En nu komt het heel lang zeurverhaal, sorry 
Toen ik naar de brugklas ging hadden we voor de vakantie al kennis gemaakt met elkaar op zo'n Kennismakingsavond (Ik weet niet of ze dat ook in België, doen maar waar ik woon doen alle scholen dat). Het was toen heel gezellig, de hele nieuwe brugklas was gekomen toen op één meisje na, een Turks meisje dat slechthorend was. Ze zou pas in het nieuwe jaar ons voor eerst ontmoeten.
De eerste twee dagen van het nieuwe jaar waren ook nog dagen waarin je elkaar leerde kennen en geen lessen had. Ik vond dat ik een gezellige klas had en was blij dat ik de goede school had gekozen. 's Nachts bedacht ik naast wie ik de volgende dag wel eens zou willen zitten, want onze mentor had gezegd dat je zoveel mogelijk moest afwisselen van de persoon waarnaast je zat.
De eerste les die ochtend ging ik als een van de laatsten binnen. Ik had mezelf beloofd dat ik naast de eerste persoon die nog naast niemand zat ging zitten. Helemaal aan het begin van de klas zat het slechthorende meisje en omdat ze nog naast niemand zat ging ik naast haar zitten. Ze was niet bepaald het populairste bleek gelijk de tweede les toen er wéér niemand naast haar ging zitten, dus ik besloot weer naast haar te gaan zitten. En de derde les was precies hetzelfde. En zo ging het de eerste weken maar door. We waren allebei verlegen (wat ik nu dus gelukkig niet meer ben 
) en we ontwikkelden een soort vriendschap.
Maar toen ging het mis. Een halfjaartje later moesten we samen voor Engels een verslag maken. Ik heb haar een paar keer gevraagd wat ze wilde maar ze reageerde steeds dat ze het niet wist. Ik besloot het verslag maar uit te stellen totdat ze een keertje naar me toe kwam en ze al wel ideeën had. Maar dat kwam maar niet en ik kon niet in mijn eentje een verslag gaan maken, dacht ik. Dus toen besloot ik maar niks te doen. De datum van inleveren moest ik naar de tandarts en omdat ik echt doodpanisch ben daarvoor vertellen mijn ouders het pas een ochtend ervoor dat ik er naar toe moest. En juist in dat uur dat we het verslag moesten inleveren. Mijn soort van vriendin moest er dus helemaal alleen voor opdraaien! Dat vond ik eigenlijk echt niet eerlijk, maar toen ik haar weer zag op school begon ze me te negeren (niet dat ze al veel zei tegen mij, maar ik werd dus een hoopje lucht). Het was toen in die tijd mijn enige vriendin op school. Ze ging weer bij haar oude schoolvrienden die ze dus blijkbaar had zitten en ik was niet welkom. Maar in de klas moest ik wel altijd zitten naast haar omdat we anders allebei alleen zaten.
Later dat jaar kwam werden we beiden vriendinnen met een ander meisje uit de klas dat door haar vriendengroepje waarin ze eerst zat een soort van 'verstoten' werd. Het andere meisje mocht ons graag en je weet hoe het dan gaat, je wordt een soort van trio-vriendengroep met één persoon in het midden. Dat vind ik helemaal niet leuk, ik wil met ze allebei vrienden zijn!
Het is niet alleen dat het slechthorende meisje vriendinnen is met het andere meisje, ze hangt er echt aan. Ze maakt een soort van gebruik van de behulpzaamheid van het andere meisje. Zo van: ik ben niet zelfstandig genoeg, dus jij doet maar alles voor me wat ik nog niet durf, kan of wil doen!
Ze is echt het stereotype 'meelifter' iemand die als het ware 'meelift' op het succes van anderen. Het is echt een verschrikking als je met haar projecten moet doen, om het bot te zeggen. Vorig jaar hebben we als groepje twee keer een project samen gedaan en een verslag en ze doet helemaal niks. Bij een zo'n project moesten we twaalf vragen beantwoorden in een verslagvorm, ieder moet dan dus vier vragen maken als je taken dus eerlijk verdeeld. We hadden afgesproken om dat dus te doen voor een bepaalde datum. Maar je kunt het begrijpen als iemand eens een vraag niet weet. Maar zij had niet eens de moeite gedaan om de vragen te maken. Toen besloten mijn vriendin en ik om haar naam er maar op te zetten en verder alles met z'n tweeën te maken.
Maar nu sinds dit jaar, de derde klas, is er een nieuwe meisje bijgekomen. Dus zijn we nu met z'n vieren. En vaak ik had dit jaar bij Scheikunde het ongeluk dat ik een verslag met haar moest maken. Dus wat deed ik? Ik maakte het verslag helemaal zelf zonder het er maar met één woord over te spreken. Misschien zou ze nu dan eens tevreden zijn over mij (omdat ze het mij waarschijnlijk verwijt dat we toen samen een 1 hebben gehaald). Ik/wij haalde(n) een 8.8 voor het verslag en ze leek nog steeds niet tevreden. Ik was nog steeds lucht voor haar.
Dus nu zou ik over drie weken een presentatie met haar moeten doen voor Frans, het vak wat mijn heiligdom is, mijn beste vak en ik wil minstens een 8 scoren. Ik kan geen presentatie in mijn eentje doen en omdat ik weet dat het niet goed zal gaan heb ik mijn mentor die dus ons ook Frans geeft ingeschakeld. Dit kan echt niet langer meer zo. Ze kan niet meeliften op een Frans-presentatie en ik wil niet dat het misgaat en dan we maar een 6 halen. Dus nu gaat onze mentor een gesprek met haar hebben. Ik wil heus geen wraak op haar nemen daarmee of haar veroordelen, ik wil alleen helpen, want volgend jaar in de bovenbouw, kan niemand ze nergens meer op meeliften. (Amen.)
Sorry voor mijn lange, saaie, misschien wat zeurderige 'levensverhaal' als het iemand boeit, maar ik moest het ergens ff kwijt.
Wanna roll with the wind, bringing distance to everything...
