Ik had het met mijn vrienden over mijn oma die op 4 mei 2011 is gestorven (dodenherdenking, typisch omdat zij één van de oorlogsslachtoffers was, ze heeft in een Jappenkamp gezeten). Ik vertelde haar dat de hele crematie op dvd staat, dat kan tegenwoordig blijkbaar. Dat is erg handig, want nu kon mijn familie uit Amerika het toch ook bekijken. Mijn vriendin vroeg of het niet moeilijk was om te kijken en ik moet eerlijk toegeven dat ik het ook nog niet heb gezien. Wel moest ik denk aan mijn vader, mijn oma was zijn moeder. Mama stelde voor om de dvd te kijken en mijn vader (die nooit emoties toont en een pijngrens heeft die tot aan de hemel reikt) durfde eerst niet, uiteindelijk deed hij het toch. Hij en mama zaten hand in hand op de bank en toen moest 'ie huilen. Mijn vader en ik hebben geen geweldig of sterke band, maar toen brak mijn hart. 
En nu mis ik mijn oma weer enorm, pft, ik kan het nog steeds niet bevatten. Zij was echt de sterkste van de hele familie. Ik vind het echt niet (meer) leuk. Daar gaat mijn goede humeur van vandaag.(no_chears)
everything, in time
