Mijn moeder roept me dus keihard. Maar omdat er amper stem uit me komt, kan ik dus niet antwoorden. Maar dan loop ik dus naar haar toe, roept ze terwijl ik onderweg ben nog eens. Ben ik bij haar, 'Ja, waarom verstuurt die telefoon geen sms-je?', roept ze. Ja, hoe moet ik dat nou weten. Die telefoon is dus van mij geweest, maar dat is nu dus ook een kut-telefoon. Maar in die steekt een kaartje wat ze toen heeft gekregen. En die wat ze altijd gebruikt steekt haar gewone kaartje. Nu antwoord ik dus gewoon dat ik het niet weet, word ze boos. 'Ja, het is altijd hetzelfde met jou. Ik moet dringend een sms-je versturen en dan geeft ie aan dat het niet gaat. Haal die kaart eruit!', roept ze dus kwaad. Dus ik haal die kaart eruit. Roept ze meteen dat ik die kaart moet geven. Nou, zo snel gaat dat niet. Dus ik geef die kaart dan als ik hem eruit heb zegt ze nog niet een dankje ofzo. Noppes nada. Dus ik loop weer terug na mijn kamer, roept ze me even later weer. Dus ik loop naar haar toe, roept ze me weer. Maar ik kan niet antwoorden als ik amper stem heb. 'Ja telefoon', zegt ze op een hele botte manier. 'Kom die dan brengen', zeg ik gewoon begint ze gewoon weer te schelden. Dat ze eens achter die computer van haar vandaan komt! Ze zit de hele dag achter haar computer. Ze zou niet met mij en me broertje tv kijken, nee alleen maar haar computer die telt.
Sorry voor dit verhaal, maar soms word ik gewoon gek van haar. Net zat ik gewoon te janken omdat ik er niet meer tegen kan. Altijd hetzelfde. Praten helpt niet met haar, want het blijft hetzelfde. En aangezien me vader is gestorven, heb ik daar ook niks aan.
