Story: Laatste Dans // De Hongerspelen
En dan stort het op me neer, alles in één keer. Ik wil rennen, zoals ik altijd doe met mijn problemen, maar met elke stap waarmee ik probeer te vluchten valt de grond onder mijn voeten weg. Ik wil ergens anders zijn, alles behalve waar ik nu ben. Waar ik ook heen probeer te gaan, het leidt altijd weer terug naar het begin. Ik ben hier, en nergens anders dan hier.
Mijn emotionele staat heeft in één klap drie fases overgeslagen. Ik ben niet meer in staat om te huilen, noch om te schreeuwen - alleen ademen, hoe snel ik maar kan. Ze staren naar me, maar ik kan ze niet meer voelen staren. De wereld om me heen bestaat niet meer. Alleen ik. Ik, en de weg naar het podium.
Mijn emotionele staat heeft in één klap drie fases overgeslagen. Ik ben niet meer in staat om te huilen, noch om te schreeuwen - alleen ademen, hoe snel ik maar kan. Ze staren naar me, maar ik kan ze niet meer voelen staren. De wereld om me heen bestaat niet meer. Alleen ik. Ik, en de weg naar het podium.
Noam Taylor had zijn hele leven uitgestippeld. Hij zou de laatste jaren van zijn school afmaken, en dan zou hij professioneel danser worden. Hij zou optreden voor het Capitool en de mensen zouden zijn naam kennen. Hij zou de rest van zijn leven doorbrengen zich bewegend op de maat van de muziek, en hij zou gelukkig zijn. Dat is hoe hij zijn leven voorstelde, tot de Hongerspelen roet in het eten gooide.
De Hongerspelen zijn niks anders dan een dans, één bekeken door het gevreesde jurylid genaamd de Dood. Je beweegt je op het ritme van lemmeten die tegen elkaar aanslaan, op het ritme van de kanonschoten aan het einde van elke dag, op het ritme van de schreeuwen van de tributen. Elke beweging die je maakt, elke actie die je uitvoert, wordt in de gaten gehouden. Doe je het perfect, dan mag je blijven leven. Maar één kleine misstap, en het kost je de rest van je leven.
De Hongerspelen zijn niks anders dan een dans, één bekeken door het gevreesde jurylid genaamd de Dood. Je beweegt je op het ritme van lemmeten die tegen elkaar aanslaan, op het ritme van de kanonschoten aan het einde van elke dag, op het ritme van de schreeuwen van de tributen. Elke beweging die je maakt, elke actie die je uitvoert, wordt in de gaten gehouden. Doe je het perfect, dan mag je blijven leven. Maar één kleine misstap, en het kost je de rest van je leven.
Hoofdstukken
Titel Nieuwste eerst | Woorden | Gelezen | Aangepast | ART EN ANDERE ZOOI | 40 | 380 | 4 jaar geleden | HOOFDSTUK 1 | 72 | 205 | 4 jaar geleden | 1.1 // Mijn familie | 981 | 252 | 4 jaar geleden | 1.2 // Mijn vrienden | 949 | 253 | 4 jaar geleden | 1.3 // Mijn enkeltje naar de dood | 1372 | 348 | 4 jaar geleden | 1.4 // Zeg maar dag, dag, dag | 934 | 233 | 4 jaar geleden | 1.5 // Omw, gn streaks | 927 | 396 | 4 jaar geleden | 1.6 // Ik doe ook maar mijn best | 630 | 271 | 4 jaar geleden | 1.7 // Ik heb stress want iedereen is knap | 926 | 280 | 4 jaar geleden |
---|
Reageer (1)
BRO I COMPLETELY MISSED THIS
4 jaar geleden