[ 200 ] Experiments • Speeltopic - Speeltopics

Invullijstje:
† Naam
† Bijnaam
† Leeftijd ( Minimaal achttien )
† Innerlijk
† Uiterlijk
† Geschiedenis ( Hier kun je ook de studie bijvoegen )
† Eventuele relaties
† Kamergenoot
† Extra

Rollen:
† Meiden VOL
- Lorette Francille Waldorf - Gently
- Verityy
- Pheline Hayley Castle - Frary
- Hannah Monae - Deers
- Evelynn Adriana Tavares - Lethifold
† Jongens VOL
- Miska Howey - Bostick
- Tom Writer - Ganna
- NialJamesHoran
- Timothy Jonathan Cleaver - Eloquentiae
- Luke_Pinguin
† Laboranten
- Lost_Voice
- Cyrille Muron - Bostick
- Alecxander Mischa Jeltsin - Lethifold
-

Regels:
† Minimum is 200 woorden.
† Geen ruzies buiten de RPG.
† Er worden geen andere personages gespeelt, zonder toestemming.
† Niemand buiten sluiten of iets dergelijke.
† 16 + mag als je wilt, liefst onder een spoiler.
† Vragen zijn altijd welkom !
† © Gently

Het begin
De studenten zijn bezig met in checken op het vliegveld en erg zenuwachtig op de medestudenten en op de reis naar London. Ze zullen in een klein vliegtuige reizen met twee zetels naast elkaar ertussen een gangetje en dan weer twee zetels. Ze mogen zelf weten waar ze zitten en kunnen kennis maken met elkaar. Ik zal dan een sein geven wanneer het vliegtuig crasht. De laboranten zijn integendeel tot de studenten grimmig en nerveus. Ze zullen de laatste dingen klaar maken en druk heen en weer lopen om alles perfect te hebben.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

[JAAA MT c:]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

MT.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

MT

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Ik krijg mijn paspoort terug van de vrouw achter de balie, waarna ik mijn rugzak over mijn schouder gooi, mijn andere tas vastpak en wegloop. Ik kijk op mijn ticket en zoek naar de gate. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik al bijna te laat voor mijn vlucht ben, waarna ik begin te rennen. Ik baan me een weg door de mensenmenigte die zich in de gangen bevindt, en weet uiteindelijk de gate te vinden.
Ik ren naar de eerste de beste douane balie en gooi mijn tassen op de lopende band. Ik loop snel door het poortje, waarna ik een overduidelijke buzzer hoor. Ik kijk achterom en zie een steward naar mij wenken en neeschudden. Ik loop terug en doe mijn riem af, gooi die in een bak, evenals mijn mobiel, oorringen en ketting, waarna ik weer door het poortje ren. Opnieuw hoor ik de buzzer, en ik loop weer terug. De steward wijst naar mijn schoenen, en ik kijk hem beschaamd aan. Ik wilde mijn schoenen níét uitdoen.
Uiteindelijk heb ik het toch maar gedaan, en ben op mijn blote voeten door het poortje gerend. Ditmaal gelukkig zonder buzzer. Nadat ik al mijn spullen weer op en aan had gedaan ren ik naar de buis die naar het vliegtuig zal leiden. De stewardess wilde net de deur dichtdoen toen ik me er nog snel doorheen perste. Ik rende de buis door en sprong het vliegtuig in. Hijgend word ik begroet door de stewardessen en ik word naar mijn stoel gebracht. Aan het raam, godzijdank.
Ik drop mijn spullen op een fijne manier en doe mijn pet even af, waarna ik eraan begin te frunniken. Nog maar heel even, en ik zal na al die tijd mijn vader en broers weer kunnen zien.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Ik streek mijn dikke, donkere lokken voor de zoveelste keer uit mijn gezicht. Het vliegtuig was klein, misschien zelfs alleen voor de studenten bedoeld die naar London vertrokken. Ik was als één van de eerste binnen gedruppeld, deels omdat ik zo vroeg mogelijk van mijn moeder weg wilde zijn. Dergelijke gelegenheden als een vliegtuig halen brachten het ergste in haar naar boven. Het stresslevel van de vrouw was al aardig hoog, en dit maakte het alleen maar erger.
Ik besloot het tijdschrift uit mijn tas te pakken, maar toen ik naar de vloer ging greep ik mis. Natuurlijk, ik had mijn handtas bij de bagage gelaten. Met een geïrriteerde zucht liet ik mijn rug weer tegen de rugleuning vallen, trok één been op en plaatste mijn voet op de stoel. Tenzij er toevallig spraakzame mensen om me heen gingen zitten werd dit een lange reis. Mijn ogen gleden naar het raampje waar ik naast zat, naar het bescheiden vliegveld. Ergens vroeg ik me af of mijn vader in London zou zijn. Die gedachte verdreef al redelijk snel toen de stewardess langskwam om te vertellen dat de gordels om moesten. Het was mijn tweede keer in een vliegtuig, waardoor het gevecht met de aparte gordel langer duurde dan ik had gewild.



Mijn lichtblauwe ogen stonden compleet gefocust op het enorme scherm voor me. De studenten kwamen langzaam het vliegtuig binnen. Veel te langzaam naar mijn idee. Ik drukte het weg en begon met het invoeren van de laatste gegevens. Mijn vingers raasden geoefend over de toetsen.
Ik had hier al lang naar uitgekeken. De voorbereidingen hadden een tijd geduurd, maar hopelijk zou het het allemaal waard zijn. Ik knakte mijn vingers toen ik de gegevens op had geslagen, om me vervolgens om te draaien naar het laboratorium. Een aantal stagiaires krabbelden wat aantekeningen neer op blaadjes papier, waardoor ik meteen irritatie op voelde komen. Waarom deden ze de opdrachten niet die ik ze had gegeven? Het zou verdomme helemaal niet lang meer duren voor de proefkonijnen aankwamen en alles moest op tijd klaar zijn. Ik sloeg mijn armen over elkaar, één stagiaire draaide zich om en ontmoette mijn blik. De jongeman stootte een vriendin van hem aan, waarna de twee snel naar de andere kant van de ruimte liepen. Mijn linker mondhoek vertrok zich een stukje omhoog in een korte, scheve grijns.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 19:52 ]

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Een zuchtje verliet mijn lippen toen ik naar de douane liep, die dingen irriteerden mij zo erg en vanaf kinds af aan ben ik er op een één of andere manier bang voor. Gelukkig heb ik vandaag alleen een simpele rode rok en een wit shirtje aan. Mijn beige jas stopte ik zorgvuldig in het bakje, daarna volgden de witte pumps en de ketting met een klein zilveren hartje eraan.
Uiteindelijk ging ik de douane door en kon weer mijn spullen tot mij nemen. Het eerste stapte ik in mijn pumps en vervolgens deed ik het jasje aan en het kettinkje om. Het kleine tasje van Micheal Kors hing ik over mijn schouder en de wat grotere koffer sleepte ik achter me aan, richting het vliegtuig - die er niet al te groot uitzag.
Met de koffer achter me aantikkend, probeerde ik de trappen op te komen. Er verscheen een kleine blos op mijn wangen toen de koffer naar beneden viel. Heb je dat weer. Een klein zuchtje verliet mijn lippen toen ik de trappen naar het vliegtuig weer af hinkelde, achter de koffer aan. Het maakte vast behoorlijk kabaal.
Ik propte de koffer weer dicht, die gelukkig niet helemaal open was gegaan en trok hem weer de trap op. Uiteindelijk kwam een stewardess en bracht de koffer ergens heen, ze wees me de plaats aan naast een meisje met zwart roze haren. Ik forceerde een glimlach en keek haar zo serieus mogelijk aan. Ze durfde best wel wat om haar haren zo te verven, ik zou nooit van mijn leven op zo een idee komen.

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 18:00 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Mt - morgen komt er iets

---

Ich liebe dich 27.12.23

Miska Howey

Ik zat in een stoel in het vliegtuigje. Langzaamaan kwamen er meer mensen binnen. Allemaal studenten die de reis van hun leven zouden maken. Leven, wat is dat nou precies. Het begint zo plots en kan net zo plots weer eindigen. Waarom is het ons gegeven? Die vragen zullen nooit ondervonden worden. Waarschijnlijk over miljoenen jaren, als het menselijk ras uitsterft en plaats maakt voor nieuwe wezens, slimmere wezens met een groter brein. Waarschijnlijk gebruiken ze meer dan 30 procent van hun hersencapiciteit in tegenstelling tot de 10 procent van nu. Dolfijnen zijn nog slimmer dan wij, hoe is het mogelijk. Dolfijnen zijn zo slim, onthouden veel meer dan wij en kunnen het dubbele. Ook al praten deze wezens niet, ze zijn slimmer en weten meer. Ik was daar jaloers op, soms. Ik wilde ook al die kennis hebben. Dan kon ik perfecte medicijnen maken en werd nooit meer iemand ziek. Ik wou dat ik mijn zusje beter kon maken toen het nog kon. Alleen al daarvoor zou ik die 20 procent willen hebben. Dat kleine beetje erbij. Iedereen zou langer leven, misschien wel voor altijd. Onsterfelijk. Alleen de mens zelf zou de mens dan kunnen vernietigen omdat het te veel wordt... Misschien zou ik het toch niet willen, dan zou alles de mist in gaan. Nee, ik ben wel tevreden met wat ik heb maar soms wil ik gewoon wat meer. Voor mezelf, maar ook voor andere.
Ik keek het vliegtuigje door en haalde even diep adem. Ik had altijd al een hekel gehad aan vliegen, maar nu was het voor een goed doel. Even glimlachte ik naar een paar medepassagiers.

(Of vandaag. Als iemand naar Miska wil zitten kan dat)

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 12:44 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

---

- Happiness resides not in possessions, and not in gold, happiness dwells in the soul. -

[Ik laat Evelynn wel naast Miska zitten, hebben ze praatpartners ]

Mijn vingers trommelden lichtelijk ongeduldig op mijn knieën, waarna ik half ging staan. Mijn ogen scanden het kleine vliegtuig rond, op zoek naar iemand waar ik de reistijd mee kon verdoen. Als diegene toch ook alleen zat, was het denk ik beter dan allebei alleen zitten leek mij. Ietwat onhandig kroop ik de krappe ruimte van de twee stoelen uit. Ondanks dat ik niet bepaald groot te noemen was, leek het een opgave.
Niet ver van me vandaan zat een jongen alleen. Hij keek niet bepaald enthousiast, om het zo maar te zeggen. Hij leek me ook redelijk lang, waardoor ik me onbewust afvroeg hoe hij zich erdoor had kunnen wringen. Ik liep naar hem toe, legde mijn hand op de rugleuning van de lege stoel naast hem. Op mijn gezicht verscheen een glimlach, nog enigszins onzeker omdat de jongen niet erg hartelijk keek. Maar ik kon het altijd proberen. Mijn eigen ontspannen gezichtsuitdrukking kreeg ook vaak genoeg opmerkingen als 'lach eens' of 'wat ben jij arrogant', terwijl dat niet het geval was. "Hallo," begon ik. "Verwacht je iemand die naast je zou komen zitten?"

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Er komt een blondine naast de stoel naast me staan, en ik kreeg vrijwel direct kwaaie zin. Ik was niet zo van de meisjes, laat staan van die mizerabele blondjes, die vaak altijd alles kregen wat ze ook maar wilden. Eén vingerknip en ze hadden een pony voor zich staan, ik kon het niet úítstaan.
De blondine glimlachte liefjes, en ik moest mijn best doen om niet te kokhalzen. "Luister blondje, als je naast me wil zitten in dit vliegtuig zal je je aan mijn regels moeten houden. Eén, je zegt geen woord tegen me. Twéé, je zegt geen woord tegen me en dríé, je zegt geen woord tegen me. Duidelijk?" Het moest er vast erg bot zijn uitgekomen, maar ze zou de waarheid moeten weten. Ik hield niet van meisjes, laat staan blondjes, punt.
Ik greep naar mijn rugzak en pakte er mijn sigarettendoosje uit. Ik opende het doosje en pakte er een sigaret uit, waarna ik mijn hand opnieuw in mijn rugzak stopte en die liet zoeken naar mijn aansteker. Toen ik die eenmaal had gevonden knipte ik het vuurtje aan en hield die tegen het uiteinde van mijn sigaret aan. Ik stopte mijn aansteker terug in mijn rugzak en stopte de sigaret in mijn mond, waarna ik een teug nam en hem weer uit mijn mond haalde. Ik richtte me opnieuw tot de blondine. "Geen woord." Zei ik, terwijl de rook uit mijn mond onstnapte.
Het niet-roken tekentje was me al lang opgevallen, en ik wist vrijwel honderd procent zeker dat er elk moment een stewardess op me af kon stappen om deze sigaret van me af te pakken.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Miska Howey

Terwijl ik zat te dromen over het leven bleef mijn blik voor strak voor me uit staan. Ik kon uren over iets nadenken. Misschien was dat niet zo slim want soms dat ik teveel na dat ik er bijna depressief van zou worden.
"Hallo." Ik keek op toen ik de stem van een meisje hoorde. Ze glimlachte naar mij en ik glimlachte lichtjes terug. "Verwacht je iemand die naast je zou komen zitten?" Ik bekeek haar eventjes. Ze had donker haar en was niet erg lang, voor zover ik het kon zien.
"Nee joh. neem lekker plaats." Ik pakte mijn handbagage van de stoel af en zette deze tussen mijn benen in op de grond. Er zat een schriftje in, eentje die erg grote waarde voor mij had. Ik had hier een verhaaltje voor mijn zusje in geschreven en las deze vaak aan haar voor. Het ging over een konijntje dat ziek was maar heel hard streed om de ziekte te overwinnen. Het gaf haar kracht, telkens weer. Maar het was niet genoeg geweest. Mijn blik bleef even hangen op mijn tas, waarna ik mezelf wakker schudde.
"Mijn naam is Miska," zei ik en ik stak mijn hand uit naar het meisje.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Het meisje draaide zich naar me toe en wat onschuldig bekeek ik haar, ik voelde me duidelijk niet fijn. » Luister blondje, als je naast me wil zitten in dit vliegtuig zal je je aan mijn regels moeten houden. Eén, je zegt geen woord tegen me. Twéé, je zegt geen woord tegen me en dríé, je zegt geen woord tegen me. Duidelijk? « Ze keek me koeltjes aan en wat verbaasd hapte ik naar adem, wat had dat kind ?
Ik keek gepikeerd toe hoe ze op haar `chille` manier een sigaret opstak. Ongezond kind. Normaal voelde ik me nooit aangesproken of boos, maar zij had me nu al op de kast gejaagd. » Geen woord. « Duidelijk was het dat zíj geen lievertje is.
» Sorry, zwartje. Ik hou me aan de normale regels en niet aan die van iemand die zelf bedacht zijn, ik wil graag ergens anders zitten - want ik ben niet zo een gemene.. tuttehola.. als je denkt. Voornamelijk wou ik deze reis genieten van een boek en rustige muziek, maar als je wilt dat ik ergens anders plaatsneem - ga ik wel vandaan uit deze plek. « Mijn stem klonk niet boos, integendeel - meer verrast. Ik zou nooit zomaar voor een onbekende uitflippen, nooit. Dat zijn geen manieren.
» Lorette, Lorette Waldorf. « Ik forceerde een glimlach, gezien het beter leek gewoon vriendelijk te blijven en geen verwende tuttehola te worden. Ik klikte de Micheal Kors open en haalde er een klein boekje uit, genaamd Inktheart. Een besteller.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Mt

---

-

De blik van de jongen bleef even hangen op zijn tas, waardoor ik een onwillekeurige nieuwsgierigheid op voelde komen. Soms was de nieuwsgierigheid best irritant, aangezien je natuurlijk niet zomaar van alles kon vragen aan iedereen. Als mensen dat bij mij deden zou ik gek worden. Of eerder, boos.
Ik schudde zijn hand kort, waarna ik deze weer losliet. "Evelynn," stelde ik mezelf voor, waarna ik op de stoel naast hem ging zitten. Mijn haar had van de beweging gebruik gemaakt om voor mijn ogen te gaan hangen, waarna ik ze voor mijn gezicht weghaalde. Ik trok een elastiek van mijn pols en bond het bijeen in een lange staart, die over mijn schouder viel. Nou kon ik tenminste weer zien. Mijn moeder zei altijd dat mijn haar het enige was wat ik van haar had gekregen. Voor de rest leek ik bijzonder veel op mijn vader, maar dat wist ik voornamelijk van mijn moeder en oma.
Ik wierp een blik uit het raampje waar hij naast zat, mijn wenkbrauwen kwamen even samen in een lichte frons. "Ik kan me de enige keer dat ik heb gevlogen niet meer herinneren. Maar volgens mijn moeder vond ik het niet heel leuk, dus ik ben benieuwd." Ik was drie geweest, en het was niet echt een herinnering die was blijven hangen. Het was de reis van Brazilië naar Amerika geweest, en daarna had ik nooit meer in een vliegtuig gezeten.

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 18:13 ]

---

"Do you believe monsters are born or made?"