Samenvatting:
Al mijn hele leven lang word ik buitengesloten, word ik niet geaccepteerd zoals ik ben. Ik ben anders dan anderen. Het is niet alleen dat ik anders gekleed ben en nauwelijks vrienden heb. Nee, er is nog iets anders. Ik heb een speciale gave, ik krijg namelijk visioenen. Ik denk dat de meeste mensen als ze dat zouden weten het wel cool zouden vinden. Nou, dat is het helemaal niet. Ik zie in die visioenen nooit geluk dat me zal overkomen. Ik zie alleen maar nare dingen. In deze wereld waarin ik leef lijkt er niemand mij te begrijpen. Het liefst houd ik dingen voor mezelf. Ik leef meer in mijn eigen wereldje. Mensen noemen mij stil en verlegen. Misschien is dat ook wel waar, maar ze hebben geen idee wat ik allemaal doormaak. Ik wil af van mijn visioenen. Dokters zeiden dat er wel een medicijn is voor mijn gave. Maar niet een medicijn dat je moet slikken of moet smeren over je huid. Nee, een speciaal soort medicijn. Het medicijn genaamd liefde. Iets wat ik nooit in mijn leven zal krijgen.
