- zeiktopic-
Of zo voel ik me in ieder geval toch. Want mijn moeder is aan het wenen en ik doe er niks aan. Ik ben er een soort van immuun tegen geworden. Elke keer als ze haar zin niet krijgt en ik niets voor haar wil doen, begint ze gewoon te janken zodat ik het toch doe. En ik kan er niet meer tegen.
Ik en mijn moeder, tussen ons zal het nooit klikken. Zij houdt van orde en ik ben nu eenmaal een rommel maker, terwijl ik het niet eens als rommel zie. Wat zei een varkensstal noemt is voor mij nog redelijk opgeruimd.
Deze middag hadden we al weer ruzie over het vest dat ik aan had. Ik mocht er van haar niet mee aan tafel, omdat ze vindt dat het een jas is. Maar het is helemaal geen jas. Dus had ik hem uitgedaan, gedaan met eten. Deed ik hem weer aan. Ondertussen moest ik van haar nog de badkamer opruimen en de spiegels poetsen. Goed, ik dat gedaan. Ik weer naar beneden. Zat ik een uurtje achter de computer. Komt ze schreeuwend binnen dat ze al drie keer geroepen had en ik niet reageerde. Maar ik had het gewoon helemaal niet gehoord. Daarna doe ik wat ze zeg. Komt ze een kwartier later jankend de kamer binnen dat ze weer drie keer had moeten schreeuwen - weer niet gehoord... - zeggen dat ik haar altijd negeer als ze roept, dat ze dood op is en dat ik nooit wil helpen.
Ik weet ook dat ik niet de gemakkelijkste ben om mee samen te leven. En dat ik alleen dingen doe als het echt nodig is. Zoals opruimen als het echt te erg wordt.
Ze doet altijd alsof ik nooit iets doe, terwijl ik ook de hele dag naar school moet en moet leren en moet huiswerk maken. En tijdens de vakanties is ze nog erger, omdat ik dan lekker vakantie houdt en zij wil kuisen. Dus ik help. Als we klaar zijn blijft ze me maar roepen om weer een of ander onbenullig klusje te laten doen zoals een kussen oprapen of een deken op te plooien.
En de situatie is er niet erg op gebeterd nu mijn zus in Brussel op kot zit. Ze was de soort van vrede bewaarder tussen ons. Ik snap best dat ze het erg vindt dat haar dochter weg is, dat ze volwassen wordt en haar los moet laten. Maar reageer dat dan niet op mij af.
We hebben bijna elke dag ruzie en als ik haar dan begin te antwoorden omdat ik er niet tegen kan, dan eindigt het meestal met zij die mij slaat en ik die boos en jankend de kamer uit ren omdat ik er niet meer tegen kan.
En zo gaat dat elke dag weer door... Ik kan er gewoon niet meer tegen.
"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov
Sinds ze ziek is geweest, gaat het eigenlijk veel beter. Echt vreemd, ze wordt gewoon bijna niet meer boos.
