Story: I wish someone could understand me

Heel lang gelden al heb ik geaccepteerd dat ik anders ben. Zelfs als kleuter had ik al niet veel vriendinnetjes. Ik wou geen taartjes bakken in de zandbak, of vadertje en moedertje spelen. Ik wou altijd in de grote bomen op ons schoolplein klimmen, maar de juffen haalden me er altijd weer uit. In groep 6 wilde ik nog steeds niet meedoen met de spelletjes van de anderen. Alleen tikkertje en verstoppertje deed ik wel eens mee, omdat het moest van de juf of mijn moeder. Maar ook daar stopte ik snel mee, want met tikkertje was ik de snelste, en mijn klasgenootjes vonden het algauw niet eerlijk meer. Met verstoppertje hetzelfde verhaal, ze vonden me nooit. Ik was en ben erg klein voor mijn leeftijd, dus ik kon op plekken komen waar mijn leeftijdsgenootjes alleen maar van konden dromen. Ja, dat deed je in die tijd nog, dromen over perfecte verstop plekjes. Algauw werd ik behoorlijk buitengesloten, al zat ik daar zelf niet echt mee. Ik mocht niet meer meedoen, ze wilden niet met me samenwerken en ook bij gym werd ik altijd als laatste gekozen, ondanks dat ik erg snel en behendig was. Ik vond het niet erg. Ik ben nou eenmaal niet zo'n mensen-mens, in tegenstelling tot mijn moeder. Zij vond het verschrikkelijk dat ik geen vriendinnetjes had, dat ik nooit bij iemand ging eten en dat ik nooit een verjaardagsfeestje gaf. Maar in het laatste jaar op de basisschool was iedereen, inclusief de leraren, aan me gewent. Ik was het onzichtbare meisje, ik werd niet gepest, eerder genegeerd. Ook mijn moeder leek de hoop opgegeven te hebben, dat ik ooit een populair meisje met veel vriendinnen zou worden, net zoals zij altijd was.


Dit verhaal gaat over Jessica.