Hey, ik zou je best willen helpen:) Ik vind het personage waar het om gaat een leuk iemand om uit te schrijven. Zoals je miss ziet als je op mn profiel kijkt heb ik nog nooit een verhaal gezet op Q, maar ik schrijf wel veel voor mezelf. Ik zou graag mee willen helpen, want dan kan ik zegmaar ook wat ervaring opdoen voor als ik zelf hier op Q een verhaal online zet.
-Hoevaak ben je online?
Ik ben eigenlijk wel elke dag online. Alleen als het echt niet anders kan, omdat ik weg ben, kan ik wel eens een dagje niet online zijn, maar dan zet ik dat altijd in mn gb neer.
-In welke tijd schrijf jij?
Ik schrijf altijd in de tegenwoordige tijd. Tenzij ik een flashback schrijf natuurlijk.
-Is het goed dat ik 4 dagen op voorhand laat weten dat je een hoofdstuk moet schrijven?
Dat zou ik goed vinden, maar t liefst ook sws niet later.
- Kort stukje tekst schrijven:
Dit is een stukje vanuit een sienceficion verhaal van mij.
Peter loopt om zijn bureau heen. Als een roofdier loopt hij langzaam op mij af. Mijn ogen kunnen zich niet afhouden van het mes dat hij in zijn hand heeft. 'Geef me nog 1 kans Peter, alsjeblieft,' smeek ik.
'Nee, Faiya, ik ben jou spuugzat. Altijd maar die teleurstellingen, je doet niet eens je best. Als het aan mij ligt, ontneem ik je het recht om later te mogen heersen. Je kunt helemaal niets. Zelfs de Zieken zijn nog beter dan jou.'
Om zijn woorden kracht bij te zetten, geeft hij me een trap in mijn buik. Ik beland voor hem op mijn kont en ik ben weerloos wanneer zijn mes naar beneden scheert. Ik kijk hem aan in zijn ogen, maar zie geen spijt, zelfs geen enkele vorm van medelijden, wanneer hij zijn mes vlak onder mijn linkerborst zet. Hij haalt mij hele linker zij open en ik gil het uit van de pijn.
Ik weet niet hoe snel ik weg moet zien te kruipen. Ik rol op mijn buik en trek me langzaam vooruit. Tevergeefs, want plotseling voel ik een stekende pijn in mijn rug. En nog één, en nog één, nog één. Ik gil zo hard als ik kan, maar niemand kan mij horen.
Langzaam voel ik me duizelig worden. Ik kan me niet herinneren hoevaak Peter me gesneden heeft of wanneer hij overging op het slaan. Ik zeef tussen het bewustzijn en bewusteloosheid in. De pijn voel ik nog steeds. Ik voel me zo verschikkelijk moe.
Ineens houdt Peter op. Ik lig op de grond, als een wrak. Mijn stem ben ik kwijt. Ik probeer me om te draaien naar Peter, want ik was enigzins gewend geworden aan de dreunende klappen op mijn rug. Een steek die ik voel weerhoud me echter om mij om te draaien.
Voetstappen lopen weg, lijken te aarzelen en komen vervolgens toch weer naar me toe. Dan zie ik ineens twee benen voor me, de benen van Peter.
'Ga,' is alles wat hij zegt.
Ik probeer op mijn benen te gaan staan, maar zak er telkens weer doorheen. Ik heb geen energie meer en blijf uiteindelijk maar liggen.
'Ziek kind,' scheld Peter, 'Ik help je wel.'
Twee armen voel ik plots om mij heel. Peter duwt mij ruw tegen zich aan. Er ontsnapt een schreeuw uit mijn mond, of iets wat erop moet lijken, want mijn stem ben ik kwijt.
Peter opent de deur, gooit me zonder pardon neer en doet daarna de deur dicht. Ik blijf liggen. Alles aan mijn lichaam doet pijn. Ik wil niet weten hoe ik eruit zie.
Mijn ogen vallen dicht. Misschien heeft Peter gelijk. Ik ben helemaal niet Perfect, ik ben een ramp. Het zal vast beter zijn als ik nu dood zou gaan hier. Er komt een kleine glimlach op mijn gezicht, wanneer ik me bedenk dat ik dadelijk misschien dood ben. Dan ben ik eindelijk verlost van de pijn.
Steeds verder zak ik weg. Ergens in de verte hoor ik ineens mijn naam, maar wat maakt het uit, ik wil doodgaan, hier en nu. Voetstappen komen naar mij toe.
'Mevrouw Ravan, leeft u nog?' Een bezorgde stem hoor ik verweg.
'Pijn...' Meer komt er niet uit, mijn stem kraakt. Ik wil slapen, voor altijd.
'Ik zal u helpen mevrouw, maakt u zich geen zorgen, het komt wel goed.' De voetstappen gaan weer weg. En met dat meneer Voetstap weg is, verlies ik ook mijn bij bewustzijn.
I hope you like it.
[ bericht aangepast op 20 okt 2011 - 19:37 ]
"Your life. Your choice. Think about what you want."
