Ik zit de laatste tijd echt in de knoopt met mezelf.
Niets kan me nog plezieren, ik voel me gewoon ... super, super slecht. Ik zou "depri" willen zeggen, maar ik weet dat mensen dat gaan opvatten als "depressief", al voel ik me niet depressief. Depri en depressief is iets anders, gezien ik bij lange na niet depressief ben en dat ook niet ga beweren. Echter, het is meer dan down zijn.
Ik voel me dus bij niets nog goed: Niets kan me nog blij maken. Niet toneel, niet voordracht, niet koor of AMC, niet schrijven, niet op Quizlet zitten, niet bij mensen zijn en niet alleen zijn. Dan krijg je er nog eens bij dat ik me bij het niet goed voelen, me niet goed voel. Alsof ik iemand iets schuldig ben.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik moet een heleboel dingen aankunnen en combineren, maar ik kan het niet. Ik heb mijn Latijn en mijn Wiskunde waarin ik suck, Frans waarin ik totaal slecht ben, mijn voordracht leerkracht die zei dat het een hel met ons was dit jaar, dat we nooit zoiets moois als anderen gekund zouden hebben, ... En dan heb je al mijn hobby's erbij gegooid. Voordracht, toneel, AMC, koor, Quizletten, bèta'en.
Ik doe alles zo, zo fantastisch graag, maar het wordt me allemaal te veel en ik sta op instorten. Ik heb al een mes tegen mijn arm gestaan en uiteindelijk toch beslist het niet te doen, maar ik weet niet hoe lang ik nog "sterk" ga kunnen blijven. Ik wil niets opgeven, maar ik heb gewoon geen idee wat ik dan wel moet doen ...
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried