Ik zit al redelijk lang met een idee in mijn hoofd en ik wil het graag uitwerken maar ik weet niet of het nog gelezen gaat worden.
Ja het is dus een Tokio Hotel verhaal, maar trek je daar maar even neits van aan nu.
Dit is wat ik had als proloog.
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik de laatste jaren geleefd had, dat ik alles ervan genomen had, maar nee dat had ik niet.
Je kon mijn leven als een raceparcours zien, een heel varieërend raceparcours wel te verstaan. Als eerste kwam er een kale vlakte, een eindeloze woestijn leek het wel. Maar dan komen de bochten en de bergen, met hoge toppen en diepe dalen, en niet te vergeten prachtige begroeiing langs de weg, iets wat ervoor zorgt dat het een fijne race is. Dit is het moment waarop je de turboknop induwt. Pakken wat je pakken kan, en niet achterom kijken, maar toch stiekem hopen dat die finish nog lang niet komt.
Ik weet nog niet precies wat ik ermee ga doen, maar ik dacht aan iets van verboden liefde ofzo :'D En niet zeuren om de originaliteit, geef mij maar eens een origineel Tokio Hotel verhaal dat niet geschreven is in 2006.
dus, doen of niet doen?
Rainbows on my staircase ~
Ik was aan het wachten tot je online kwam 