Een stukje van mijn nieuwe SA (:
Wat vinden jullie? Hij is dus nog niet af he
De Architect
Zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd, terwjil ik mijn potlood met vlugge bewegingen over het papier haalde. Bijna was het af, mijn ontwerp. En het was niet zomaar een ontwerp. In niks leek het op de talloze strand- en zomerhuisjes, landhuizen, boerderijen die de creatieve kant van mijn brein eerder had weten te produceren. Nee, het was het Huis van de Liefde. Met het puntje van mijn tong uit mijn mond van inspanning trok ik een laatste, horizontale lijn dwars door het midden van het huis heen. Zo. Nu had het huis twee kanten. De linkerkant was die van het Gebroken Hart. De rechterkant die van Ware Liefde. Beide kanten had ik opgedeeld in kamers. Zo bestond de linkerkant van het huis uit 3 kleine, bedompte ruimtes. In mijn gedachten had ik de muren pikzwart geverfd. De eerste kamer was die van de Tranen. Die zou als een opslagplaats dienen; overstroomde de kamer, dan was je enige vluchtweg nog die naar de tweede kamer. Dat wil zeggen, die van de Helderheid. De kamer van de Helderheid was licht. In feite viel er zoveel licht door de ramen, dat het niet moeilijk moest zijn de weg naar de derde kamer te vinden: de kamer van het Doorgaan. De kamer van het Doorgaan kon je eigenlijk geen kamer noemen. Het was meer een soort klein gangetje, dat leidde naar één van de twee uitgangen van het huis. Stond je eenmaal buiten, dan was je vrij. Vrij om te gaan en staan waar je wilde, tot de kou buiten je als een magneet vanzelf weer naar binnen trok. De rechterkant van het huis was kleiner, en bestond uit slechts 2 kamers. De kamer van de Lust, en daarachter, een kamer waarin ik een dikke deur had getekend. Er zat een groot, ijzeren slot op. Hoe de binnenkant eruit zag, wist ik zelf nog niet. Simpelweg, omdat ik de kamer nooit betreden had. Het was de kamer van het Hart. Pure Liefde. Peinzend bekeek ik mijn ontwerp nog eens goed. Het zag er vreemd uit, die ene, lege kamer. Mijn hand gleed naar de gum op de hoek van het eikenhouten tekentafeltje. Ik bracht hem naar het papier, en aarzelde. Ik kon de kamer van het Hart uitgummen. Het zou praktischer zijn. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik besefte dat het mijn ontwerp onrealistisch zou maken. Ik wierp er nog een vluchtige blik op, en greep toen in een opwelling naar mijn potlood om een kleine verandering aan te brengen. Vlak voor de kamer van het Hart trok ik enkele strakke, dikke lijnen. Samen vormden ze de Trap van het Geloven. Wilde je de kamer van het Hart betreden, moest je eerst de Trap beklimmen. Omdat alleen geloven niet genoeg was, liet ik de deur met het sleutelgat zoals hij was. Vastberaden was ik. Vastberaden, om ooit de sleutel te vinden zodat ik, op een dag, mijn ontwerp zou kunnen afmaken.
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
