Zijn manier van praten en zijn manier van doen bracht een pijnlijke herinnering op die ik lang, heel lang geleden heb verdrongen. Het voelde alsof al mijn littekens langzaam werden open getrokken, iedere keer dat zijn blik op me rustte. Geïntrigeerd volgde hij alle stappen die ik zette, en alle woorden die er over mijn lippen naar buiten vloeide. Niet wetend dat hij me pijn deed zonder ook maar een vinger uit te strekken. Het is niet zo zeer dat ik een kreng ben of dergelijke. Ik kan het gewoon niet over mijn hart krijgen om hem aan te kijken, om met hem te praten. Hoe graag ik dat misschien ook zou willen, het is onmogelijk. Het is onbegonnen werk, hij is identiek aan mijn verleden. Hij lijkt wel een geest uit het verleden die me komt kwellen, hoewel ik geen enkele keus heb gehad..
Klik hier voor het verhaal.
I'll lick the poison from right off your kiss