Zeiktopic
Verliefd zijn. Ik haat het. Helemaal als je verliefd bent op je beste vriend. Hij weet het, en we hebben ook wel wat met elkaar gehad, maar hij zei al snel dat hij gewoon niet meer voelde dan gewoon vrienden zijn. Hij is er altijd voor me, luistert naar me, en hij praat met me. We weten dingen van elkaar die niemand anders van ons weet. Maar ik weet het dus ook meteen als hij verliefd is. En dan help ik hem. Als in koppelen enzo. En dat doet pijn. Want om de een of andere reden krijg ik hem maar niet uit mijn hoofd. Hoe graag ik ook wil. En als mijn hersenen dan ook nog eens door gaan geven van: 'Als je al niet goed genoeg bent in de ogen van je beste vriend, in welke ogen dan wel?' Ik weet wel dat het overdreven is, en dat ik me misschien niet zo moet aanstellen. Maar ik weet niet meer hoe. Ik bedoel, ik ben de prater van mijn vriendengroep. Bemiddel als er ruzie is. Troost mensen als ze verdriet hebben. Mensen geven om me, omdat ik ze help. Met ze praat. Maar niet om wie ik verder ben. Ik ben niet het spontane meisje. Of het knappe, waar iedereen voor valt. Nee. Ik kan praten en helpen. Meer niet. Jongens worden vrienden, geen vriendjes. And yeah. I'm kinda sick of it.
If you had the chance to change your faite, would you?