Story: The two men behind the door.

Proloog.

Vrijdag de dertiende, vandaag is het precies 2 jaar geleden dat Anne haar broer verloor. Het was een gruwelijke gebeurtenis. Het gebeurde op 13/02/96'.
Langzaam liep Peter de trap op, gekraak en geruis onderbroken zijn ademhaling even. Hij keek om zich heen en knipte het licht aan. Opeens was het geluid weg. Hij nam zich voor dat het verbeelding was, maar ergens wist hij dat er iets niet helemaal klopte. Hij liep naar de badkamer en sloot gelijk de deur. Poetste zijn tanden en liep de deur weer uit. Ook dit keer deed hij hem goed dicht. Waarom wist hij zelf ook niet goed. Voorzorgsmaatregelen? Ach, het kon toch geen kwaad niet waar? Daarna ging hij zijn slaapkamer binnen, deed de ramen en gordijnen dicht. Hij deed het licht aan en zijn kleding uit. Ging in bed liggen, denkend aan wat het geluid veroorzaakt zou kunnen hebben. De trap was krakend doordat de treden èèn voor èèn niet helemaal jong meer waren. Maar dat geruis? Daar kon Peter geen verklaring voor verzinnen. Alhoewel het de wind had kunnen zijn. Ja, dacht Peter. Laat ik het daar maar bij laten. Hij knipte het licht uit en viel langzaam in slaap.

Om 2 uur 's nachts werd Peter wakker van een krijsend geluid. Hij deed geen licht aan, zijn ouders zou hij wakker gemaakt hebben. Hij keek om zich heen in de hoop dat hij vergeten was de ramen dicht te doen. En dat er wind langs de ramen een krijsend geluid maakten. Maar tevergeefs, hij was niet vergeten de ramen dicht te doen. Hij ging op zijn zij liggen kijkend naar de deuropening. Hij schrok. De deur stond wagenwijd open. Die had hij toch zeker weten dicht gedaan? Nadat hij dat gedacht had zag hij 2 schimmen van de bovenste trap komen dat naar de zolder gaat. Hij wreef in zijn ogen in de hoop dat het een verbeelding of nachtmerrie was. Maar nee, de schimmen werden steeds duidelijker. Hij zag dat het 2 mannelijke figuren waren. Ze kwamen zijn kamer binnen en probeerden hem aan te raken. Snel draaide Peter zich om op zijn zij naar de muur. In de hoop dat de schimmen weg zouden gaan.

Peter viel in slaap en werd wakker om 4 uur. “Peter” werd er gefluisterd. Peter draaide zich een keer om en sliep verder. “Peter” werd er harder gefluisterd. Peter werd wakker en keek direct in de vreselijke ogen van een schimmen. Hun ogen waren zwart, maar toch wist hij dat ze naar hem keken. “Peter” fluisterden de schimmen. “Peter” werd er nogmaals gefluisterd. Peters hart begon ongelooflijk hard te kloppen. Schijnbaar hadden ze dat in de gaten, want ineens voelde Peter een ijskoude hand om zijn hals. Hij probeerde los te komen maar tevergeefs. Om 8 uur maakte Anne Peter wakker. Althans dat hoopte ze. Maar in plaats daarvan begon ze te gillen en was peter dood.