elkaar opgescheept waren. Ik moest zeker even aan het idee wennen maar stiekem was ik er blij mee. Het kon altijd erger en volgens mij was het wel een aardige jongen. Ik besloot om Take me to church van Hozier te spelen en zette mijn vingers tegen de snaren. Ik begon voorzichtig te spelen en beet zacht op mijn lip, bag dat hij het niet goed vond. Zelf kon ik slecht tegen kritiek, niet dat ik boos werd, eerder onzeker. Zacht neuriede ik mee op de klanken die uit het instrument kwamen, zingen kon ik niet echt, zeker niet als iemand kon meeluisteren. Ik stopte met neuriën toen hij iets vroeg en ik keek hem met een schuin hoofd aan. "Nog nooit van gehoord" zeg ik eerlijk en rond het nummer na enkele minuten af. "Ik speel veel games maar dat niet." vervolgende en ik lachte even ongemakkelijk, oogcontact een beetje vermijdend. Ik zuchtte en keek op, ik moest me toch echt over mijn verlegenheid zetten hier, ik was immers hier om vrienden te maken en een nieuwe, goede start te maken,.


    Spencer Reid - 'I know what it's like to be afraid of your own mind.'

    (Ik weet niet wat ik nu met Noah moet doen :x)


    We've lived in the shadows for far too long.