Story: Me and My fight againts My dramaqueen Destiny

“Mama, can we keep him? Pléáseee?”
Absoluut niet de eerste keer dat ik die woorden in mijn mond nam, en ik durf er verdomd veel om te verwedden dat mijn moeder, zodra ze ze hoorde, vermoeid zuchtte en trots glimlachte, zoals ze altijd deed. Ze had natuurlijk nog niet gezien dat het dit keer niet om een uit het nest gevallen vogeltje ging of een broodmagere eenoorige straatkat. Normaal gesproken, wanneer ik die woorden gebruikte, veranderde dat het leven van het arme gewonde diertje dat ik had gevonden, want mama gaf me altijd wat ik wilde. Het is dat ik van jongs af aan al een gezond gevoel voor gerechtigheid had, anders zou ik zeker verwend zijn geworden.
Maar deze dag was niet zoals normaal gesproken. Vandaag liep het anders. Die woorden veranderde niet zozeer zijn leven – hij had het hoe dan ook gered, hij was van nature een winnaar – ze veranderde het mijne. Drastisch.