Story: Dreaming out Loud {OP}

"Als ik in mijn eigen wereld zou leven, zou ik in mijn vingers knippen, en zou Sylvia toesnellen met een drankje. Een drankje waarmee ik nooit meer zou hoeven te slapen, nooit meer die klap van realisme hoefde te krijgen. Dan zou ik voor altijd leven in een wereld waar Melisa, Sylvia, Donna, en al die anderen mensen die me ooit pijn hebben gedaan, voor me zouden werken. Me zelfs aardig zouden vinden. Maar ik leef niet in zo'n wereld. Ik leef in een wereld, die zo pijnlijk realistisch is dat ik me voel alsof ik elk moment onder de druk kan bezwijken."

Sophia's leven is nooit helemaal normaal geweest. Vooral als je bedenkt dat ze vaker met haar gedachten in haar fantasie zit dan bij de werkelijkheid. Ze houdt er van om verhalen te schrijven, en dan het liefste over haar grote fantasiewereld. Het enige waar ze bang voor is, zijn haar dromen. Haar dromen zijn veel realistischer dan ze aan kan. Benjamin die haar keihard afwijst, terwijl de populaire Sylvia haar straal uitlacht. Het is een wereld waarin ze niet wordt gewaardeerd, maar flink wordt afgekraakt. Een wereld waar de realisme een klap in haar gezicht geeft.
Al heel vaak heeft ze elke persoon die haar opzettelijk pijn deed -zowel mentaal als fysiek- vervloekt, dezelfde pijn teruggewenst. In haar fantasie heeft ze deze mensen heel vaak pijn teruggegeven.
Maar de realiteit is geen droom.