Dit is geschreven voor een opdracht voor Nederlands. Het is nog niet af, maar ik ben er eerlijk gezegd wel al vrij tevreden mee.
Het was de opdracht een liefdesgedicht van minstens twaalf verzen te schrijven, waarvan twee van onszelf en tien samengesteld uit andere gedichten.
Like I said, het is nog niet af, maar ik post het toch lekker al (:
Het gras, gemaaid, ruikt nog steeds naar het eerste hooi
In 't stof van de wegen.
'Ik heb geen deur,' zegt de steen.
Ik kom niet meer thuis als het kind dat jij kent;
ik ben ineens een vreemde in de kou.
Soms lees ik je te snel,
lijkt het wel alsof ik je zelf geschreven heb.
Hoe ga ík open als een boek?
Ik wil mezelf eens lezen.
De strelende wind klinkt in mijn oren,
van jouw woorden,
die toch zo zoet bekoren.
Wanneer ik morgen doodga,
mag ik mee naar je bed aan zee,
in de diepte van de oceaan?
[ bericht aangepast op 31 jan 2014 - 21:10 ]
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
