Story: Nooit meer het zelfde als vroeger..

Er zijn zat redenen om gekwetst te worden, om te denken dat je alleen bent, zonder iemand om je heen. Ook al weet je maar al te goed dat het niet zo is, maar het gevoel van alleen zijn en verdriet is er wel. Woorden en gevoelens om de pijn te verhelpen is er bijna niet. Het lijkt net zoeken naar een spelt in een hooiberg. Het leven gaat zoals zij het wilt, niet hoe andere het willen. Je leert met je pijn en gevoelens om te gaan hoe ouder je word, maar hoe ouder je ook word, hoe pijnlijker en moeilijker het word om iets los te kunne laten waar van je houd, wat je gewent bent. Of het nou om gevoelens gaat of over een persoon om wie je geeft, ooit zul je het los moeten laten. Of je nou wilt of niet....

De wint laat de bladeren van de appelbomen dansen. Dansend op de wint maken ze een krakend geluid. Een geluid dat prettig is om naar te luisteren. De zon staat al laag aan de horizon en geeft een zachtroze gloed af. Het is mooi om te zien hoe de blaadjes zachtjes op de wint dansen, hoe de zon mooi door het koren schijnt door dat ze zo laag staat, dat de lucht is verandert in een schilders doek vol pasteltinten, hoe de vogels hun nest weer op zoeken, hoe het hoge groene gras een schaduw werpt op het zandweggetje. Tegelijkertijd is het ook teleurstellen om te zien hoe een pracht moment als dit, word verstoord door de nacht die komen gaat.

Na een diepe zucht stond ik met moeite op. De grote eik, waar ik tegen geleund zat, had ondertussen een grote schaduw geworpen op het groene gras. Ik klopte mijn kont af om er zeker van te zijn dat ik geen gras aan mijn broek had zitten, wat mijn vader overigens geen broek kon noemen. Hij vond hem veelste kort voor een broek.Ik probeerden achterom te kijken terwijl ik nog bezig was het gras er af te krijgen wat er aan vast was gaan plakken, zag ik dat mijn kont een groot gapend gat had achtergelaten. Door het hoge gras leek het net of er een krater in de grond zat.Ik baande me weer een weg door het hoge gras dat mij in mijn knieholtes deed kietelen. Ik keek nog één laatste keer om naar de plek waar ik gezeten had, waar ik droment de middag was door gekomen. Alleen maar denkend aan jou. Hoe jou lippen op de mijne passen. Hoe veilig ik mij voel in jou armen.Hoe ik kan weg zakken in zulke mooie ogen..