Waarschuwing; moet-mijn-ei-kwijt-topic. Je kan het ook een zeurtopic noemen.
Een tijdje geleden heb ik hier een topic aangemaakt over gymfobie. Ik raak de laatste tijd namelijk erg snel van streek tijdens gym en word dan misselijk, krijg huilneigingen en raak in paniek. Dat is natuurlijk al niet leuk, maar persoonlijk vond ik het vooral frustrerend dat ik niet wist waar het vandaan kwam. Zodra we aan de les beginnen lijkt het namelijk alsof ik spontaan lijd aan claustrofobie (wat ik normaal gesproken niet doe) en verder is het niet duidelijk wat het nou triggert. Althans, dat dacht ik, tot ik bij mezelf opmerkte dat ik altijd naar mijn voeten kijk als ik de trap op- en afloop, me aan de leuning vastklamp en expres met mijn tenen tegen de achterste randen van de traptreden schop om er maar voor te zorgen dat ik niet per ongeluk naar achteren kan vallen. Naar beneden gaat dat overigens precies hetzelfde, maar dan met mijn hak tegen de rand. Dat mijn tenen daarna pijn doen, maakt me op dat moment niets uit.
Zoals je waarschijnlijk van de titel al afgeleid hebt, heb ik verschrikkelijke last van iets wat ik zelf gelabeld heb als 'valangst'. Ik ben constant bang om te vallen, te struikelen of op een andere manier mezelf door een ongeluk pijn te doen. In mijn leven heb ik mezelf vaak genoeg op stomme manieren bezeerd; van mijn hoofd stoten tegen het keukenkastje tot van een stoeprand afvallen en daarbij bijna mijn pols breken. Ik zou zo een hele lijst maken met stomme dingen die ik in mijn leven heb gedaan, maar dan zou dit topic wel erg lang worden. :W
Het komt er in ieder geval op neer dat ik mezelf totaal niet meer vertrouw. Mentaal wel, maar fysiek absoluut niet meer. Laatst gingen we trefbal spelen tijdens gymles met vier banken in het midden en als je dan af was, moest je in het vierkant staan en vanaf daar een vrij iemand afgooien om er weer in te mogen. Al mijn klasgenootjes waren helemaal gefocust op hoe ze de rest van de klas in dat vierkant konden krijgen, maar om heel eerlijk te zijn was ik daar helemaal niet mee bezig. Mijn gedachten hadden het veel te druk met op hoeveel manieren ik over die bankjes kon struikelen. Zou ik bijvoorbeeld tijdens het langsrennen mijn scheen tegen de punt stoten, of zou ik er overheen proberen te springen en dan vast blijven haken, zodat ik voorover zou vallen en mijn neus en voortanden zou breken op de tegenoverstaande bank? Ik zou er zo een boek over kunnen schrijven; '1001 manieren om jezelf te verwonden/af te maken tijdens één gymles'.
Maar goed, ik heb mijn gymleraar dus gemaild of ik even met hem daarover kan praten, aangezien hij nauwelijks op school te vinden is en ik zijn telefoonnummer ook niet heb om er zo met hem over te kunnen praten. Hij is geen psycholoog of een magiër die zomaar al mijn irrationele angsten weg kan toveren, maar het leek me maar het beste om het er met hem over te hebben, aangezien ik er meestal het meest last van heb tijdens zijn les. Dat is echter niet het enige moment waarop het me dwarszit, want door het winterse weer voel ik mijn knieën steeds vaker knikken als ik weer naar buiten moet. Fietsen door de sneeuw vind ik namelijk doodeng, laat staan als het van die bevroren, spiegelgladde sneeuw is geworden aan het einde van de dag. Bovendien zal na de vakantie het ijs waarschijnlijk weer dik genoeg zijn om te gaan schaatsen, en anders zullen we dat wel op kunstijs gaan doen - waar ik ook doodziek van word als ik eraan denk, aangezien ik niet eens met normale schoenen aan op ijs durf te schaatsen. Als ik al bijna paniekaanvallen krijg tijdens een simpele judoles tijdens gym, wil ik niet eens weten hoe ik zal reageren als ik eenmaal in de kleedkamer van zo'n kunstijsbaan sta.
Mijn leraar heeft echter nog niet geantwoord, dus zet ik het nu even hier neer. Het zit me namelijk echt dwars en ik merk bij mezelf dat ik er slecht tegen kan om er zo lang mee rond te lopen zonder dat er iets verandert. Nu zal dit natuurlijk ook niet veel veranderen, maar misschien dat ik het hierdoor wel even wat rust kan geven. Ik lig er namelijk 's nachts nog wakker van en het lukt me nu zelfs niet meer om te schrijven, wat ik wel heel graag doe ter ontspanning.
Pfoeh, (naar mijn weten) mijn eerste zeurtopic ooit. Wat een lap tekst. Als je tot hier doorgelezen hebt, verdien je toch wel een koekje. 
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.
. Ik had maandag bij gym trefbal, maar je kon niet afraken. We moesten onze pionnen beschermen tegen de ballen en 2 afgooien van de andere partij. Iedereen gooide er hard , snel en ik stond daar maar. Ik werd zo bang dat ik in huilen uitbarstte.
Ik heb echt geen idee hoe je zoiets moet aanpakken, want angst voor pijn is iets waar ik dus absoluut geen ervaring mee heb.
Frodo