Ik las het topic van Britsanity en toen heb ik het onderstaande geschreven. Ik heb het niet geschreven om medelijden te krijgen, ik heb het alleen geschreven omdat ik het even kwijt moest en het toen op papier heb gezet. Als je een rot opmerking wil maken, ga gerust je gang maar weet dat als deze tegen mij gericht is, ik er geen moer om geef.
En als het verkeerd staat sorry vooral voor de moderators
Ik doe alsof, alsof wat er gebeurt is niet erg is. Dat wat ik heb mee gemaakt niet erg is. Iets wat ik mezelf graag wijs maak, wat heb ik nou allemaal mee gemaakt? Zo erg is dat toch helemaal niet? Maar het doet meer met me dan ik wil toegeven. Ik wil niet toe geven dat sinds mijn zesde mijn leven op zijn kop staat en stond. Dat het ideale plaatje waar ik zoveel waarde hechtte, eigenlijk niet bestond en dat eigenlijk een vreemde voor me dat plaatje verstoorde. Ik dacht in al mijn kinderlijke onschuld dat hij loog maar zelfs toen al had ik me gerealiseerd dat wat hij zei eigenlijk waar kon zijn. Maar toch wil ik dat mijn moeder gelijk had toen ze zei dat ik een fijne jeugd heb, ik wou dat ik kon zeggen dat het waar is, dat ik keihard kan schreeuwen ja, je hebt gelijk maar helaas is het tegendeel waar. Tot mijn verdriet kan ik mijn moeder geen gelijk geven omdat iedere keer als het goed gaat, de volgende tegenslag komt. Soms vraag ik me af wat ik heb misdaan om dit door te moeten maken, waarom ik zoveel pijn moet lijden en de laatste twee jaar mijn familie ook. Waarom heb ik twee mensen moeten zien dood gaan waarvan ik dacht dat ze minstens honderd zou worden. Ze hebben er zelf voor gekozen maar toch, als ze dat niet hadden gedaan dan was hun hart vanzelf opgehouden.
Ik wil niet toe geven dat ik al bijna een jaar niks voel, dat ik zelfs toen ik het verschrikkelijke nieuws hoorde eigenlijk niet kon huilen. Want ik wilde zo graag huilen, maar ik kon het niet. Ik kon dat symbool, dat voor mij pijn betekent niet laten zien. Soms wilde ik schreeuwen, kwaad worden en huilen tegelijkertijd. In plaats daarvan zette ik mijn masker op en deed alsof alles goed ging. Alsof ik van binnen niet dood nog steeds dood ben. Dat ik eigenlijk geen gevoel meer heb en alleen op sommige dagen echte vrolijkheid kan mee maken die niet al te lang duurt. Een voordeel van die ongevoeligheid is dat ik meestal de pijn ook niet voel, de pijn in mijn hart waar ik niet aan wil denken. Ik stop de nare gedachten weg en doe alleen maar leuke dingen zolang als ik dat kan.
Het vreet me op van binnen dat mijn hoofd en hart in stilte nog steeds na al die jaren dezelfde discussie voeren. Mijn hoofd heeft me de vorige keer min of meer gered, dus ben ik geneigd daar naar te luisteren. Mijn hart had me bijna zover samen met de hulp van iemand van buiten af om hem te vergeven en hem nog een kans te geven. Toen degene verdween, krijg mijn hoofd weer de overhand. Ik wil dat hij van me houdt op een manier die ik kan begrijpen, ik wil niet dat hij doet alsof hij perfect is tegen over de buitenwereld en bij mij alles behalve perfect. Hij maakte fouten die ik kan hem misschien nooit kan vergeven maar mijn hart wil het hem zo graag vergeven. Was het te veel gevraagd om te vragen om zijn liefde en respect? Ik ben niet perfect, ook al moest ik dat voor hem zijn.
[ bericht aangepast op 30 jan 2012 - 19:37 ]
Physics is awesome
