Hee iedereen.
Ik wou graag een verhaal beginnen gebaseerd op games.
Bijvoorbeeld een in het thema van Shadows of the damned of juist Assassin's creed of misschien Zelda. 
Pb me alsjeblieft als je interesse hebt
xx
Isa
Oja omdat ik hier best nieuw ben... zal ik wel een stukje schrijven.
Oja, de ene keer schrijf ik in hij/zij perspectief en de ander keer in het ik-perspectief, het maakt mij dus niet uit en dus wat jij fijner vind
Ik liep voorzichtig de trap af, de hal door en zo snel mogelijk weer naar de deur. Ik wou zo graag naar buiten en ik mocht overdag van mijn ouders niet naar buiten. Ik opende de deur zachtjes, maar toch hoorde ik een wat gekraak en gepiep. Ik bleef doodstil staan. Als er nu iemand zou komen dan was ik dood. Toen ik merkte dat er niemand was en er een grotere kans was dat ze mijn hart hoorde kloppen, glipte ik naar buiten. Ik voelde de koude stenen onder mijn voeten en snoof de nachtlucht op. Ik liep snel naar het gras, wat nat was van de dauw en mijn voeten nat maakte, om vervolgens naar het bos door te rennen. Ik had mijn donkerblonde, beetje krullende haar, snel gevlochten en over mijn schouder gehangen. Nu liep ik door het bos, op mijn blote voeten, over het zachte mos. Er was niks heerlijkers te bedenken dan het zachte mos onder je voeten. Ik voelde me heerlijk vrij en sprong even wat rond om me vervolgens in te houden om niet te gaan gillen van plezier. Opeens zag ik in de verte lichten en dook ik naar de grond. Wie had me gevolgd? Wie had me gezien? O dit werd mijn dood. Ik was toch nieuwsgierig genoeg om mijn hoofd op te heffen en naar een gevallen boomstam te kruipen en daar voorzichtig overheen te kijken. Ik legde mijn handen op de schors van de boom en kneep mijn ogen tot spleetjes om een figuur te herkennen. Ik kende 'het' niet. Ik was toch nieuwsgierig en kroop naar een andere boom die wel overeind stond en ik klom er voorzichtig in. Ik ging op de uiterste tak zitten die ongeveer midden over het pad hing en wachte totdat de vreemde dichterbij kwam. Klaar om te springen en hem op de grond te drukken wachte ik af. Hij kwam rustig dichterbij en de adrenaline pompte door mijn lichaam. Hij was sneller dan ik had gedacht bij de boom, maar ik sprong toch. Ik raakte hem goed en hij viel op de grond. Ik pakte zijn polsen en drukte die op de grond 'Wie ben je en wat doe je hier' siste ik. Toen 'het' wat een jongen bleek te zijn me aankeek bleef ik even in zijn ogen staren. 'Uhm nou, ik loop hier gewoon door het bos' zei hij, nog een beetje geschrokken. Ik grijnsde maar kon mijn blik niet van zijn ogen afwenden. Het licht van de maan wat door het bladerendak scheen verlichte nu zijn gezicht en ik verbaasde me over de schittering van zijn mosgroene ogen. Waar was ik mee bezig... Ik kroop snel van hem af en stond op 'Het spijt me' zei ik snel en ik rende terug naar het kasteel waar ik woonde. De volgende paar dagen kon ik zijn ogen niet uit mijn hoofd krijgen. De kleur en de schittering waren prachtig geweest.
