Story: Fenella

Met het boek tussen haar klauwen vloog Calum zo snel als ze kon. Nog maar een klein stukje en dan was ze bij zee. Wanneer ze bij zee was ze veilig voor de stam van de Paarse Edelsteen. Bijna was ze er…
Nog een klein stukje… Ze voelde opeens al haar kracht uit haar klauwen stromen en liet het boek vallen. Ze gilde hard. In volle vaart tuimelde het boek naar de grond. Die verdomde toverkracht ook, dacht Calum boos. Nu kwam ze met lege handen aan bij Diana, het stamhoofd.
Ze wist niks meer om te doen. De Paarse Heksen ook al weg en nu heeft ze geen idee meer waar het boek is. Chagrijnig maakte ze wat meer vaart. Er zat niks anders op dan het maar gewoon aan Diana te gaan vertellen.
Nu moest ze de hele zee weer over en allemaal voor niks. Het stamhoofd zou waarschijnlijk heel boos zijn… Calum voelde zich steeds meer een nietsnut worden. Dit was niet eens de eerste keer dat ze faalde. Telkens als Diana haar er op uit stuurde om toverdranken of toverboeken te halen mislukte het. Ze had er zelfs in gefaald een bosnimfje te ontvoeren! Terwijl die niet eens meer hersenen hadden dan een vis! Al was dat niet heel raar, want zelfs vissen vangen lukte haar niet! Ik ben niet geboren voor dit werk, dacht Calum somber. Onder haar sprongen forellen vrolijk op en neer en Calum vroeg zich af of ze er nu wel één zou kunnen pakken. De arend, waarvan ze het gedaante had aangenomen, zou daar toch heel goed in moeten zijn? Of aten die andere vogels? Calum wist het niet, maar ze had wel ontzettende honger.
De arend keek naar beneden en zetten toen de aanval in. Loodrecht daalde ze op het blauwe water af en sloot haar klauwen voor een lekkere, sappige forel. Of niet. Kletsnat vloog ze verder naar haar eigen kamp.

“WAT?! HEB JE ZE LATEN GAAN?!” gilde Diana woedend wanneer Calum het verhaal had verteld. “Ze waren met zo veel, ik kon ze niet allemaal aan!” riep Calum smekend. Diana kende geen genade: “Je hebt genoeg fouten begaan! Je bent een kluns, het is klaar! Occides!” Twee enorme tijgers stapte binnen. Ze keken boosaardig naar Calum en likte hun bekken af. Diana’s gezicht was een hard masker en ze maakte een gebaar naar haar Kaldunks. Deze brulde en woedend en sissend sprongen ze op Calum af.