Story: Killian Ancalímon

"Het is precies één jaar geleden dat die rare vreselijke wezens mijn ouders, familie, vrienden, dorpelingen iedereen meenamen. Ik heb geen idee naar waar. Ze zijn weg en ik sta er alleen voor. Ik weet het nog als de dag van gisteren." Schrijft Killian op in zijn dagboek. Het enige dat hij nog van zijn jongere zusje had. Het dorp was verwoest door de monsterlijke wezens, de mensen waren meegenomen. Killian had zich goed verscholen, hij had voor de grap zijn zusjes dagboek gepakt en wilde het lezen dus hij verstopte zich goed zodat zijn zusje hem niet kon vinden. Maar de wezens vonden hem dus ook niet. Sinds dien schrijft hij in het dagboek ter herinnering aan zijn zusje. Hij was toen zestien en zijn zusje veertien.
Tot de dag van nu, kan hij haar nog horen gillen. Hij kon niks doen, hij was verstijfd van angst. De vreselijke schelle krijsen van de wezens, en het afgrijselijke geschreeuw van de dorpelingen versterkten die angst echter. Hij durfde niks te doen, zelfs niet toen het geschreeuw was opgehouden, zelfs niet na een paar dagen. Hij bleef daar een week zitten en toen pas ging naar buiten, toen was hij er pas zeker van dat ze weg waren. Hij zocht naar overlevenden maar kon ze niet vinden. De aanval had elke dorpeling meegenomen. Geen spettertje bloed te vinden, terwijl hij er zeker van was dat hij iemands lichaam hoorde worden opengereten.
Het was vreemd maar na een jaar was hij nog steeds in leven.