Bebladerde takken sloegen tegen haar gezicht. Haar hart bonsde in haar keel en ze haalde oppervlakkig adem. Door het duister kon ze amper zien waar ze heen ging, maar zelfs blindelings kon ze de weg nog vinden. Zo stil mogelijk dook ze tussen de struiken en sloeg haar hand voor haar mond. De gehaaste passen die achter haar klonken kwamen dichterbij, langs haar, en stierven na wat een eeuwigheid leek weg in de verte.
Ik ben bijna thuis, thuis is veilig. Ik ben bijna thuis, thuis is veilig. Ik en bijna thuis... herhaalde ze keer op keer in haar hoofd. Trillerig werkte ze zichzelf overeind en deed aarzelend een paar stappen. Toen ze niets hoorde liep ze verder naar het hek dat haar scheidde van haar huis. Ze klemde haar vingers om de bovenste rand, zorgvuldig de scherpe punten ontwijkend. Moeizaam hees ze zichzelf omhoog en net toen ze haar voeten optrok hoorde ze hout knappen.
Een ijzingwekkende gil sneed door de lucht en Tristan schoot overeind. Hij stootte zijn hoofd hard tegen de boekenplank boven zijn bed en vloekte.
Il est toujours l'heure de ne rien faire
