Ik zal het even uitleggen. Mijn moeder heeft een halfjaar geleden een ongeluk gehad. Geen heftige: ze reed tegen een fietspaaltje op, toen ze even niet oplette, en viel van haar fiets. Ze had niets meer dan een paar aardig blauwe plekken, een dikke enkel en een hechting in haar voet. Op dat moment zat ik op schoolkamp, dus dat was een enorme verassing toen ik thuiskwam, maar het had erger gekund: ze leefde nog, had niets gebroken, ze moest alleen erg veel rust nemen, en eigenlijk gewoon blijven zitten. En dat was een enorme fout.
Door het gebrek aan beweging en het stilliggen kreeg ze een Thrombosebeen kreeg. Dat is een stolsel in je bloed, en als dat losschiet en je hart/longen in schiet, ben je dood. Levensgevaarlijk dus. Daarnaast kreeg ze ook nog een longembolie (google het maar even).
Maar goed, ze genas en moest gewoon aan de bloedverdunners. Maar nu voelt ze zich weer beroerd, dezelfde voortekenen, dezelfde dingen, weer opnieuw...
Okay, het is misschien heel vaag, maar ik ben superbang dat ze weer een aanval krijgt (ze had toen een collapse of een BDE gehad *bijna-dood-ervaring* ), en ik was haar dus bijna kwijt. We hebben de huisartsenpost gebeld, en een collega (dat er even een andere volwassene bij was, die ik ook ken) en nu zitten ze beneden, haar te onderzoeken. Ik ben naar boven gegaan, want het werd me allemaal even teveel...
Om een lang verhaal kort te maken, ik ben superbang dat mijn moeder het dit keer niet overleeft. En ik zou héél graag afleiding willen (maakt niet uit hoe, leuke plaatjes, grappige verhaaltjes, I don't care) maar ik moet nu echt even aan iets anders denken. Sorry voor het zeiktopic.
[ topic verplaatst door een moderator ]
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.
