Jawel, weer een gedicht. :') Deze had ik oorspronkelijk geschreven voor de Poem of the Month competitie van deze maand, waarvan het thema 'afscheid' was, maar ik was hem helemaal vergeten in te leveren dus zet ik hem nu maar online. 
Doodgeboren
Haar oogjes hebben nooit gezien
Haar huid is dof en grijs
Zelfs in haar piepkleine gedaante
Lijkt ze zo oud, zo moe, zo wijs
Mama huilt, ze huilt zo hard,
Ze krijgt geen lucht meer van de pijn
Tranen vallen op de baby
Alsof ze van haar kindje zijn
Papa denkt dat ze moet huilen
Omdat afscheid moeilijk is
Maar mama schudt haar hoofd en zegt:
“Het is het afscheid dat ik mis
Het is de kus die ik haar geef
Als ze zegt, 'blijf nou bij mij!'
Op die eerste enge schooldag
Zonder mama aan haar zij
Het zijn de ramen in de bus
Waarnaar ik zwaai als ze vertrekt
Op schoolkamp of vakantie
Zelfs als haar raampje is bedekt
Het zijn de foto's in een boek
Van toen ik haar nog moest verschonen
Die ik slikkend aan haar meegeef
Als ze op zichzelf gaat wonen”
Ze veegt haar tranen weg en zegt:
“Ze blijft mijn kleine griet”
En drukt haar flink tegen zich aan
Want afscheid nemen, kan ze niet
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.
