Story: Onverwachts...

'S avonds zaten mijn moeder en ik rond 7 uur lekker op de bank tv te kijken.
Toen me moeder zei: wil je even een boodschapje voor me doen?
Ja hoor zei ik.
Ik pakte mijn fiets en ging naar de supermarkt.
Daar deed ik de boodschappen.
Ik pakte wat kaas en iets lekkers voor vanavond.
Toen ik afgerekent had liep ik naar buiten.
Ik pakte mijn fiets weer om naar huis te gaan.
Ik stapte op en wilde gaan fietsen ik denk huh? Hij wil niet fietsen.
Ik stapte af om te gaan kijken en ze zijn lek geprikt.
Toen ben ik maar gaan lopen.
In de volgende straat kwamen er opeens 3 jongens aan rennen, ze pakte m'n stuur vast en trokken mij eraf.
Alle boodschappen vielen op de grond.
Ze bedreigden me met een pistool ik schrok en ze zeiden: geef al je geld anders zwaait er wat.
Al snel haalde ik al mijn zakken leeg.
En toen.. ik herkende die ene jongen.
Die ene jongen was.. was.. mijn oud klasgenoot...
Hij keek me diep in m'n ogen aan en ik zag dat hij begon te huilen en spontaan begon ik mee te huilen.
Maar die andere jongens gingen gewoon door met duwen, trekken en mijn geld afpakken.
Todat die ene jongen op zijn knieen zakte naast mij.
En vroeg of het ging en riep tegen de andere jongens: STOP!!
De jongens stopte en keken verbaast naar hem.
Hij begon nog harder te huilen en zakte helemaal in elkaar op de grond.
En schreeuwde : WAT HEB IK GEDAAN??
De jongens snapte nog steeds niet waarom ze moesten stoppen.
Ik lag nog steeds op straat.
De jongens hielpen me overeind en gaven mij m'n geld terug.
Dankjewel, zei ik zachtjes.
Opeens hoorden we de jongen (nick) niet meer.
We gingen tegen hem praten: hé sta is op hé kom.
Maar er kwam geen reactie...
We schrokken en belde de ambulance.
We probeerde weer tegen hem te praten, maar nog steeds geen reactie..
5 min. Later was de ambulance er.
Ze keken snel naar zijn hartslag die heel snel was.
Het ging allemaal zo snel, voor je het weet lag die al op de brancard in de ambulance.
Ik vroeg zachtjes aan de verpleger: zou ik mee mogen??
Ja hoor zei hij.
Met knallende sirenes gingen we de stad door.
Ik belde snel me moeder en zei: ik ben nu onderweg met Nick een oud klasgenoot in de ambulance naar het ziekenhuis.
Me moeder schrok en vroeg wat er gebeurd was.
Ik zei: mam, nu kan het niet ik leg het je later uit.
Toen hing ik op.
Ze waren bij het ziekenhuis aangekomen en hij had allemaal draadjes en slangetjes in z'n neus en op zijn armen.
Toen werd hij naar een kamer gebracht waar ze hem allemaal dingen gingen geven.
Medicijnen en allemaal andere dingen.
Toen schoten alle herinneringen van de
lagere school weer naar boven..
Ik begon opeens keihard te huilen.
En rende naar de zuster en vroeg: gaat het goed met hem??
De zuster antwoordde: nou, krap aan.
Hij is in zuurstof nood geraakt toen die zo emotioneel was.
En het heeft mischien net te lang geduurd.