Story: Ik, zij...wij.(Twilight related)

Edward Masen lag samen met zijn ouders op sterven.
Het was verrassend gemakkelijk voor Edward Masen Junior om dat te aanvaarden.
Hij ging dood. Het klonk niet eens zo vreselijk als je al aan de portalen van de hemel stond. Ja, het zou vast niet zo lang meer duren. Hij voelde zich al lichter worden.
Vaarwel wereld vol kou en pijn, angst en geweld. Ik ga naar een betere plek. Althans dat hoopte hij toch. Hij had zich altijd als een heer gedragen. Hij had ook nooit iemand vermoord, of iets begeert. Hij had niet gestolen... Oké hij had wel eens gelogen maar toch. Dat waren leugens om bestwil geweest. Niets ernstigs...
Hij voelde iets door zijn haren strijken. Het waren slanke, koele, zachte dingen. Vingers? Hij kon zich niet herinneren dat hij iemand kende met zulke vingers. Die van zijn moeder waren langer, die van zijn vader waren dikker en lang niet zo zacht, die van de dokter waren kouder en veel, veel harder... Dus wie zou er dan door zijn haren strijken? Een engel? Zou een engel hem komen halen? Edward wilde zijn ogen opendoen, maar hij had daar de kracht niet voor.
'Hou vol. Niet opgeven.' Fluisterde een warme zachte stem. Wat een mooie stem. Hij was ongetwijfeld in de hemel. Een duivelin zou niet zo'n mooie stem hebben en hem niet vragen om weg te blijven. Waarom moest hij vechten? Hij had nog maar een klein eindje te gaan voor hij het gezicht dat bij deze stem hoorde kon zien...
'Kom terug. Dit kan je je ouders niet aandoen. Kom terug. Alsjeblieft?'
Smeekte de stem. Waarom klonk ze zo verdrietig? Er gingen elke dag mensen dood. Wilde ze hem niet leren kennen. Hij haar wel...
Ho eens even! Terug? Dat klonk haast alsof ze bedoelde; 'Kom terug naar de aarde.' Dan zou zij daar ook moeten zijn...
En waarom klonk de engel verder weg in plaats van dichterbij?
Omdat het geen engel was. Besefte Edward ineens. O, nee. Waar was hij mee bezig? Zo zou hij het meisje (het was duidelijk toch geen engel dus moest het wel een meisje zijn) dat bij die stem hoorde nooit te zien krijgen.
Edward vocht tegen het duister.
Stom, stom, stom! Edward hoe kan je zo dom zijn? Moeder zou zo gekwetst zijn als ik het op gaf. Idioot!!! Dacht hij vermanend tegen zichzelf.
Edward vocht tegen het duister. En geregeld hoorde hij de zachte stem weer die hem aanmoedigde.
'Goed zo Edward, jij en je vader zullen het ook halen. En je moeder is al beter. Je kan het wel.'
Ze kende zijn naam? Dat was niet eerlijk! Hij wist niet eens hoe ze eruit zag. Hij opende zijn ogen en ving een glimp op van een paar donkere ogen. Toen keken de ogen weg en zag hij donker haar. Het was wazig. Hij zag niet duidelijk.
'Dokter Cullen, volgens mij komt hij bij,' zei de stem opgelucht.
Edward ging er steeds meer op vooruit, maar hij hoorde de stem niet meer. Alleen die van de dokter en zijn ouders, maar hij zou haar vinden.
Het meisje met de engelen stem...