[200] New blood || speeltopic || - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:28 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Mine. ^^

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

| Mijn topics.
Meteen een kleine vraag –– waar en wanneer beginnen we? |

•

Paracosm schreef:
| Mijn topics.
Meteen een kleine vraag –– waar en wanneer beginnen we? |

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Het is een warme zondagmorgen en iedereen ontwaakt of is al wakker. De wolfmensen weten maar al te goed dat het vanavond volle maan is en dat ze op tijd aanwezig moeten zijn in het bos voor het te laat is. De Hunters zijn net zo goed op de hoogste van de volle maan van vanavond. Veel plezier!

[Hierbij wil ik ook even vermelden dat ik verschillende dagdelen opnoem random op de dag, zodat het niet alleen maar ochtend, middag of avond blijft. Ik vertel hoe het weer eruit ziet etc. ^^ ]

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 13:54 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Caelia schreef:
Mine. ^^

|| Mijn topics + het valt me net op dat er een woordenteller bij staat hier, als je een reactie typt. Handig! ||

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Iphigenia schreef:
|| Mijn topics + het valt me net op dat er een woordenteller bij staat hier, als je een reactie typt. Handig! ||

Ich liebe dich 27.12.23

MT

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Casper Aiden Wakefield

Ik was al vroeg uit de veren omdat ik ontbijt aan he maken was voor Luke (en mezelf natuurlijk ook, maar meer voor Luke). Luke was wel een van mijn beste maatjes en hij was een van de weinige die wel een beetje respect van me kreeg. Ook als we ruzie hebben kan ik niet lang boos blijven op hem. Er is iets, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. Het is vreemd.
Ik leg het vers gesneden broodje op het bord en zet deze naast het glas melk op het dienblad. Vervolgens pak ik deze op en loop naar de trap, ik ga naar boven en open de deur.
"Luke." fluister ik en zet een stapje naar binnen, maar recht voor mij ligt een kledingstuk die best glad aanvoelt onder mijn voeten en ik glijd uit. Ik zie mezelf op Luke af gaan en het is mij, of het dienblad. Ik gooi het dienblad maar aan de kant en beland zelf bovenop Luke. Ik voel mijn hoofd rood worden en kuch wat ongemakkelijk. "Oh... sorry..." mompel ik zacht en duw mezelf overeind. Ik kijk naar de troep die ik gemaakt heb en bijt even op mijn onderlip. Ik ga snel naar het dienblad, dat op de grond ligt, toe en begin de scherven op te ruimen.
"Onhandige klojo." prevel ik zacht en ik voel een steek voor mijn vinger gaan. "Ja hoor, zal eens niet!" grom ik en ik voel mijn tanden wat verscherpen. Ik kan zo boos worden op mezelf.
Ik kijk naar het beetje bloed dat uit mijn vinger druipt en ik stop hem in mijn mond. Vervolgens kijk ik spijtig naar Luke.

Ich liebe dich 27.12.23

Mijn topics! Ik ga nu mijn personage afmaken!

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Aspyn Katherine Marshall || Hunter
Als de zon dan eindelijk doorbreekt, en het duidelijk hoe warm het vandaag wordt zijn Aspyn en haar vader al lang op. Versterkt de zintuigen, was de uitleg van haar vader. Behalve na een lange nacht, dan mocht ze uitslapen. Aspyn zucht als ze - voor de vijfde keer deze ochtend - de pijlen uit de schietschijf haalt.
"Genoeg voor vandaag." zegt haar vader in zijn standaard, kille toon en loopt de veranda op. Ze stopt de pijlen terug in de daarvoor bestemde koker en pakt haar boog van het gras af.
Na een lange, warme douche kleedt Ash zich om in haar gewone kleding. Als ze eenmaal aan tafel zit, en aan haar ontbijt begint neemt haar vader ook plaats. " Het is vanavond volle maan." zegt hij nadat hij een hap heeft doorgeslikt. Zucht. Alsof Ash dat zelf al niet had gemerkt. Volle maan was belangrijk voor de hunters, het was een nacht waarop alle wolven gedwongen waren te voor schijn te komen. "Denk er maar eens aan-" zei hij, met een grootse grijns op zijn gezicht. "Wie wij Marshalls zijn, als je een pijl door het hart van een wolf gejaagd hebt." Aspyn huiverde, ze wist dat ze vanavond in ieder gavel beter haar best moest doen.
Na het ontbijt liep ze het huis uit, en gelijk viel er een last van haar schouders af.

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 14:59 ]

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

I Ayla Hope Savage – Wolf I

Met mijn ogen gesloten en mijn hoofd iets omhoog gericht liet ik het warme water van de douche over mijn lichaam heen glijden, in de hoop dat het de onrust in mijn lijf deed kalmeren. Hoewel het nog redelijk vroeg op de dag was, was ik al een paar uur wakker. Mijn spieren deden zeer en mijn botten leken soms een knak te maken die niet helemaal natuurlijk leek. Ik wist wat het betekende, zelfs een kalender hoefde me niet meer te vertellen wat voor dag het vandaag was. De voortekenen begonnen bij mij al vroeg op de dag, zoals altijd wanneer het vollemaan was diezelfde nacht, en ze deden mijn humeur er niet altijd even beter op maken. Ik werd nog knorriger dan dat ik normaal gesproken in de morgen was, en mijn prikkelbaarheid was erg hoog ingesteld.
Met een zucht draaide ik de kraan dicht, greep een handdoek buiten de douche deur vast en sloeg deze om me heen zodra ik eruit stapte. Vroeger had ik het vreselijk gevonden om dit soort nachten door te moeten gaan. Je kon er niks tegen doen, hoe graag ik destijds ook wilde dat het stopte – of dat de pijn die door mijn lichaam raasde minder werd – het gebeurde toch. Pijn deed het nog steeds, het was ook geen fijn gevoel als alle botten die je in lijf hebt zitten leken te breken en zo een ander skelet al schuivend en trekkend leken te vormen. Maar inmiddels had ik er mee leren omgaan en deed ik mijn best zoveel mogelijk te verbijten in de hoop dat het minder zou worden, dat werd het voor mijn gevoel echter niet. Hard wrijvend haalde ik een handdoek door mijn natte haren heen en maakte ze zo droog mogelijk als dat ik nodig vond. Bij het opkijken in de spiegel zag ik dat ze alle kanten in stonden, en gooide ik de handdoek over de rand van de douchecabine heen zodat het kon drogen. Vervolgens wreef ik met een nieuwe handdoek mijn lijf droog en hing deze naast de andere natte handdoek op. Voor de spiegel bleef ik stilletjes staan, staarde voor een paar tellen naar mijn eigen spiegelbeeld en slaakte vervolgens een diepe zucht. Met een borstel door mijn haren heen halende liep ik naar de slaapkamer toe. Daar waar ik voordat ik ging douchen een set schoon ondergoed, en een stapel kleren had klaar gelegd. De kleding die ik vanmorgen aan had gehad draaiden nu rondjes in de wasmachine omdat ze behoorlijk vuil waren geworden vanwege het rennen in de bossen.
Bij het voorbij lopen van mijn dressoir streek ik een keer licht over één van de vier foto's die er op stonden. Er naar kijken deed ik niet, het was een automatisme geworden die ik inmiddels blindelings kon uitvoeren, want dat zou mijn gevoel er nu niet veel beter op maken. Het was een foto van mij en Coop en ook al had grootmoeder meerdere malen aangedrongen dat ik de foto beter weg kon halen, deed ik het niet. Alles wat ik had gehad aan die tijd had ik al opgeborgen in een oude houten kist en bij haar op de grote zolder geplaatst zodat ik er niet aan herinnerd zou worden, maar dit kon ik niet weghalen. Ik moest één ding hebben uit die tijd zodat ik me ergens een beetje aan kon vasthouden wanneer het verdriet weer op leek te komen. Om die foto heen stonden nog drie anderen, een van mijn grootmoeder, een van mij en een paar roedel leden, en een van mij en Ro tijdens een middagje weg. Misschien een rare combinatie maar voor mij hoorde het allemaal zo bij elkaar, dat zou uiteindelijk ook de bedoeling zijn geweest als dingen anders waren gelopen. Mijn gezicht vertrok bij het aantrekken van mijn kleding en ik negeerde het zachte protesterende gevoel van mijn spieren, aangezien dit nog wel de hele dag kon duren. Vanavond zou het op haar ergste zijn tot dat het voorbij was. Dan leek alle pijn in een klap verdwenen en kon de nacht beginnen. Een hele tijd geleden had ik dat vreselijk gevonden en konden de tranen al bijna in mijn ogen springen bij het idee dat ik moest veranderen, of dat nu gedwongen of niet was. Nu vond ik het heerlijk omdat ik geaccepteerd had dat het een deel van me was; het wolvendeel – mijn deel. Ik was er mee geboren en wist ook niet beter als dat ik diep in me een dier had zitten wat regelmatig nog weleens naar boven wilde komen.
Onderweg naar de keuken pakte ik mijn short van de haak en stopte deze in de tas die op een van de krukken stond. Het was mijn werkshort ,aangezien ik over een uurtje al in het eetcafé verwacht werd omdat deze een van de weinige was die op zondag gewoon openging en ik meestal daar voor openingstijd nog een ontbijt nam, en ik was niet van plan met dat ding om mijn middel over de straten heen te lopen. Na een vlugge blik door mijn appartementje heen te hebben geworpen pakte ik mijn jas van de kapstok af, en mijn sleutel van de kleine side-table die er langs stond. Met een iets te luide knal liet ik vervolgens de deur achter me dicht vallen en draaide hem snel op slot, waarna ik me omdraaide om naar de lift te gaan. Bij het spitsen van mijn oren hoorde ik het zacht gevloek van mijn buurman, die het niet op prijs leek te stellen dat ik met zo'n lawaai vertrok, en het eentonige geluid van iemands wekker die afging. Een kleine glimlach gleed onbewust over mijn lippen heen terwijl ik de lift in stapte om op weg te gaan naar mijn werk.

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 15:10 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

( Mon topic )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Adam James Hemene || 26 || Wolf

De zonnestralen schenen nu echt goed tussen de bomen door, waardoor ze mijn blote bovenarmen verwarmen. Ik was al bijna weer thuis van mijn hardloopsessie door het bos, iets wat ik elke ochtend deed om natuurlijk mijn conditie op pijl te houden. Ik hoorde hoe de vogels vrolijke riedels floten en het bos eindelijk ontwaakt was. De takjes onder mijn voeten kraakten en ik rook de frissen Denneboom geur. In mijn vizier zag ik het oude houten huis al opdoemen en snel zette ik er nog even de pas erin. Ik liep de veranda op, misschien iets te snel, want voelde ik iets in mijn rug kraken. Ik boog naar voren toe en haalde diep adem, alsof daardoor de pijn minder zou worden. Zweet druppeltjes gleden over mijn gezicht heen. Na nog een keek gepuft te hebben ging ik weer recht opstaan en liep naar binnen naar de keuken. Daar hing aan de fotomuur de kalender. Ik keek op het ding en stootte een zucht uit. "Ja hoor, het is weer die tijd." Op de datum van vandaag stond een volle maan getekend. Mijn ogen gleden af naar de foto's. Er hingen hele oude en nieuwe. Het eerste wat ik zag op een van de foto's was een man in pak die trots een vrouw, gekleed in een prachtige witte jurk, naast zijn zijde had staan. Mijn vader en moeder. Het geluk straalde van de foto af, ze hadden een prachtige toekomst samen bedacht. Onder deze foto hing nog een oude foto van een grote groep mensen. Mijn vader en moeder stonden in het midden. Het was de oude pack. Er prikte iets in mijn oog maar ik negeerde het. Mijn blik ging naar rechts waar een nieuwere foto hing. Het was de pack, mijn pack. Vrolijk keek iedereen in de camera. "Ik zal er alles aan doen om jullie te beschermen." fluisterde ik zacht. Ik draaide me om en keek de keuken rond. Je zag gewoon dat de indeling door een vrouw was gedaan. Na mijn ouders hun overlijden had ik het huis en al hun geld geërfd, wat best wel veel was. Ik had nooit iets aan het huis durven of willen veranderen, mijn vader en moeder hadden het namelijk meet hun eigen handen gebouwd. Het wemelde er van de herinneringen, deze zou ik nooit willen vergeten. Zoals dat in de woonkamer de oude leunstoel van mijn vader stond die nog steeds naar een mix van zijn sigaren en aftershave rook. Aan de rechterkant van de bank waren de kussen nog zo ingedeukt zoals mijn moeder dat altijd fijn vond. Nooit ging ik op hun plaatsen zitten maar altijd op de linkerhelft van de bank. Nooit zou ik iets willen veranderen aan dit huis, hoe hol het ook klonk. Het waren de herinneringen die ik voor altijd zou koesteren. En nu ik Alfa was zouden meerdere mensen deze delen. Dit huis was niet alleen mijn onderdak maar ook dat van al mijn vrienden, van iedereen uit de pack. Ik liep de trap op naar boven om te gaan douchen. Het water zou me nog even goed wakker schudden.

Mavis komt zo

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH