Ja, dit is een zeurtopic, dus als je daar geen zin in hebt, hoef je het van mij ook niet te lezen. (:
Ik ben het dus beu. Niet gewoon beu, kotsbeu. Ik weet niet of ik de enige ben die er last van heb, maar ik ben het zó, zó beu dat mensen me blijven definiëren. Neen, ik heb geen autisme en ik heb normaal gezien geen problemen met definiëren (dit is trouwens niets slechts naar mensen die wel autisme hebben, het is gewoon een feit dat mensen met autisme het sneller moeilijk hebben met definiëringen), maar nu zit het me echt tot hier, en hier komt ver boven mijn hoofd.
Al - hoelang eigenlijk al? Al een goede zeven jaar zijn mensen ermee bezig. Of tja, mensen worden altijd gedefinieerd, maar de laatste zeven jaar is het echt erg, en nu is het me genoeg. Ik ben het beu dat mensen mij vertellen wat ik ben, wie ik ben en waarom ik dat ben. Mensen horen mij niet te vertellen dat ik niet assertief ben, dat ik te agressief reageer, hele dagen door. Ja, je mag het me zeggen, maar geen hele dagen door om daarna te zeggen "Geen discussie" of "Zwijgen en werken", want dat, ja, dat is natuurlijk wel héél assertief, meneer. (We hebben het hier trouwens over mijn leerkracht Nederlands/Engels). Je mag me best vertellen dat ik misschien beter assertiever zou reageren, maar doe het dan zelf ook. En zeg niet dat ik het ben, zeg dat je dat vind, want dat is nu net het punt van assertiviteit. Elkaar niet aanvallen.
Nog iets: Ik vraag aan iemand: 'Was ik zo erg tijdens Wiskunde? Het was echt niet mijn bedoeling.' Wie antwoordt er? Neen, niet degene aan wie ik het vraag. Neen, niet iemand anders die bij mij in het groepje zat tijdens wiskunde. Degene die antwoordde was iemand met wie ik al zeven jaar lang niet overeen kom en die me al zeven jaar lang definieert. Iemand door wie ik nog gepest geweest ben, evenals als door haar moeder, die ik in het tweede leerjaar als leerkracht heb. En wat is het antwoord: 'Niet erger dan anders, toch?' Je wil niet weten wat ik allemaal gezegd had tijdens wiskunde, ja, ik had me echt als een bitch gedragen. En ja, ik heb er spijt van. En op dat moment ook. Dus ik vraag het nog eens aan die andere. Weer zij die antwoordt, weer hetzelfde. Dus ik wacht tien minuten en ik vraag het nog eens aan die persoon (die trouwens de kans nog niet gehad had te antwoorden door haar). What happens? Weer hetzelfde. Het is misschien niet rechtstreeks definiëren, maar ik weet dat ze het bedoelde als dat ik altijd zo'n bitch ben en het spijt me, maar dat ben ik niet, zelfs al zeg ik het zelf. Ik kan me soms als een bitch gedragen als ik zo gefrustreerd ben, maar zij zorgt er altijd voor dat ik losbarst zonder dat zij iets mis doet, maar ze héél goed weet dat ze me ermee kwetst.
Men moet stoppen met te zeggen wat ik ben of wie ik ben, dat maar ik wel voor mezelf uit, maar ik weet echt niet wat ik eraan moet doen, want ik wil niet overkomen als de bitch, ik wil niet nog zo'n aanvaringen hebben als vorig jaar (klik), want toen was ik echt woest en ik wil zeker niet dat ze nogmaals iedereen tegen me opzet door aan iedereen te gaan uitleggen wie ik ben en wat ik ben en ga zo maar door.
Ik weet echt niet meer wat ik eraan moet doen, want ik ben het zo beu en ik ben bang dat het eens écht gaat overlopen, nog erger dan ik tot nu toe met haar heb meegemaakt (en met mijn leerkracht, want daar staat het ook zowat op springen), want ja. Is er iemand die hier ervaring mee heeft en/of tips heeft?
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
) Dit resulteert en gevoeliger/verlegener vanwege soms een te heftig aantal prikkels die inwerken op het lichaam, minder assertief dus. En meer op jezelf omdat je je terug moet trekken om ze te kunnen verwerken. Heb je veel alleentijd nodig? Wordt je daarom als minder sociaal en bijgevolg als een autist gezien?
