- Sorry als er schrijffouten in staan, ik ben doodop. -
De grote puberproblemen komen er weer aan, dus als je er geen zin in hebt, hoef je het van mijn part ook niet te lezen. Het enige wat ik hier wil doen is even mijn hart luchten over school en gezien dit nu niet bepaald een one-liner wordt, kan dit niet in het LJH.
Anyhow, zoals sommigen misschien al weten, worstel ik al een tijd met mijn studierichting. Ik zeg al van in het tweede jaar dat ik niet weg wil van bij ons op school, maar ik begin in te zien dat het nodig zal zijn, als ik wil doen wat me interesseert. Volgend jaar verander ik dus sowieso van school, dat heb ik mezelf plechtig beloofd. Maar goed, waar zit het probleem? Ik vind het vijfde jaar een ietwat vreemd jaar om van school te veranderen (hier in België gaan we allemaal zes jaar naar het middelbaar, by the way. Enkel in het BSO kun je ook een zevende doen, maar dat is weer een ander verhaal), dus dacht ik eraan met december te veranderen. Naar waar? Gent, en dan liefst het atheneum (en dat is niet zo'n atheneum als in Nederland, trouwens. In een atheneum in België kun je ook Latijn doen - al ga ik dat niet doen, maar het is gewoon een gemeenteschool). Probleem: Ik ken er niemand, nada, noppes. Dat heeft uiteraard als voordeel dat er geen vooroordelen over me gaan zijn, maar langs de andere kant is het echt vreselijk om toe te komen op een school waar je niemand kent. Ik ken hoogstens één iemand, en die gast zit een jaar lager dan me en ik heb hem al in meer dan een jaar niet meer gezien, dus laat ons maar stellen dat ik er niemand ken.
Whatever the case, ik weet niet of ik nu of met juni wil veranderen. Ik wil me in elk geval niet meer laten beïnvloeden door leerkrachten, die me al vier jaar zeggen dat ik het niet aan ga kunnen (en da's frustrerend, geloof me), dus ik heb nu echt een "fuck off" gevoel tegenover hen, al is dat uiteraard niet helemaal correct, want niet elke leerkracht heeft dat gezegd, uiteraard.
Mais bon, wat raden jullie me aan?
[ bericht aangepast op 19 nov 2014 - 23:03 ]
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried