Ivy mcKall
Ik had mijn broodje op en keek de zaal rond. Veel mensen kende ik niet. Ookal zat ik al lang op dit internaat.
Jongens, meisjes, heel veel drukte en een begeleider. Ik kende hem niet zo goed, maar ik zag dat hij er zielig uit zag. Dat vond ik dan tenminste.
Ik ging maar naar buiten. Ik wierp een blik op Ikaika die een gigantisch broodje had gemaakt en er nu tevreden van aan het eten was.
Ik ging de deur uit en snoof de frisse lucht op. De lucht was blauw met een paar schaapswolkjes. Ik herinnerde me, van vroeger. Ik was... 11 denk ik en ik had een vriendje. Soort van dan.
Ze lachte oogverblindend. Lachend liet ze zich op haar rug in het hoge gras vallen. Het gras had allang gemaaid moeten worden. Lange blonde krullen vielen voor haar ogen. Ze schudde ze weg en keek in zijn ogen. Blauw/groene stralende ogen in een rond gezichtje. Hij had een wipneusje en een paar sproeten. Bruine stekeltjes die een beetje omhoog stonden. Ze keken naar de lucht. 'Kijk! Een wolf!' Gilde hij en wees naar de wolken. 'Een schaap! Op een boot, haha!' Lachte het meisje. Toen veranderde ze in een ekster. Hij had het nog niet door. 'Ivy?' Hij keek opzij. Geen Ivy. Alleen een ekster. Hij begon te gillen en te slaan naar het meisje/de ekster. Hij krabde en sloeg en rende daarna bang weg. Hij was als de dood voor vogels, wist het ekstermeisje. Toen veranderde ze weer terug, ze was bang. Hij was haar enige vriend geweest en ze wou hem niet kwijt raken. Een pijnscheut trok door haar arm. De jongen had haar zo hard gekrabd en geslagen dat de kras op haar arm bloedde. Even bleef het meisje zitten. Toen rende ze naar het grote huis waarin de jongen was verdwenen. Ze riep zijn naam. Toen ze de keuken binnenkwam stond hij in een hoekje. Zijn ogen waren rood en gevuld met tranen. 'Ga weg!' Gilde hij en haalde flink uit. 'Ga wég!' Gilde hij nogmaals. 'Daar kan ik toch óók niks aan doen? Ik verander gewoon in dieren!' Gilde ze kwaad terug. Toen stampte ze weg. Onderweg naar huis begon ze te huilen en veranderde weer in een ekster. Toen vloog ze naar huis. Het meisje had hem naar de ruzie nooit meer gezien. Hij reageerde niet op sms'jes, niet op skype en facetime, hij deed niet open als het meisje voor de deur stond... Ze liet hem los. Deed andere dingen, zocht nieuwe vrienden, maar toch miste ze de jongen. Elke keer als ze aan hem dacht, ging er een steek van pijn door haar hart...
Ik voelde aan mijn litteken. Daar waar Tobias me gekrabd had, had zich een litteken gevormd. Stiekem miste ik hem. Hoe zou hij er nu uitzien? Ik was nu 19 en hij zou nu 18 zijn. Ik liet me op het gras vallen en keek naar de wolken. Net als vroeger...
[ bericht aangepast op 22 okt 2014 - 17:06 ]
"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider
) die - als ze het willen- in een bepaald dier kunnen veranderen. Iedereen heeft een ander dier.
}